Καταραμένη ζωή

3 κεφάλαιο

Όπως είχε απόλυτη ησυχία,ακούστηκαν βήματα στα χ΄ρτα κάπου κοντά της.Ανησύχησε,σηκώθηκε αργά κοιτάζοντας γύρω της,μα δεν έβλεπε κανέναν.

Κάποιος ήταν πίσω της,το ένιωθε,ήταν εκεί.Με γρήγορες ανάσες και την ανησυχία της γύρισε με ανασφάλια πίσω της.

-Αχ,με τρόμαξες,πετάχτηκε.

-Πάει καιρός ε?Σου λείπει?

Ήταν ο Βίν.Καθάριζε εκεί το νεκροταφείο για πολύ καιρό.Η γυναίκα του πέθανε πριν τρία χρόνια περίπου,σχεδόν νέα,εξήντα εφτά χρονών.Ήταν καλή γυναίκα.

Η Τσάρλι τους ήξερε από μικρή αυτούς.Σαν κόρη τους την είχαν.Είχαν ένα παιδί,όμως πέθανε λίγους μήνες μετά που γεννήθηκε από μα αρρώστια στους πνεύμονες.

-Ναι,έχει περάσει πολλής καιρός.Τον κοίταξε τόσο γλυκάπου δάκρυσε και της χάιδεψε το κεφάλι και έφυγε.

Αργότερα,λίγο πιό κάτω από το σπίτι της,ένας δυνατός αέρας φύσηξε και ξαφνιάστηκαν όλοι.Τόσο αέρας δεν υπήρξε ξανά.

Τρία τετράγωνα πιο κάτω από το μπαρ "Μπέντζαμιν",στεκόταν ο Λούκ,ένας από το σχολείο της Τσάρλι,και του άρεζε λίγο.

-Χέι,Τσάρλι,εκφώνησε,τρελός αέτας ε?

Η Τσάρλι λίγο στην αρχή«Ναι,πολύ».Του απάντησε και έφυγε.

"Ώ,ρε να πάρει"παραπονέθηκε σιγανά ο Λούκ.

Η Τσαρλί περπατούσε λίγο βιαστιά για να πάει σπίτι.Η Κλάρα χθες την ζάλιζε όλο με το πάρτι που θα γινόταν στο σπίτι τους Τζακ Κιμ.Ο πατέρας του είναι αστυνομικός και τον γνωρίζουν όλοι.

Το πρωί στο σχολείο,κάτι κορίτσια,σίγουρα ο τζακ θα τις έβαλε,μοίραζαν φυλάδια για το πάρτι."Απόψε στις 21:00 σπίτι του Τζακ για ξέφρενο πάρτι".

Μόλις το διάβασε,μία έκφραση... αηδίας να το πω,χαράχτηκε στο πρόσωπό της.Η Κλάρα αντιθέτος,με το που το έπιασε στα χέρια της,χοροπηδούσε τρίβοντας το μες μούρη της.

-Χέι,χέι,ηρέμησε.Παραπονέθηκε η Τσάρλι.

-Κοίτα,κοίτα,τσήριζε η Κλάρα,θα κάνει πάρτι.Πάμε,πάμεεε.

Η Κλάρα ήταν λίγο τσιμπημένη μαζί του,και όπως την κοιτούσε δεν θα μπορούσε να πεί όχι.Η απάντηση της ήταν θετική,και μόλις την άκουσε έβγαλε μία τσηρίδα που σε κούφεναι.Δεν παρατήρησε όμως,πως όταν τσήριζε αυτή,τσήριζε και ο καιρός μαζί της.

Ένας δυνατός αέρας σηκώθηκε όπως χθες,και ακόμη πιο δυνατός.

Η Τσάρλι την κοίταξε με απολύτως κομμένη φωνή και με ανοιχτά τα μάτια της διάπλατα.

-Κλάρα..ε,την σκούντηξε λίγο,και μόλς η Κλάρα σύνελθε,ήρθε στα καλά του και ο καιρός.

-Εγώ το έκανα αυτό?,ρώτησε την Τσάρλι με την απορία να ξεχειλίζει από μέσα της.

-Ναι,της απάντησε λίγο θυμωμένα μπορείς να πεις,κοίτα να το ελέγξεις αυτό,τώρα τυχερή ήσουν που δεν μας είδε κανείς.

Αυτήν την συζήτηση την διέκοψε το κυδούνι,και ευτυχώς γιατί θα άρχιζε να λέει,και να λέει,που θα βαριόταν και η ίδια.

Στο μάθημα από την άλλη,βαριόντουσαν και να κουνηθούν,οχι να μιλήσουν,να κουνηθούν.

Στην τάξη υπήρχε λίγο πανικός,όμως διακόπηκε από μία αυστηρή και βραχνή φωνή.Μπροστά τους ένας δάσκαλος που δεν είχαν ξαν δει.

-Καλημέρα,είπε γράφοντας στον πίνακα το όνομά του.Έντ Φίλν.

-Το όνομά μου είναι Έντ,Έντουαρτ Φίλιν.Είμαι ο καινούργιος σαν καθηγητής βιολογίας,γιατί ο παλιός σας,σας βαρέθηκε.Τέλειωσε με ένα μικρό γελάκι,και συνέχισαν και οι υπόλοιποι.

Κατά τη διάρκεια του μαθήματος,ο χτύπος της πόρτας τους έκανε να διακόψουν.Όταν άνοιξε,αντικρίσανε έναν αινούργιο,και αυτός,μαθητή.

-Ε,Τσάρλι,την σκούντηξε η Κλάρα,ο τύπος στο γραφεό.

Η Τσάρλι έκατσε και τον κοίταξε λίγο,δεν τον κατάλαβε αμέσως,όμως όταν γύρισε λίγο στα πλάγια,τον αναγνώρισε.

Κάτι ψιθύριζαν με τον καθηγητή.Πήγαινε κατά πάνω της κοιτώντας την κομψά και με μισό χαμόγελο,ίσα-ίσα γαινόταν άμα τον παρατηρούσες.Προχώρησε σταθερά και όταν έφτασε δίπλα στην Τσάρλι,πήγε το βλέμα του αλλού.Πήγε να κάτσει στην κενή θέση πίσω της,διαγώνια.

΄Ολο το μάθημα το πέρασε βασανιστηκά η Τσάρλι."Ποιός είναι αυτός?Πρέπει να τον γνωρίσω.Με κοιτάζει?"Τετοια σκεφτόταν η Τσάρλι και δεν μπορούσε να παρακολουθήσει το μάθημα.