Toxic #update elk weekend!

Proloog

Geschreven in 2017

Proloog

De kou van de tegels sneed door mijn blote voeten heen. Bij elke stap die ik zette, beet ik op mijn beschadigde lippen. Ik meende bloed te proeven, maar wist niet goed of dat kwam vanwege het feit dat ik zo hard op mijn lip beet, of van het feit dat de wond bovenop mijn hoofd nog flink bloedde. Wellicht een combinatie van de twee. Mijn arm werd stevig achter mijn rug gedrukt, door een van de mannen. Het deed pijn. Ik durfde niets te zeggen.

Het kerkje waarin ik mij bevond, was prachtig. Normaliter gezien zou ik elk detail bestuderen.

Mijn vingers over het stof laten glijden. Elk beeldje natekenen in mijn schetsboek. Ik wist dat het kerkje al eeuwenoud was. Het behoorde tot het nationaal erfgoed, iets waar je echt niet zomaar in kon trouwen. Behalve als je veel geld had. Behalve als je veel mácht had.

Ik was gehuld in een parelwitte jurk. Helaas lag er bloed op de grond, wat mijn jurk vuil maakte.

Het leek niemand iets te deren. Eveneens als alle doden om ons heen. Mijn hart zat inmiddels in mijn keel, en zweet wist zich overal te verzamelen. Het was een uitzichtloze situatie, dat wist ik ook wel.

Maar toch bleef ik zoeken. Bleef ik hopen. Op een uitweg.

Vanuit mijn ooghoek zag ik hem op de grond zitten, op zijn knieën. Zijn handen zaten achter zijn lichaam aan elkaar vastgebonden. Tape zorgde ervoor dat hij geen woorden met mij uit kon wisselen.

Ik durfde mijn hoofd niet om te draaien. Bang voor wat ik aan zou treffen. Bang voor de reactie van de anderen. De woede in zijn blik was mij echter niet ontgaan. Eveneens als de bezorgdheid. Maar woede en bezorgdheid waren emoties die ik wel vaker gezien had bij hem. Er was een nieuwe emotie, een nieuwe die in het bruin ronddobberde. Pijn.

Ik bereikte het altaar. Het koele metaal prikte tegen mijn rug aan, als waarschuwing dat ik mij moest gedragen. Mijn handen begonnen te trillen. Bloed gemengd met zweet droop nu langs mijn wang heen. En het bonken van mijn hoofd, werd steeds erger. Ik hoopte op een wonder. En ik kon enkel maar hopen. Mijn blik was strak op de grond gericht, maar dat bleek niet de bedoeling te zijn.

Een man stond voor mij – eentje die ik nog nooit eerder gezien had – en tikte met zijn pistool onder mijn kin. Ik keek op. Een gemene grijns trok aan zijn mondhoeken.

En dat was het moment waarop ik keek naar hém. Zijn bruine haren zaten voor de verandering keurig in model. Het pak dat hij droeg, stond hem voorbeeldig. Zijn spieren staken er goed door uit. Zijn blauwe ogen keken helder, strak naar mij.

Hij zou mijn leven ruïneren.

Al wist ik dat ik het grotendeels aan mijzelf te danken had. Ik had beter moeten opletten, op die bewuste dag in april. De dag waarop ik mij even volledig aan Taylor Swift overgaf. En ik wist het.

Ik wist dat ik bij hem uit de buurt moest blijven. Ik wist het allemaal