Toxic #update elk weekend!

Hoofdstuk 11.3

Hoofdstuk 11.3

Fleur

'Jou redden van deze nachtmerrie,' was zijn simpele antwoord, waarna we door de grote deuren van de school liepen. Een frisse lucht kwam mij tegemoet en de zon liet haar hitte neerkomen op mijn onbedekte plekjes huid. Genietend sloot ik mijn ogen, totdat ik weer herinnert werd aan mijn situatie; ik was hier met Jace. En dat ik op het punt stond te spijbelen. Nog nooit in mijn hele school carriere had ik gespijbeld. Ik was en ben een voorbeeldige student, zo'n eentje die in de boeken komt. Zo'n student die na jaren nog altijd herinnert wordt. En dat zette ik nu op het spel. Mijn reputatie als brave scholiere, zou zo in mist opgaan zodra ik met deze slechte man mee zou gaan. Of Jace echt slecht was, dat wist ik niet. Maar het feit dat hij mij liet spijbelen, maakte mij duidelijk dat hij een slechte invloed op mij had.

Dé reden waarom dit niet kon. Ik maakte mijn hand los uit de zijne, maar Jace leek zich er niets van aan te trekken. Binnen enkele passen stond hij bij een zwarte motor, die glansde in het felle zonlicht. Zo ook zijn ravenzwarte haren, zijn leren jacket. Een lichte jeans en een paar witte Nikes maakten het helemaal af. Het waren nieuwe Nikes, te zien aan het feit dat er geen spoortje vuil op te bekennen was.

'Ik wilde niet gered worden van deze nachtmerrie,' loog ik. In stilte had ik eerder die dag in een lokaal een schiet gebedje gedaan. Wist ik veel dat de Goden op deze manier mijn wens zouden verhoren?

Jace hoorde mij natuurlijk niet. Dat was maar goed ook. Ik verkeerde in tweestrijd. School kon vreselijk zijn, maar wel nodig als je iets wilde bereiken in dit leven. Jace maakte dat voor vandaag kapot.

Maar toch kon ik niet omdraaien en terug naar de aula lopen. Doen alsof er niets aan de hand was. Mijn lessen volgen. Ik was té nieuwsgierig naar hem. Te nieuwsgierig naar waar Jace me mee naar toe zou nemen. Hij reikte mij een helm aan. Het was al een ramp als ik bij iemand achterop de fiets moest, laat staan als ik achterop een motor moest. Mijn hart bonkte nu in mijn keel, elk moment kon het uit mijn borstkas springen van angst. Ik pakte de zwarte helm dan ook niet aan. Jace overbrugde in een paar passen onze mini afstand – nu stond hij wel degelijk in mijn persoonlijke ruimte. Voorzichtig plaatste hij de helm op mijn hoofd. Zijn vingers raakte mijn zachte huid en een plezierige tinteling schoot door mijn lichaam. Ik was amper in staat om te bewegen, maar ik was zeker wel in staat om hem te vertellen dat ik dit niet ging doen.

'Ik denk niet –'

'Niet zoveel denken,' onderbrak hij mij. Zijn vingers gleden het volgende moment over mijn lippen heen. Ik genoot van zijn aanraking en ik zuchtte. Ik had nog nooit eerder op een motor gezeten.

Ik vertrouwde het bakbeest dan ook echt totaal niet. Jace zag mijn angst en zijn hand gleed weer in de mijne. Dat zorgde voor een berg aan verschillende emoties en vragen. Hoe het eerder een plezierige tinteling was, was het nu eerder een huivering. Mijn emoties schoten daadwerkelijk alle kanten op.

Ik voelde zijn huid op de mijne, een brandend gevoel achterlatend. Zijn hitte die mijn hitte overnam.

Naast al deze plezierige, enge emoties, had ik een berg aan vragen. Wat wilde hij van mij? Moest ik dit wel doen? Of moest ik hem gewoon zoenen? Moest ik – mijn gedachten werden gelukkig onderbroken door Jace, die mijn hand had losgelaten en haast liefkozend met zijn vingers langs mijn wang streek.

'Ik weet dat je dit eng vindt. Ik weet dat je dit allemaal raar vindt. Maar ik krijg je maar niet uit mijn hoofd.' Zijn stem klonk oprecht. Het was een vrij simpele verklaring. Althans, het klonk simpel uit zijn mond.

Maar hoeveel andere meiden had hij niet om de tuin weten te leiden door zijn oprechte stem?

Door de simpelheid waarmee hij dit bracht? Wantrouwend keek ik hem aan. Ik zag sterretjes flitsen in zijn donkere kijkers. Misschien was dat wel het moment waarop ik besloot om mee te gaan. Om hem te vertrouwen. Alleen voor vandaag. Een dag langer genieten van zijn gezelschap, zijn prachtige bruine ogen, als donkere poelen in de nacht. Al was ik nog niet gerust op het grootte gevaarte voor mijn neus.