Toxic #update elk weekend!

Hoofdstuk 13.2

Hoofdstuk 13.2

Fleur

Het was de ochtend erna dat ik meteen een belangrijk besluit nam: ik zou bij hem uit de buurt blijven.

Een besluit wat ik veel eerder had moeten maken, maar waar ik het lef nog niet voor gevonden had. Iets aan hem trok behoorlijk mijn aandacht. Zijn manier van bewegen. Zijn manier van praten. Zijn ogen. Zijn lippen. Verdorie, zijn lippen...

Ik schudde mijn hoofd. Ik moest niet op deze manier over hem denken, dat zou het proces van loslaten alleen maar moeilijker maken. Ergens vond ik het belachelijk hoe ik klonk. Een proces van loslaten, alsof we een gelukkig stelletje waren geweest.

Ik gooide mijn slaapkamerramen open. Een fris windje kwam mij tegemoet, vergezeld met de geur van bloemen. Mijn moeder had altijd al een grote liefde gehad voor bloemen, vooral bloemen die sterk ruiken. Onze hele tuin – niet dat de tuin zo groot was – was bezaaid met bloemen. Allerlei maten en kleuren. De geur van een grote gele bloem die direct onder mijn slaapkamerraam stond drong mijn neusgaten in. Het was niet dat ik de geuren altijd even erg kon waarderen, maar vandaag vond ik het een prima begin van mijn dag. Een dag die zoveel beter zou zijn dan gister. Een dag zonder Jace. Een dag zonder het risico te lopen om vermoord of verkracht te worden. Diep vanbinnen voelde ik een steek door mijn buik heen trekken. Het voelde verkeerd om op deze manier over hem te denken, maar was mijn enige redding op dit moment. Als ik zo over hem dacht, zou ik bij hem uit de buurt blijven, probeerde ik mijzelf te overtuigen. Gisteravond was ik pas laat thuis gekomen. Ik wilde mijn bed in glippen, maar mijn moeder stond mij op te wachten in de hal. Gelukkig had ze Jace niet gezien. Helaas wel zijn motor gehoord. Ik had gelogen dat ik met een vriendin naar het bos was geweest, omdat het lekker weer was. Mijn redenatie sloeg natuurlijk helemaal nergens op, maar de reden waarom ik met Jace mee was gegaan, was ook belachelijk. Die hele reden was gebaseerd op het feit dat ik geen weerstand kon bieden toen hij mij mee vroeg. Mijn moeder zou dat slappe excuus niet gepikt hebben.

Mijn moeder was woedend. Nee, ziedend. Ze had zelfs gedreigd met huisarrest, maar uiteindelijk had ik het niet gekregen – ze zou het toch niet kunnen controleren. Vervolgens was ze al stampvoetend naar boven gegaan en in slaap gevallen. Ik had geen idee hoe ik mijn moeder aan het ontbijt zou aantreffen, en of ze in staat was om woorden met mij uit te wisselen. Zo traag als mogelijk was trok ik mijn kleren aan. Ik was eigenlijk nog niet klaar voor de confrontatie met mijn moeder, maar ik had weinig keus. Tergend langzaam wandelde ik het volgende moment de trap af, die besloot mijn aanwezigheid aan te kondigen. Bij elke stap die ik zette kraakte de treden protesterend. En dat terwijl ik nog niet eens schoenen aan had. Eenmaal de trap afgedaald zette ik mij schrap voor wat komen ging. Mijn adem hield ik kort in alvorens ik de keuken betrad.

Niemand.

Er was niemand.

Er lag een briefje voor mij klaar. Dat ontlokte een zucht bij mij. Het betekende altijd dat mijn moeder al weg was, alweer vertrokken naar haar werk. Ik vond het dapper dat ze zoveel werkte en daarnaast nog een huishouden runde. In dat opzicht had ik echt veel respect voor mijn moeder. Ik smeerde mijn brood om mee naar school te nemen, at zelf een broodje met rookvlees en vertrok vervolgens – na mijn tanden grondig gepoetst te hebben – op mijn fiets naar school. Het was nog redelijk vroeg, maar de vogels waren wakker. Een enkeling vloog zelfs haastig voorbij, zich niets aantrekkend van mij. Soms leek het mij heerlijk om een vogel te zijn, andere keren vond ik het prima om mens te zijn. Heel kort sloot ik mijn ogen. Genietend van de frisse lucht en de geur om mij heen. Zodra ik ze opende, zag ik een jongeman met zwarte haren langs mij fietsen. Ik staarde hem zowat met open mond aan en moest kort lachen om het feit dat een fiets niet echt passend bij hem was. Een grijns trok aan zijn mondhoeken.