Καταραμένη ζωή

Κεφάλαιο 25

Ήταν κλεισμένος στο δωμάτιό του τρεις μέρες τώρα προσπαθώντας να βγάλει μια άκρη απο αυτή τη χαρτούρα μπροστά του. Μέρες και νύχτες ατέλειωτες πέρασε χωρίς να βγει από το μικρό του χώρο. Η Τσάρλι του πήγαινε φαγητό και κάποιες φορές έριχνε μια ματιά στις "υποθέσεις" τους.
Η Λουίζ σερνόταν απο τον έναν καναπέ στον άλλον, μεθυσμένη,κουρασμένη και τελείως ανήξερη.
«Τσάρλι!» κατέβηκε τις σκάλες τρέχοντας κοντεύοντας να σκοτωθεί.
«Τι τρέχει;»τινάχτηκε από τον καναπέ και παράτησε το βιβλίο.
«Κοίτα αυτό»έτεινε μια παλιά φωτογραφία. Την πήρε στα χέρια της και την κοίταξε προσεκτικά
«Δεν καταλαβαίνω» του επέστρεψε τη φωτογραφία.
«Δες!»την έφερε μπροστά της πάλι να την κοιτάξει.
«Ο παππούς »έδειξε ένα νεαρό άντρα ανάμεσα σε άλλους πέντε.
«Ποιοι είναι αυτοί;»
«Δεν ξέρω,αλλά και οι δυο ξέρουμε ποιος είναι αυτός» έδειξε ένα αγοράκι στο βάθος να κάθεται στα σκαλιά του σπιτιού.
«Ο μπαμπάς; »έκανε έκπληκτη.
«Και ο θείος Ρόμπερτ»
«Σωστά!»κούνησε τη φωτογραφία στον αέρα.
«Αν βρούμε τον θείο Ρόμπερτ θα μας βοηθήσει,θα μας κάνει να καταλάβουμε τι στο καλό γίνεται». Τα μάτια της Τσάρλι τον κοίταξαν ανήσυχα και απορημένα.Πώς θα το έβρισκαν τον θείο τους που είχαν να τον δουν έντεκα χρόνια;

Σε άλλες σκοτουρες τώρα, η Κλάρα άκουγε προσεκτικά τον πατέρα της και συγκέντρωνε όλες τις καινούριες πληροφορίες στο κεφάλι της.Την προηγούμενη φορά που πήγε σπίτι του της είπε πως θα μαθει επιτέλους τι συμβαίνει,άλλα τα μισόλογα δεν την ικανοποίησαν.
«Θα μου πεις αλήθεια τι συμβαίνει,κατάλαβες;»καθόταν  απέναντί του και περίμενε να μιλήσει.
«Μίλησε με τη μητέρα σου κορίτσι μου ,δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να σου πω» δεν είχε επαφή με τα μάτια του. Χτύπησε το χέρι της στο τραπέζι,κάτι που έκανε τον άντρα μπροστά της να τιναχτεί.
«Πες μου μπαμπά! »φώναξε.
«Η μαμά δεν μου μιλάει.Χθες πήρε φωτιά η κουρτίνα χωρίς λόγο, όταν ήμουν με την Τσάρλι στο σχολείο αέρας φύσηξε από το πουθενά... »ο άντρας κρυβόταν πίσω από το δάχτυλό του.
«Μπαμπά!»
«Εντάξει,εντάξει!»τελικά είπε ο άντρας.
«Θα σου πω»έκατσε στη δίπλα καρέκλα και κοίταξε την κόρη του.
«Ξέρω πως μπορεί να μη θες να το πιστέψεις,αλλά έλα τώρα, το υποψιάζεσαι και ας λες πως δεν είναι αλήθεια και αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν.»πήρε μια ανάσα και συνέχισε.
«Μάγισσα.Είσαι μάγισσα.»με αυτά τα λόγια η Κλάρα γέλασε.
«Είναι η αλήθεια.»Με το σοβαρό ύφος του πατέρα της το γέλιο της κόπηκε και ένιωσε ξαφνικά τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια της.
«Η γιαγιά σου ήταν μάγισσα και αυτό θα περνούσε και στη μητέρα σου,αλλά πέρασε σε εσένα.»Η Κλάρα είχε μείνει άφωνη.
«Τι!»μόνο αυτό κατάφερε να βγει από το στόμα της.
«Αχ,κόρη μου!»της χάιδεψε τα μαλλιά.
«Είναι αλήθεια;»κοίταξε τα κάστανα του μάτια να βεβαιωθεί
.«Είναι αλήθεια... »