''A guy like you, should wear a warning.''
Ze wist dat hij berucht was. Ze wist dat iedereen over hem praatte. Ze wist dat ze vér bij hem uit de buurt moest blijven. Totdat hij haar aanreed. Toen wilde ze niets liever dan bij hem zijn. En dat kon n...
Vanafnuzijndehoofdstukken door mijgeschreven in2022! Oftewel; meest actueel hoe ik op dit moment schrijf :)
Hoi hoi,
Ik had aangegeven dat ik een voorraad heb. Dat is ook zeker zo, echter heb ik geen enkel stukje vanuit Jace geschreven. Dus dat heb ik nu geprobeerd, voor het eerst in drie jaar weer... dus wees lief :)
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik werd verdomme helemaal gek.
Geen enkele gedachte die door mijn hoofd heen spookte, had nog enige realiteitszin in zich. Ik was rijp voor het gekkenhuis. Sinds ik de kleine brunette voor mijn auto had, kreeg ik haar niet meer uit mijn hoofd. Het was niet dat ze zo sexy op de grond lag – integendeel zelfs. Haar arm had zich in een bizarre positie weten te wurmen. Er zat bloed aan haar hoofd gekleefd en haar eens perfecte kleren waren zwart en gescheurd. Nee, dat was niet wat mijn interesse gewekt had. Wat het dan wel had; geen idee.
Normaliter gezien was ik niet zo van dit gezeik. Een meisje moest er gewoon een beetje fatsoenlijk uit zien. Kleding maakte niet uit. Haarlengte maakte geen donder uit. Oogkleur, boeiend. Zolang ze maar een knap koppie had en wat dat betreft dus een hoog – god ik kan dit denk ik niet netjes verwoorden – neukgehalte had was ik tevreden. Meestal was ik desbetreffend meisje ook weer naar een paar weken zat. Ook dat was geen enkel probleem. In mijn wereld kon je beter om niemand geven. Mijn wereld was hard, kil en ging zelfs soms om leven of dood. Mijn wereld was er eentje die niet voor kleine meisjes bedoeld was. Daarnaast kon ik mij niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst een meisje écht interessant vond. Totdat de brunette besloot om voor mijn auto te gaan liggen en ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om haar te laten liggen op dat harde, koele asfalt. En dus deed ik wat elke fatsoenlijke man zou doen; haar naar het ziekenhuis brengen. Blijven kon ik niet. Ik kon het mij niet veroorloven om een politie onderzoek achter mijn broek aan te hebben. Dus ging ik weg. En sindsdien spoken die blauwe, geschrokken ogen door mijn hoofd. Sindsdien kon ik niet wegblijven uit haar buurt. Ik wist waar ze woonde. Eerlijk, het was ook niet moeilijk te achterhalen. Dus ik hing een beetje bij haar huis rond, zo onopvallend mogelijk. Ik wilde elk moment van de dag, een glimp van haar opvangen.
Ik had al aangegeven dat ik klaar was voor het gesticht toch?
'Jow, zwarte, ben je bijna klaar met deze auto?' haalde de stem van mijn goede vriend Nathan mij uit mijn gedachten. Tijdens het razen van mijn gedachten als een heuse waterkolk door mijn hoof, was ik bezig met het repareren van een rode Kia Picanto. Vreselijke auto's, als je het mij vroeg. Ik zou nog liever een tractor rijden. ''Zwarte'' was overigens mijn bijnaam, vanwege mijn ravenzwarte haren en donkere ogen. Ik rolde met mijn ogen.
