ဒီေန႔မနက္မွာ ကိုယ့္မ်က္လုံးကိုယ္မယုံနိုင္တဲ့သူက ဒါနဲ႔ဆိုႏွစ္ေယာက္ေျမာက္။
ဝမ္ပါး၊ ဝမ္မား၏ အလယ္မွာ ဟင္းခ်ိဳင့္အႀကီးႀကီးကိုကိုင္ဆြဲၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းအတြင္းဝင္လာသည့္ ဝမ္ရိေပၚက သူ႔မ်က္လုံးမ်ားကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ပြတ္သပ္ၿပီး အေရွ႕ကျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ေနသည္။
အဘြားဟြမ္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္အတူထိုင္ေသာက္ေနတာက ေရွာင္းက်န႔္မလား။ သူ႔အေနနဲ႔တစ္ပတ္ေလာက္မေတြ႕ရတဲ့အခါ လြမ္းလြန္းလို႔ျမင္ေယာင္ေနတာလား။ ဝမ္ရိေပၚမယုံနိုင္သည့္အခါ အဘြားဟြမ္နဲ႔ထိုင္ေနသည့္ ေရွာင္းက်န႔္ေရွ႕ မတ္တပ္သြားရပ္လိုက္ၿပီး...
"ေတာႀကိဳအုံၾကားထဲ ဘာလာလုပ္တာလဲ ေရွာင္းက်န႔္..."
"ငါ့အဘြားကို လာလည္တာေလ..."
မ်က္ခုံးေတြကို တြန႔္ခ်ိဳးၿပီး ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလသံနဲ႔ျပန္ထူးလိုက္မွပဲ ေရွာင္းက်န႔္အစစ္အမွန္ဆိုတာဝမ္ရိေပၚလက္ခံနိုင္သြား၏။ထို႔အျပင္တထစ္ခ်ယုံၾကည္လိုက္တာက။ေရွာင္းက်န႔္က အဘြားဟြမ္ကိုလာလည္တာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကိုလာလည္တာ။အလုပ္ေတြကို ရမ္နဲ႔ပစ္ထားၿပီး သူ႔ကိုလာလည္တာေနမွာ။
"ဒါအေဒါ့္ေျမးေလးလား...အေခ်ာေလးပါလားကြယ္..."
ေရွာင္းက်န႔္ကို အခုမွျမင္ဖူးသည့္ ဝမ္မားက သားလွရတနာတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ေနသလို ၾကည့္မဝေအာင္ျဖစ္ရသည္။ ေရွာင္းက်န႔္နံေဘးတြင္ကပ္ထိုင္လိုက္ၿပီး လက္ေလးတစ္ဖက္ကို ႏူးညံ့စြာဆုပ္ကိုင္ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ရင္းသူတို႔ယူလာသည့္ အခ်ိဳပြဲေတြထဲကမုန႔္ေလးတစ္ခုကိုကိုင္ကာ...
"သား ေရာ့...စားလိုက္ပါဦး..."
စိမ္းသက္ေနေသာ အေခၚအေဝၚတစ္ခုေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န႔္နားမလည္စြာ သူ႔အဘြားမ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေျမးေလး..."
"ဟိုေကာင္ေလး အေမက ဘာလို႔သားလို႔ေခၚတာလဲ..."
"ေျမးေလးကို ခ်စ္လို႔ေပါ့..."
"ဘာလို႔ခ်စ္တာလဲ..."
"ေျမးေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔ေပါ့..."
ဟြမ္ေမရင္ရွင္းျပေတာ့ ေရွာင္းက်န႔္ ေက်နပ္စြာမဆိုသေလာက္ေလးျပဳံးလိုက္ၿပီး ဝမ္မားကမ္းေပးသည့္မုန႔္ကိုယူစားသည္။
YOU ARE READING
Healing A Broken Soul
Fanfictionဒီကမ္ဘာပေါ်မှာလေ ဖြစ်တည်မှုတိုင်းကချစ်စရာကောင်းတယ်ဗျ။ Cover Photo Crd:
