Το κουδούνι χτύπησε και η Τσάρλι πραγματικά πετάχτηκε από τον καναπέ και έτρεξε να ανοίξει την πόρτα.Μπροστά της στεκόταν ο Στίβεν χαμογελώντας της.Φορούσε ένα σκισμένο τζιν και μιά μαύρη μπλούζα.Ήταν το πιο απλό ντύσιμο και φαινόταν τόσο ωραίος.
«Γειά»είπε πρώτη η Τσάρλι και του έδειξε το λαμπερό χαμόγελο της.
«Γειά»ειπε με την σειρά του.«Έτοιμη;»
«Πανέτοιμη!»Του χαμογέλασε και βγήκε από το σπίτι κλείνοντας την πόρτα.
Τριανταπέντε λεπτά αργότερα,καθόντουσαν σε ένα πάρκο-μετά από πολύ περπάτημα και πολύ παγωτό.
Ήταν μιά ήρεμη βραδιά,με τα αστέρια να λάμπουν πάνω στον ουρανό και το φεγγάρι να φορτίζει πάνω από τα κεφάλια τους
Δεν ήθελε να τελειώσει η νύχτα αυτή.Ήθελε να κάτσει κι'άλλο εδώ, στο πάρκο,με τον Στίβεν δίπλα της στην ησυχία του πάρκου.
«Λοιπον»έσπασε την σιωπή η Τσάρλι «Πόσο καιρό είσαι εδώ;»τον ρώτησε.
«Όχι πολλή,αλλά ούτε λίγο.»της απάντησε με ένα μειδίαμα στα χείλη του.
«Πολύ καλά.Έχεις αδερφό ή αδερφή;»τον ρώτησε και η έκφραση του προσώπου του λίγο άλλαξε.
«Ναι,έχω έναν αδερφό.Τον λένε Ρόι.»της απάντησε με το πιο πιστικό χαμόγελο.«Εσύ;»
«Έχω.»απάντησε η Τσάρλι«Τον λένε Άνταμ.Είναι ένα μικρό καθαρματάκι»Της άρεσε όταν έλεγε έτσι τον Άνταμ.Τον νευρίαζε αυτό και αυτή δεν έχανε χρόνο να τον πειράξει.Τωρα τα πράγματα έχουν αλλάξει λίγο-πολύ μάλλον-και δεν έχουν την σχέση που είχαν πριν τέσσερα χρόνια.Πριν πεθάνει ο μπαμπάς τους.
«Πόσο χρόνων είναι;»ρώτησε εκείνος.
«Εγινε δεκαέξι τον προηγούμενο μήνα»του απάντησε.«Ο δικός σου;»ρώτησε.
«Τι να σου πω...έχασα και το μέτρημα.»του πήρε λίγη ώρα να απαντήσει,προσέχοντας πολύ τα λόγια του.
«Δεν έχετε και καλές σχέσεις,ε;»είπε η Τσάρλι και έκανε μιά γκριμάτσα.
«Μαλλον»της χαμογέλασε.Είχε πολύ ωραίο χαμόγελο.Φώτιζε το πρόσωπο του κάθε φορά που χαμογελούσε.Αν και έχουν συναντηθεί ελάχιστες φορές στα μαθήματα,το είχε παρατηρήσει.
Στην απόλυτη ησυχία,ένας ήχος από τους θάμνους ακούστηκε και ο Στίβεν αμέσως σφίχτικε.Η στάση του άλλαξε και έγινε επιθετική.
«Καλύτερα να φύγουμε.Πέρασε και η ώρα»είπε δικαιολογητικά και σηκώθηκε.Η Τσάρλι του χαμογέλασε επιφυλακτικά και προχώρησαν.
«Ευχαριστώ που με έφερες»είπε στον Στίβεν καθώς ανέβαιναν τα σκαλιά.
«Τιποτα»της χαμογέλασε.«Να το ξανακάνουμε.»
«Θα το ήθελα»του απάντησε και έβγαλε τα κλειδιά.«Καληνύχτα.»είπε και μπήκε μέσα.Πριν κλείσει την πόρτα του χαμογέλασε με το ντροπαλό χαμόγελο της.
Ανέβηκε πάνω και πέταξε τα ρούχα της φορώντας τις πυτζάμες της.Έβγαλε το μακιγιάζ από το πρόσωπο της και μπήκε στα σκεπάσματα μέσα.Σε λίγο την πήρε ένα γλυκιά ύπνος και κοιμήθηκε καλύτερα από άλλες φορές.
आप पढ़ रहे हैं
Καταραμένη ζωή
अलौकिकΗ Τσάρλι Μάρλοου,μη ξέροντας πως είναι ένα θανάσιμο εργαλείο,μη ξέροντας τους πραγματικούς κινδύνους της ζωής και τα παράξενα πλάσματά της,θα ανακαλύψει μία άλλη μεριά της ζωής της.Μαζί της θα ταξιδέψει,σε αυτό το περίεργο μονοπάτι της ζωής,η φίλη τ...
