"Jung....မနက်စာအတူစားရအောင်လေ...."
စာရေးစားပွဲပေါ်တကုတ်ကုတ်နှင့်စာရေးနေသော
စာရေးဆရာသည်ရေမချိုးတာ၂ရက်ရှိပြီဖြစ်ကာ
ဆံပင်စုတ်ဖွားဖြင့်မျက်မှန်တစ်လက်တပ်ကာ
ထိုင်ခုံပေါ်ဖင်တောင်ချမထိုင်နိုင်ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ
အလွန်အမင်းကြိုးစားနေသည်။
"Jung....."
အခန်းတံခါးနားလေးကပ်ကာအလွန်အီသော
အသံလေးဖြင့်သမုဒ္ဒရာလေးကမြူစွယ်သော်
လည်းစာရေးဆရာမကြားနိုင်။
"ယောကျ်ားရေ....မနက်စာအတူတူစားကြမယ်"
အနည်းအပါးအသိဝင်လာကာလှမ်းကြည့်
လာတော့ မြေခွေးလေးနည်းနည်းလေသွားသည်။
ချောက်ထဲကျနေသောမျက်လုံးတွေနှင့်
ဖရိုဖရဲ စာရေးဆရာသည် ပြန်အမ်းလိုက်ချင်စရာ။
စိတ်ညစ်သွားတာတော့အသေအချာပဲ။
"ကိုယ် အရမ်း အရေးကြီးတဲ့အပိုင်းကို
ရေးနေလို့ သဲငယ်ရယ် Editတာလည်း
ခြောက်ခေါက်လောက်ရှိနေပြီ ခုထိစိတ်တိုင်းမကျ
သေးလို့လေ ဖက်တီးနဲ့စားလိုက်နော်..."
"ဖက်တီး က ငါ့ယောကျ်ားမှမဟုတ်တာ..."
စိတ်ဆိုး၍ပြောသောလေသံတော့မဟုတ်
အီအီလေးနဲ့ပင် တံခါးကိုလက်ညိုးလေးနဲ့
ခြစ်ကာ ဆိုလာသည်။
"ဒါပြီးသွားရင် ကိုယ် သဲငယ်လေးကို
ဂရုစိုက်ပေးပါ့မယ်...ခုက စိတ်တွေ စိတ်တွေ
တအားများနေလို့..."
ကြည့်နေရင်းရူးလာသလို စာရေးဆရာဟန်ပန်
တွေဟာ ထပ်မခေါ်ချင်စရာ။ဘယ်နှရက်ဆက်တိုက်
ဒါမျိုးကြီးမြင်နေရမှာလဲ။
ရက်တွေတော်တော်ကိုကြာနေပြီ။
"အင်းပါ...ရေးရေး....ရေးပါ...."
ထမင်းစားခန်းထဲဝင်လာကာ ဖက်တီးနဲ့အတူ
မနက်စာစီစဉ်ပြီး ပျင်းတိပျင်းရွဲစားနေရသည်။
Jungကိုလက်ထပ်ခဲ့တာဘာမှနောင်တရစရာလည်း
မရှိဘူး အပူအပင်ဆိုတာအဝေးကြီး။
အချစ်ပြီးရင် အချစ်တွေပဲထပ်ဖြည့်ပြီး
သူဟာလုံးဝသဲသဲလှုပ်အချစ်ခံ။
တစ်ချက်ပဲ...စာရေးဆရာစာတကယ်ရေး
နေတဲ့အချ်ိန်တွေတော့မပါခဲ့ဘူး။
ကမ္ဘာပေါ်ကစာရေးသူအားလုံးဟာအဲ့လိုပဲလား။
Jung က စာအုပ်ထုတ်ဖို့ကိုရည်ရွယ်ပြီး
အဲ့Story ကိုရေးနေတာ လချီနေပြီ။
YOU ARE READING
ပန်းနုရောင်သမုဒ္ဒရာ🌸
Romanceတဖက်ထဲစုန်ခဲ့ပေမယ့်.. သူ့ဘက်ကဆန်တက်လာတဲ့အခါ... ဒီရင်ခွင်မှာခြေရာငယ်တွေအပြည့်🌸
