Bir asker ve yârinin hikâyesi...
"Bu sevda
Bende bittiğinde
Sende başlarsa,
Seni asla affetmem."
"Akif Karan," dedim uzun zaman sonra ilk kez konuşurken. İsminin güzelliğine yandım. "Ben senin mesleğinden gocunmuyorum. Aksine gurur duyuyorum. Ama se...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♤
Mutlu anlar saniyelere tabiyken, hüzne boğulmak asırlar gibi gelirdi insana. Vakit geçmek bilmezdi, akrep hep aynı yerde çakılı kalır, yelkovan bir türlü hareket etmezdi. O anlardan birinin içine hapsolmuştuk. Zaman akmıyordu.
Akif Karan'ın gözlerimin içine baka baka sarf ettiği tek bir kelime yemin ediyormuş gibi bir hisle kaplamıştı içimi.
Bırakmam, deyişi göğsümün orta yerinde bir ateş yaktı da gıkım çıkmadı. Gözlerim doldu, üzüldüğümü görürse üzülür diye gülümsedim aşağıya bükülmek için direnen dudaklarıma rağmen.
Yalancı tebessümler edilir bazen demişti annem. Yalan kötü değil midir diye düşünmüştüm çocuk aklımla. Şimdi anlıyorum; sevdiğin üzülmesin diye tebessümün de yalanı olurmuş.
"Sen verdiğin sözleri hep tutarsın," dedim güven verici bir ses tonuyla. Benim en güvendiğimdi. Eşimdi, diğer yarımdı. "Beni hiç yarı yolda bırakmadın ki sevgilim. İçim rahat o yüzden."
Göğsü iç çekişiyle yükseldi. "Tutamadığım zamanlar da oldu." dedi tadı kaçmış gibi. Bana değilde kendine söylüyormuş gibi bir hâli vardı.
Babanı sana getiremedim demişti bir sene önce. Getirmek için çok uğraşmıştı. Bunu yok sayamazdım. O zaman sinirlenip ağzıma geleni söylemiş ve onu kırmıştım. Babam getirilebilecek durumda olsaydı getirirdi, biliyordum. Ancak değildi.
"Babamı getirmek için ne kadar çok çabaladığını gördüm Akif," dedim bu dediğinin aksini ispatlamak isteyerek. "Bu kez iki kişiye söz veriyorsun. Senin yolunu gözleyen bir kişi daha var artık, kızımızı unutma."
Gece karanlığında parlayan gözleri karnıma düştü. Kirpiklerinin ucundaki nemlilik canımı sıktı. Ağlama sen sevgilim. Kıyamam ki senin gözyaşlarına.
İçli içli konuştu. "Unutmam mümkün mü?" sağ avuç içi dakikalardır göbeğimin üzerindeydi. Elinin sıcaklığı ince penye geceliğin üzerinden tenime nüfuz ediyordu. Bu sıcaklığı arayacaktım çok değil bir hafta sonra. Yatağın sol tarafı soğuk olacaktı. Yastığındaki koku kaybolup gidecekti. "Sabahtan akşama kadar aklımdan hiç çıkmıyorsunuz. Zihnim fazladan mesaiye başladı,"
Gözlerimin içi kum atılmışcasına ağrıyordu. "Benimde aklımdan hiç çıkmıyorsun ki sen..." diye itiraf ettim. Düşünmeden duramıyorum Akif. Benim aklım da fikrim de hep sen, daima sen.
