Toxic #update elk weekend!

Hoofdstuk 4.2

Thuis aangekomen, na een lange zéér zware schooldag, dacht ik eindelijk rust te hebben. Nadat ik natuurlijk al mijn huiswerk gemaakt had, die wel als een berg bestempeld kon worden. Maar niets was minder waar. Mijn moeder was thuis – daar stond ik echt van te kijken – en vroeg meteen hoe ik mij voelde, onder het genot van een kopje citroen thee. Ze was eerder van haar werk naar huis gekomen om voor mij te zorgen. Dat zorgde voor een beetje onenigheid tussen ons, want ik was niet ineens gehandicapt. Zelfs mijn lichte hersenschudding was al genezen – of dat hield ik mijzelf voor, gezien mijn hoofd toch wel bonkte van de pijn. En gezien mijn uitbarsting, wat duidde op prikkelbaarheid – een zucht verliet mijn lippen.

'Sorry mam,' zei ik en stond op. 'Het is lief bedoeld, dat weet ik. Maar –'

'Ik maak me gewoon zorgen om je,' onderbrak ze mij. 'Een aanrijding is niet niets.'

Mijn moeder was altijd al overbezorgd geweest, tot vervelends aan toe. Ik glimlachte.

'Dat weet ik, maar hoeft niet. Ik heb er geen mentale schade aan overgehouden,' zei ik half grappend. Tenminste, als het feit dat ik de hele dag aan Jace dacht niet onder psychische schade viel dan.

Mijn moeder glimlachte terug. Op dat moment ging de bel. Mijn moeder en ik stonden tegelijk op, maar ik greep naar mijn tas die op de grond stond, en mijn moeder ging richting de voordeur. Ik hoorde de deur opengaan. En het volgende moment hoorde ik een oh zo bekende stem. Ik kreunde zacht. Het was niet dat ik niet zat te wachten op mijn beste vriendin, alleen nu kwam gewoon echt niet uit. Voor ik het door had stond Emily voor mijn neus. Een brede glimlach had zich gevormd rondom haar lippen, maar een bezorgde blik stond in haar ogen. Zo snel als ze kon liep ze op mij af, en sloeg voorzichtig haar armen om mij heen.

'Gaat het al wat beter?' vroeg ze bezorgd. Emily had het pas een dag later gehoord, toen ik mijn fiets op kwam halen. Ik had haar willen bellen, dat zeker. Maar ik had nog geen zin om alles uit te leggen. Emily was eerst kwaad geworden, vanwege het feit dat ik het haar nog niet verteld had. Daarna was ze mega bezorgd en wilde ze alles weten. Ik had haar alles verteld, zonder daarbij een detail achterwege te laten.

'Ik wilde eigenlijk net huiswerk maken,' antwoordde ik en maakte mij los uit haar omhelzing.

'Dat is prima, ik kwam alleen even kijken hoe het met je ging.'

Mijn moeder, die met Emily mee de keuken in was gelopen, sloop stilletjes de keuken weer uit. Ik nam weer plaats aan de keukentafel, wetende dat Emily niet zomaar weg ging. Emily volgde mijn voorbeeld, en op de vraag of ze wat te drinken wilde, schudde ze haar hoofd.

'Hoe gaat het met je hoofd?'

'Gaat wel. Ik dacht dat het wel mee viel, maar ik had het mis,' antwoordde ik naar waarheid. 'Mijn arm doet geen pijn, maar goed, die is dan ook stevig in gips gewikkeld.'

'Mmm ja, dat klopt.' Emily speelde met de zoom van haar T-shirt, dat verraadde dat ze ergens zenuwachtig voor was. Mijn blik ving de hare.

'Wat is er Em?'

'Ik wil je er eigenlijk niet mee lastig vallen, niet nu. Maar ik vind Dirk echt heel leuk, alleen hij maakt me zo onzeker. Ik bedoel, hij is zeker niet lelijk en kan voldoende aandacht van anderen krijgen. Ik begrijp niet waarom hij dan met mij op date –'

'Ho wat? Jullie heb een date gepland!?' schreeuwde ik zowat van blijdschap. Emily had al sinds ze op de universiteit zat een oogje op haar medestudent Dirk. Ik had foto's gezien en hij was inderdaad om te smullen, al was het meer haar type dan de mijne. Ik kon haar zorgen ergens wel begrijpen, maar anderzijds was Emily zelf een ongelooflijk knap meisje – al zag ze dat niet.

'Ja, dat is gister afgesproken. Ik wilde je het persoonlijk vertellen. Het is zaterdag, en je moet me echt helpen met kleren uitzoeken enzo.'

'Oh wauw, en natuurlijk help ik je! Daar zijn beste vriendinnen voor. En je moet echt niet zo onzeker zijn. Ga gewoon naar die date en kijk hoe het loopt,' vertelde ik haar. Al moest ze eens horen wie het zei. Ikzelf had één date gehad in mijn leven en dat was een complete ramp geweest. De jongen in kwestie zat er enkel maar omdat hij ontmaagd wilde worden. Ik had hem een klap in zijn gezicht gegeven, en was woedend naar huis gegaan. Daarna was ik nooit meer op date geweest, en dat wilde ik ook zo houden. Je had niets aan jongens, probeerde ik mijzelf wijs te maken. Ik beet op mijn lip. Jace bleef anders wel door mijn hoofd heen spoken.

'Aarde aan Fleur, waar zit je met je gedachten?' vroeg Emily, terwijl ze met haar hand voor mijn gezicht zwaaide. Een zucht rolde soepel tussen mijn lippen door. Kon ik het haar vertellen? Kon ik haar in vertrouwen nemen? Ze was mijn beste vriendin, maar dan nog.

'Ik denk aan Jace,' gaf ik toe. 'Ik heb hem niet eens kunnen bedanken.'

'Bedanken voor wat? Dat hij jou aangereden heeft met zijn veel te dure drugs auto?'

Mijn ogen maakten een rollende beweging. 'Zoiets ja.'

Emily glimlachte, de sarcasme in mijn stem waarnemend. Ze schudde het volgende moment haar hoofd. 'Ik weet hoe je bent. Als je er echt zo mee zit, zoek hem eenmaal op, bedank hem, en maak dat je weg komt.'

Bedachtzaam keek ik haar aan. Het klonk als een goed idee, maar tegelijkertijd was het een slecht idee. Ik wilde niets met hem of zijn praktijken te maken hebben, dus waarom zou ik hem opzoeken? Aan de andere kant had hij mij naar het ziekenhuis gereden, het minste wat je kon doen als je iemand had aangereden, maar hij had mij ook kunnen laten liggen. Ik twijfelde. Maar ik wist al snel dat mijn gevoel het van mijn verstand zou winnen.