Bir asker ve yârinin hikâyesi...
"Bu sevda
Bende bittiğinde
Sende başlarsa,
Seni asla affetmem."
"Akif Karan," dedim uzun zaman sonra ilk kez konuşurken. İsminin güzelliğine yandım. "Ben senin mesleğinden gocunmuyorum. Aksine gurur duyuyorum. Ama se...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♤
Bugün benim miladım. Hayatımın dönüm noktasını yaşadığım o günün üzerinden tam bir yıl geçmiş, yapayalnız çıktığım o yolda şimdi bir ortağım vardı. Hayat ortağım.
Bir sene de çok şey değişti. Ben değiştim, korkularım, kaygılarım ve hayallerim değişti.
Berceste, bambaşka biri oldu.
Hakan'ın yosması değil de, üsteğmenin eşi sıfatıyla anılıyorum mesela. Bu öyle güzel bir his ki, anlatamam.
Zayıf, güçsüz, kırılgan kızı gömeli çok oluyordu. Daha cesur bir kadındım artık. Düştüğüm zaman ayağa kaldıranım vardı.
Avuçlarımdan öpen bir adam vardı.
Sevgisiyle güzelleştiğim bir adama tutulmuştum. Onu sevmek bu kadar güzelken nasıl uzak durabilirdim ki, ateşe aşık bir kelebek gibi alevlerin etrafında dönmekten alıkoyamadım kendimi. Yandıkça daha fazlasını istedim.
Akif'in kar çiçeği, göz bebeğiydim. Beni incitmeden seven bir adama adamıştım gönlümü. Allah'ın bir hediyesiydi bana.
Akif Karan, benim başıma gelen en güzel şeydi.
Mevsimlerden kış, aylardan aralıktı.
Gökyüzü masmavi, bulutlar bir pamuk yığınını andırırcasına bembeyazdı. Takvim yaprağındaki tarih benim için çok kıymetliydi. Çünkü Akif Karan'la bir yıl önce bugün tanışmıştım.
Yine o gün de gökyüzünden kopan kar taneleri usul usul yeryüzüne düşüyordu. Hava buz gibi soğuktu.
Celladım olan adamla çıktığım sonu belli olmayan yolculukta kurtarıcım olan askerle karşılaşmıştım.
Beni korur musun sorusuyla hayatına dâhil olduğum adamla beş aydır evliydim.
"Sabah evden çıkarken mutfaktaydın, hâlâ oradasın. Yorulmadın mı kızım?" Akif Karan'ın homurdanışıyla kıkırdayarak güldüm. İşte olduğundan karargahtaki odasından görüntülü olarak aramıştı.
