ဗီလိန်က ပက်ပက်စက်စက်ကို လှလွန်းတယ်! [Mmtranslation]

Ch.(2) အသြင္ေျပာင္းျခင္းႏွင့္ ျပန္လည္ရွင္သန္ျခင္း

ဧရာမေမွ်ာ္စင္​ျမင့္၊ ေႁမြႀကီး၊ တစ္ေဆအႏုပညာ

ေျခေထာက္ေတာင္ ဖုံးလႊမ္းနိုင္ေသာ ၁၅ကီလိုမီတာရွိသည့္ ေျမျပင္ေၾကာင့္ လူကိုသယ္သြားရသည္အပါအဝင္ ခ႐ုလို အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ တိုးသြားေနရသည္။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာ၊ ထိုလူသည္ အလြန္ေလးလံျခင္းမရွိေပ၊ စပါးခြံတစ္စမွ်သာက်န္ရွိေတာ့သည့္အထိ မီးေလာင္သြားျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္နိုင္သည္။

သူသြားေသာလမ္းတြင္ ေႁမြ၊ ပိုးမႊား၊ ႂကြက္၊ ပု႐ြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္မွ် မေတြ႕နိုင္သည့္အတိုင္းအတာအထိ ေအးေအးေဆးေဆး သြားခဲ့ရသည္။

ထို႔အျပင္ သူတို႔၏ ဦးတည္ရာသည္ အထူးပင္ မ်က္စိဖမ္းစားနိုင္သည္။

15 ကီလိုမီတာအကြာတြင္ ႐ႊီရွင္းက်ီသည္ အေရွ႕ေတာင္ဘက္ရွိ ျမင့္ျမင့္မတ္မတ္ေမွ်ာ္စင္ကို ျမင္နိုင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ လြင့္ေမ်ာေနေသာ မီးေရာင္မ်ားႏွင့္ ေ႐ႊေရာင္ေတာက္ေနေသာ အမႈန္အမႊားမ်ားျဖင့္ ဝန္းရံထားသည့္ ေကာင္းကင္ဆီသို႔ တိုက္ရိုက္ေရာက္ေနသလို။ အနီးနားပတ္ဝန္းက်င္ကို အနီးကပ္စစ္ေဆးၾကည့္ရာ ထိုေနရာတြင္ လူသားမ်ား၏ အရိပ္အေယာင္မ်ား ေတြ႕ရွိရသည္။

အနက္ေရာင္ပုံရိပ္က ​မေျပာရင္ေတာင္ ႐ႊီရွင္းက်ီသည္ မတုံ႕ဆိုင္းဘဲ ထိုေနရာသို႔သြားရန္ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည္။

စြန့္ပစ္နယ္ေျမတြင္ ေန႕အလင္းေရာင္မရွိပါ၊ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ား၏ မ်က္လုံးမ်ားမွ မ်က္ၾကည္လႊာအမႈန္အမႊားမ်ားကဲ့သို႔ ေကာင္းကင္ေနာက္ခံသည္ အုံ႕ဆိုင္းေနသည္။ ေကာင္းကင္မွ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင့္ ေတာတြင္းရွိသစ္ပင္မ်ားသည္ စိမ္းစိုေနေသာ ဒီေရမ်ားကဲ့သို႔ မိုးစက္မ်ားႏွင့္အတူ စိမ္းလန္းစိုေျပေနေသးသျဖင့္ မိုးသက္မုန္တိုင္း သည္းထန္စြာ ႐ြာသြန္းခဲ့ပုံေပၚသည္။

႐ႊီရွင္းက်ီသည္ သူ႕ေနာက္ေက်ာမွ ေသမင္း၏တံခါးဝေရာက္ေနေသာ မီးေလာင္ထားေသာအေလာင္းျဖင့္ ေတာထဲျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္။

အဆုံးတြင္၊ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ မတုန္မလႈပ္ခံစားရသည့္အထိ တိတ္ဆိတ္ေနေသာေၾကာင့္ ႐ႊီရွင္းက်ီသည္ တိတ္ဆိတ္မႈကို ခ်ိဳးဖ်က္ရန္အတြက္ ေလခြၽန္သံကို စတင္လိုက္ေလသည္။