Behind His Curtain (COMPLETED)

Kabanata 20

"Can't you ask him for, at least, an hour of spare time?" it's not a question, it's almost begging. "Dustin, sanay ako na mabaliw dahil nakikita kita pero hindi ko talaga kaya 'yung nararamdaman ko kapag ang tagal kitang hindi nakikita."

Malalim siyang huminga sa kabilang linya. "I-i... just can't, Henry. Pero b-babawi ako."

Kanina pa kami magka-usap at kanina pa rin ako nagtataka kung bakit tila nahihirapan siya na sumagot. He's stopping and stuttering, as if he's been held up. Pero dahil sa umaapaw na emosyon tungkol sa pagiging busy niya ay hindi ko iyon pinagtutuunan ng pansin.

"Are you with him? Bigay mo 'tong phone at subukan ko siyang kausapin."

"N-no! No... Hindi iyon papayag."

"And why not?"

"Henry, please. Promise, babawi a-ako!" kumunot na naman ang noo ko dahil impit siyang napasigaw sa dulo. "I gotta go, Henry. Promise, babawi talaga ako."

Bumagsak na naman sa kawalan ang kamay ko. Tahimik ang tapat ng bahay namin habang umiihip ang medyo maalinsangang hangin sa buong katawan ko. Shit naman, oh.

Bakit buong November naman na ata kami na hindi makalabas? Maiintindihan ko sana kung kagaya noong nakaraan na busy sila mag-ayos ng birthday niya, eh. Pero 'yung akala na back to normal after ng birthday niya? Hindi mangyari-yari dahil kasama niya si Hugo.

Siya raw ang napilit ni Tito na ilibot si Hugo at mamasyal habang nandito pa ang uncle. Pareho kaming tutol sa inuutos ng ama niya pero wala naman kaming magagawa. Bakit? Kasi hindi ko siya kayang ikulong dahil hindi ko naman siya nakita uli nang personal.

Ilang araw na ang lumipas and they're still out. I understand that Hugo might have gone here to have a vacation but does he need to carry Dustin all along? Of course, Henry! Pamangkin n'ya, eh! Sino pa bang ibang pamangkin niya diyan sa bahay ng mga Rodriguez?

Hindi ko batid kung bakit kumukulo ang loob ko sa samcheon niya. Bakit kailangan niya pang umuwi? At kunin palayo sa akin si Dustin? I know I have no right to be this way since my baby's his nephew and who am I? Manliligaw lang! Wala pa akong karapatan na diktahan siya.

Kagaya noon kay Ghon, talo na naman ako sa kaniya.

But... may magagawa pa ba ako? Wala na.

For now, I just have to deal with my other lives. Sa trabaho, sa pamilya, sa pagbabanat ng noo. Two days ago, I was asked to buy some office materials at napadaan ako sa building ng dati kong trabaho. I can't remember my exact reaction or the feeling etched on my face facing the building I used to go in and exit but all I can say is... I loathe them all.

Isang paliwanag lang hinihingi ko sa kanila noon. Hindi ako napagbigyan.

I don't want to blame Dustin for it since he doesn't know it yet but... Naiinis ako na kagaya ng hinihingi ko noon, ganoon din ako sa kaniya nitong mga nakaraang mga araw.

"Nandito kami sa Siargao." Dustin said one time. "He's trying to learn to fly by water jetpack."

"Puwede ba 'yun?"

"Yep. Search mo pa," sabay pilit na tawa. "Sinubukan ko kanina pero lagi akong bumabagsak."

"Anong sabi niya?"

"He's pissed but I understand. Mahina ako sa mga activities na ganito kaya nga Photography student ako." malungkot niyang paliwanag.

See? See why I'm eager to have him back? Kasi malaki ang pakiramdam ko na hindi siya nag-eenjoy kasama iyon. Never once has he mentioned Hugo's a good company. Siguro ako iyon dahil nag-inuman na kami but his experiences with him than my experience with Hugo outweights what's mine.