Bir asker ve yârinin hikâyesi...
"Bu sevda
Bende bittiğinde
Sende başlarsa,
Seni asla affetmem."
"Akif Karan," dedim uzun zaman sonra ilk kez konuşurken. İsminin güzelliğine yandım. "Ben senin mesleğinden gocunmuyorum. Aksine gurur duyuyorum. Ama se...
Nasılsınız bakalım, biz haftada üçüncü kez gelerek nasıl olduğumuzu belli ettik sanırım;)
2000 yorum, 1000 oy geldiğinde yeni bölüm yazılmaya başlanacak. Emeğe saygı.
Uzun ve Akif Karan ve Berceste sahneleriyle dolu bir bölüm oldu. Satır aralarındaki her yorumu okuyorum. Çekinmeden yorum yapın.
Multiye bıraktığım şarkı o kadar Akif Karan ve Berceste'yi anlatıyor ki... Dinlerken gözümde hep onların yirmi iki bölümlük sahneleri canlandı.
Çiçekler yağsın o zaman bu bölüme 🌼
Keyifli okumalar diliyorum.
Okuduğunuz saat?
11.09.2020
YİRMİ İKİNCİ BÖLÜM ♤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
EVİM ŞU GÖĞSÜNDÜR
♤
Yarım Saat Önce...
Öfkeyle çarptığı kapının ardında bıraktığı kadının hüzne boğulan kahverengi göz bebeklerini anımsadığında gerilen kollarını kabinin cam duvarına yasladı. Kasları bedenine hükmeden yakıcı öfkeden kasılıyor, damarlarında dolaşan kan âdeta adamı zehirliyordu.
"Senin yarım aklına sıçayım," dedi başından aşağı buz gibi su akıp alev almışcasına yanan bedeni ıslatırken. "Beynini sikeyim senin Akif!" dedi yumruğunu gürültüyle cama geçirirken. Kabin büyük bir sarsıntı geçirmişti. Alnına dökülerek yapışan ıslak saçlarının arasından parmaklarını mengene misali geçirip hıncını almak istercesine çekiştirerek geriye yatırdı. "Ulan seni baban böyle mi yetiştirdi?"
Berceste'yi kırdığını çarptığı kapıdan sonra, banyoda tek kaldığında anlamıştı. O yeterince yaralıydı. Onun gecesi, gündüzü Berceste olmuşken bir anlık öfkeyle kalkıp zararla oturmuştu.
"Kirpikleri titredi, güzelimin," dedi göz kapakları pişmanlıkla örtülürken. "Nasıl bu kadar kör olabildim?"
Çanakkale meselesi ciğerlerindeki havayı söndürüyor, nefes alırken nefessiz bırakıyordu. Gönlüne düşen sevdanın apansız ellerinden kayıp gideceğini düşünüyor ve yaşadığı duygu karmaşasından bir türlü çıkamıyordu.
Berceste'ye babasını bulacağına dair söz verdiğinde her şey kolaydı. Lâkin şimdi Berceste herhangi biri değildi. Kalbinin kapılarını açtığı, kaburgalarındaki ölü çiçekleri cemreleyerek baharı getiren kadındı.
