Bir asker ve yârinin hikâyesi...
"Bu sevda
Bende bittiğinde
Sende başlarsa,
Seni asla affetmem."
"Akif Karan," dedim uzun zaman sonra ilk kez konuşurken. İsminin güzelliğine yandım. "Ben senin mesleğinden gocunmuyorum. Aksine gurur duyuyorum. Ama se...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♤
Yeri göğü inleten bir silah sesi dağlarda yankılandı.
Kulak çınlatıcı bir gürültü koptu vadinin orta yerinde. Pusuya düşmüşlerdi.
Cehennemi andıran vadide hüküm süren keşmekeş bir anlığına durdu. Zaman akmayı bırakmıştı. Ne akrep ne yelkovan hareket ediyordu.
Namludan fırlayan mermi hedefinden milim sapmazken doğrudan sol kaburgaya isabet etti. Göz kapakları ağırca örtülüp açıldı. Lâcivert gözlere bir kıvılcım düştü.
Silahına davranamadan ikinci bir kurşun daha aynı adresi buldu. Yeşil rengin hakim olduğu kamuflaj bir anda kırmızıya boyanmaya başladı.
Askeri üniforma bir hainin namlusundan çıkan kurşunla kızıl kana bulandı.
Sağ avcuyla kavradığı kabzaya daha sert asıldı. Tetiği çektiğinde hızlanan soluk alıp verişleri yüzünden puslanmaya başlayan odağına rağmen kendisine silah doğrultan teröristi alnının çatından vurabilmişti.
Dudaklarından canhıraş bir inilti döküldü. Bükülmekte olan dizler gövdeyi taşımakta zorlanmaya başlamışken sol bacağında da keskin bir sızı hissetti. Üçüncü kurşunla iri bedeni sarsıldı. Dayanma sınırına ulaşmıştı son darbeyle. Ayakta durmaya gücü yetmedi bu defa.
Sırtı gürültüyle toprak zeminle buluşurken silah arkadaşlarının seslerinden ve havada uçuşan mermi seslerinden başka bir şey duyulmuyordu.
Kıyamet kopuyordu sanki etrafında. Akif Karan'ın kıyameti de kopmuştu üçüncü kurşunla. Yardım istemedi kimseden. Önceliği kendisi değildi. Teröristlerin etkisiz hâle getirilmesi gerekliydi. Bir asker için vatan daima önce gelirdi. Kendi canından bile önce.
Lâkin onun sessizliği Argun'un içine şüphe düşürmüştü çoktan. Çok geçmeden kanlar içindeki bedeni girmişti adamın görüş açısına.
"Akif Karan vurulmuş!"
Argun'un bağırışı tüm timi harekete geçirdi. Teröristlere göz açtırmamak için durmaksızın ateş açmaya başladılar. Bir avuç asker yetti onların hakkından gelmeye.
Ateş çemberine alındıklarından bulundukları yerden ayrılamıyorlardı. Hepsinin de yerde kanlar içinde yatan arkadaşlarındaydı aklı.
"Akif konuş benimle aslanım," dedi Argun sesini duyurmak için bağırmak zorunda kalırken. "Duyuyor musun beni?"
