Toxic #update elk weekend!

Hoofdstuk 7.1

Hoofdstuk 7.1

Mijn moeder had besloten om ons alleen te laten. Dat besluit had ze niet geheel vrijwillig gemaakt, gezien ik redelijk goed kon dwingen middels mijn ogen. De blik die ze mij gunde was mij niet ontgaan.

De blik die mij vertelde dat ze álles over deze God wilde weten. Nathan haalde een hand door zijn blonde/bruine – ik kon geen keuze maken – haren heen. Dat was totaal niet nodig. Zijn haren zaten keurig in model. Zodra ik er zeker van was dat mijn moeder buiten gehoorafstand was, begon ik tegen hem te praten.

'Wat doe je hier?' Misschien niet de meest aardigste vraag, maar ik kon er niets aan doen. Ik hoopte vurig dat mijn moeder dit niet had gehoord, anders zou ik straks een hele preek krijgen dat ik zo niet was opgevoed. En normaliter gezien haatte ik die vraag als eerste vraag. Normaliter gezien zou ik de vraag later stellen, en dan iets subtieler. De vraag of de persoon in kwestie ergens in de buurt moest zijn, en daarom hier bij mij stopte. Maar dat ik mij zeker vereerd voelde dat de persoon aan mij dacht en even aanbelde. Zoiets. Bij Nathan kon ik zoiets niet tussen mijn lippen doorpersen, en al helemaal niet omdat ik wist dat hij niet in de buurt moest zijn. Hij kwam voor mij. Alleen voor mij. En ik was daar niet bepaald blij mee. Nathan trok één wenkbrauw op, waarschijnlijk niet verwachtend dat ik deze toon tegen hem aan zou slaan. Toch kon hij het niet laten om geamuseerd te grijnzen.

'Ik kom voor jou,' was zijn simpele antwoord. Zijn stem liet een rilling door mijn rug heen trekken.

Zijn sterke aftershave prikte in mijn neusgaten. Het was een mengeling van sterke kruiden. Ik vond het niet lekker ruiken.

'Ja, waarom?' Echt, ik wilde niet zo bot klinken als ik nu deed, maar het gebeurde gewoon. En misschien zou Nathan dan begrijpen dat hij weg moest gaan, en nooit meer terug moest komen. Al leek het momenteel of Nathan een groot bord voor zijn hoofd had.

'Omdat je in mijn hoofd bleef zitten,' verklaarde hij zichzelf. Ik was niet zo van de clichés, maar besloot er geen opmerking over te geven. Het was mij niet ontgaan dat hij nu wel heel dichtbij kwam. Ik zette snel een stapje achteruit. Ik probeerde het zo onopvallend mogelijk te doen, maar faalde daarin. Een diepe frons verscheen op zijn voorhoofd. Uit zijn broekzak toverde hij een pakje sigaretten en een aansteker. Hoe kon het ook anders. Dat stelde mij wel voor een lastige kwestie. De deur dicht trekken, zodat de rook niet naar binnen kon, of de deur openlaten. De veiligste optie was natuurlijk om de deur open te laten, met het risico dat de vieze rook ons huis zou aantasten. Ja, dit was echt een first world problem. Ik besloot te kiezen voor een middenweg, gezien ik echt niet wilde dat mijn moeder zou weten dat hij zou roken – ik wist niet eens waarom ik dat niet wilde. Het was niet zo dat ik Nathan óóit zou daten. Ik duwde de deur een beetje dicht, terwijl Nathan ongestoord zijn sigaret rookte.

'Misschien is het een beter idee als je weg gaat,' probeerde ik hem zo subtiel – oké dit was totaal niet subtiel, maar goed – mogelijk de deur te wijzen. Nathan trok zich totaal niets van mijn woorden aan.

'Ik ben speciaal voor jou gekomen.'

'Dan kan je nu ook speciaal voor mij weggaan.'

De woorden hadden mijn lippen al verlaten, voordat ik door had wat de inhoud precies was. Geschrokken sloeg ik een hand voor mijn mond. Normaliter gezien was ik echt niet zo gemeen tegen mensen. Maar hij werkte mij op mijn zenuwen. En ik wilde hem weg hebben. En dát ging niet lukken als ik poeslief tegen hem bleef doen. Ik had verwacht dat dit Nathan af zou schrikken, maar helaas. Wellicht ook een domme gedachte. Een man met een pistool schrik je zomaar af door enkele gemene woorden over je lippen te laten rollen. Een brede grijns trok aan zijn mondhoeken. De wanhoop was mij een beetje nabij.

'Wat wil je nou van me?'

Nathan gooide zijn sigaret op de grond, waarna hij er met zijn linkervoet op trapte. Ik vond het niet prettig dat hij zijn lege sigaret voor mijn voordeur dumpte, maar durfde er tot mijn verbazing niets over te zeggen.

'Het antwoord is heel simpel,' begon hij. Zijn stem liet kippenvel over mijn armen heen dansen. Hij was laag. Laag met als poging om sexy te klinken. Maar ik werd alleen maar bang van hem. Ik zou mijzelf om kunnen draaien en mijn huis in kunnen rennen? De deur achter mij dichtslaan. Mijn moeder vertellen dat er een creep voor mijn deur stond. Maar dan zou ik haar moeten uitleggen hoe hij mij gevonden had. En daarvoor zou ik het hele verhaal moeten vertellen. Ik beet op mijn lip. Nathan stak zijn hand naar mij uit, en geschrokken deinsde ik een stukje achteruit. En dat was het moment waarop het mis ging. Met mijn hoofd klapte ik tegen de voordeur aan, gezien mijn reflexen net iets te goed werkten. Het duizelde voor mijn ogen, waardoor ik onmogelijk aan kon zien komen wat er zou gebeuren. Nathan had mijn hoofd vast. Een bezorgde blik stond in zijn blauwe kijkers. Al was het niet echt bezorgd. Een kleine glimlach trok aan zijn mondhoeken.

'Je bent niet echt de handigste.'

Ik wilde iets terugzeggen. Iets in de richting van dat het allemaal zijn schuld was, maar ik kreeg geen woorden over mijn lippen. Mijn hoofd deed zeer. Voorzichtig liet Nathan zijn hand achter mijn hoofd glijden. Ik zoog lucht tussen mijn gesloten lippen naar binnen. Het deed echt zeer. Nathan haalde zijn hand weer weg, en hield vervolgens zijn hand voor mijn neus.

'Je bloedt,' vertelde hij totaal onnodig. Dat kon ik ook wel zien. Mijn bloed kleefde aan zijn hand. Een rilling trok langs mijn rug heen.

'Als je het niet erg vindt, zou ik graag even mijn hand willen wassen binnen. Ik ben niet vies van bloed, maar voordat ik het over mijn kleding verspreid en iedereen denkt dat ik een moord heb gepleegd.'

Op dat moment puilden mijn ogen uit mijn kassen. Zei hij dat nu echt hardop? Zijn ogen fonkelden, wachtend op mijn reactie. Maar ik kon niets uitbrengen. Zonder enige vorm van aankondiging liep hij langs mij heen. Zijn hand rustte al op mijn voordeur.