The wife and her Mistress

26 - Lost

𝐂𝐇𝐀𝐏𝐓𝐄𝐑 𝐓𝐖𝐄𝐍𝐓𝐘 𝐒𝐈𝐗

~𝑳𝒐𝒔𝒕~

I WOKE UP feeling so empty as I open my eyes.

Pakiramdam ko may kung ano nanaman na panaginip ang bumagabag sa 'kin. Umaasa ako na magigising ako na may mahigpit na yakap na sasalubong sa 'kin na magiging dahilan upang mas lalong gumising ang umaga ko. ngunit wala. Tanging liwanag lang mula sa bintana ang bumungad sa 'kin.

" Thank god you're awake!!" agad akong napatingin kay ate Nathalie na agad na naalerto matapos kong imulat ang mata ko.

" A-ate Nathalie..." I muttered.

" Yes? Anong kailangan mo? Nagugutom ka ba? Do you need anything---" bakas ang pag aalala sa boses niya at inaamin ko , kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko dahil walang nangyaring masama sa kanya.

Ngunit hindi ko napigilan ang sarili ko na putulin ang kung ano pa mang tanong niya sa pamamagitan ng isang taong na matagal na akong binabagabag.

" Asan si Verena??" I asked.
Her worried expression instantly got softer as she avoided my glances.

" Nathalia I don't know how to answer your sudden question. Let me call the nurses first , okay?" hindi siya nagdalawang isip na iwan ako.

Agad naman na napa kunot ang noo ko.
Napalingon ako sa cellphone ni ate Nathalie na naiwan niya sa side table ko.

Without any hesitation , I tried sitting at my bed. But just when I was about to get up. I instantly felt a numbing pain at my stomach as I tried to get up.
Napa mura na lang ako ng malala kasabay ng marahan kong pag hawak tyan ko habang patuloy parin na sinusubukan ang bumangon. But I didn't succeed.

Masakit parin ang buong katawan ko lalo na ang bandang tyan ko kung saan ako nabaril.

So I tried reaching for her phone while I'm still in bed.

At sa awa ng diyos ay nagtagumpay naman ako.

Nang buksan ko ito ay agad na tumambad sa 'kin ang petsa dahilan upang nanlaki na lamang ang mata ko.
Tatlong araw???? Tatlong araw na akong walang malay?

Anong nangyari??? Habang nakatingin ako sa isang sulok ay doon na unti-unting pumasok sa isipan ko ang mga narinig ko noong isang gabi.

[ " You're my safe place... but I failed to make you safe , my solace..." ] hearing that voice inside my head suddenly fills up my empty heart with full of tears.

The next days , were making me sick. I've been trying to ask them so many times. But I seems like they doesn't want to answer any on my questions.
Sa tuwing wala sila , ilang beses kong sinusubukan na tawagan si Verena gamit ang cellphone ko ng palihim. Ngunit tapos man na ang araw hindi parin ako nakakakuha ng kahit anong sagot mula sa kanya.

Sa tuwing tinatawagan ko siya , ni hindi ko man lang ma abo tang numero niya na para bang binura niya ako at saka ini-block upang hindi ko siya matawagan.

I tried asking them so many times , and yet I they don't answer any of my question as if it was forbidden.

My condition was a little serious that's why I needed to stay at the hospital for a few more weeks sa totoo lang halos isang linggo at kalahati pa lang ang itinatagal kong hindi ko kasama si Verena ngunit pakiramdam ko ay halos taon na ito kung tutuusin.

Hindi ko maipaliwanag kung bakit parang napaka haba ng bawat araw kahit madalas lang naman na tulog ako dahil nga sa hindi pa ako maaring gumalaw ng gumalaw dahil sa kondisyon ko.

Dahilan upang hindi ko maiwasang manghina at kabahan lalo na't sa bawat araw na dumaan ni anino ni Verena. Hindi ko man lang makita.

Asan na ba siya? Bakit hindi man lang niya ako matawagan?