"ဟယ္လို အဘြား..."
"ေအး ရိေပၚ မင္းကိုႀကီးနဲ႔ေနရတာအဆင္ေျပရဲ့လား..."
"ေျပပါတယ္ခင္ဗ်..."
ဝမ္ရိေပၚ မုသားသုံးလိုက္ရသည္။အဆင္ေျပလားဆိုရင္ေတာ့ အဆင္မေျပဘူး။
တစ္အိမ္တည္းအတူေနတာ တစ္ပတ္ေတာင္ရွိၿပီ ေမးထူးေခၚေျပာမရွိသည့္အျပင္ သူစကားသြားေျပာရင္ေတာင္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာလား၊ တကယ္ပဲမၾကားတာလားမသိ လူကိုလုံးဝကိုအဖက္မလုပ္။ ပိုဆိုးတာက လူကိုေတြ႕ရင္ ႏွာေခါင္းရွုံ႔သြားတာ။တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္သူ႔ကိုယ္သူေတာင္သံသယဝင္မိတယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ဘာအနံ႔နံေနလို႔လဲဆိုၿပီး။
ဖုန္းေျပာေနရင္း ဝမ္ရိေပၚဘက္က အၾကာႀကီးတိတ္ဆိတ္ေနတာေၾကာင့္ ဟြမ္ေမရင္က နားလည္စြာျဖင့္...
"အဆင္မေျပဘူးမလား ရိေပၚ..."
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဝမ္ရိေပၚ မုသားမသုံးခ်င္ေတာ့။
"ဟုတ္..."
"အဘြားေျမးက ရိေပၚတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ အဲ့လိုလုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး...လူတိုင္းကို အဲ့လိုပဲဆက္ဆံတတ္တာမလို႔ စိတ္မေကာင္းေတြဘာေတြမျဖစ္နဲ႔ေနာ္..."
"ဟုတ္ကဲ့သိပါတယ္ အဘြား..."
"သူက လူေတြရဲ့ခံစားခ်က္ေတြဘာေတြကို သိပ္စိတ္ထဲရွိတာမဟုတ္ဘူး အဲ့တာေၾကာင့္ ကိုယ္ကစိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပေနလည္း သူမသိဘူး..."
"ဟုတ္..."
"သူသိတာ အလုပ္ရွိရင္လုပ္မယ္၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္၊စားမယ္ ဒါေတြပဲ...ဒါေတာင္စားတာကို တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ ေခါင္းထဲမွာရွိပုံမရဘူး...ဉာဏ္ေလးေတာ့ေကာင္းေပမယ့္ လူမွုဆက္ဆံေရးကေတာ့နည္းနည္းခ်ဴခ်ာတယ္..."
ဟြမ္ေမရင္ေျပာေနသည့္ စကားေတြကို ဝမ္ရိေပၚေသခ်ာနားေထာင္ေနရင္းနဲ႔မွ စေနာက္လိုသည့္သေဘာျဖင့္...
"အဘြား..."
"ေျပာေလ..."
"ခုနက အဘြားေျပာခဲ့တဲ့ ဟာေတြကို ေရွာင္းက်န႔္အေရွ႕တည့္တည့္မွာသြားေျပာရဲလား..."
"ေအး အဘြားလည္း သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာမလို႔ ေျပာေနတာ...အေရွ႕မွာေတာ့ မေျပာရဲဘူးကြဲ႕...ေတာ္ၾကာစိတ္ဆိုးသြားမွျဖင့္..."
YOU ARE READING
Healing A Broken Soul
Fanfictionဒီကမ္ဘာပေါ်မှာလေ ဖြစ်တည်မှုတိုင်းကချစ်စရာကောင်းတယ်ဗျ။ Cover Photo Crd:
