Bir asker ve yârinin hikâyesi...
"Bu sevda
Bende bittiğinde
Sende başlarsa,
Seni asla affetmem."
"Akif Karan," dedim uzun zaman sonra ilk kez konuşurken. İsminin güzelliğine yandım. "Ben senin mesleğinden gocunmuyorum. Aksine gurur duyuyorum. Ama se...
Tek bir gülümsemeye içi gider mi insanın? Benim gidiyor. Esmer teninde yer edinen her mimiğini seviyordum. Her zerresiyle kalbimi un ufak etmeyi başarıyordu.
Yanağımı seven parmaklarıyla saçımı kulağımın arkasına aldı. Gözleri kısa bir an kahverengi saç tutamlarımda gezindi. Kirpiklerini kırpmadan izledi. Uzadığından omuzlarıma salınan saçlarıma parmak uçlarıyla dokundu.
Böyle güzel seversen sen beni, şımarmadan duramam ki... Onun bana böyle değerli hissettirdiği her an küçük bir çocuk sevinci taşıyordum içimde.
Genellikle birlikte duş aldığımızdan -tek başıma banyoya girmemin tehlikeli olduğunu düşünüyor- saçlarımı yıkarken de nazikçe şampuanlıyordu. Kurularken öpücüklere boğuyordu. Mümkün olsa her saç telimi öpecekti. Sevgisi beni iyileştiriyordu. Merhametli kalbine meftun ediyordu.
Yatak odamıza girememiştim ilk zamanlar, o kanlı sahneler gözlerimin önünden gitmemişti günlerce. Akif korkumu aşmam için hep yanımda olmuştu. Aşmıştım da.
Diliyle dudaklarını ıslattı. "İsteklerinin benim için emir hükmünde olduğunu biliyorsun değil mi?" genizden gelen erkeksi ses tonuyla tüylerim diken diken oldu.
Alt dudağımı kemirirken başımı uysalca salladım. "Seni özledim, Karan," istekli fısıltımla adem elması oynadı. Orayı öpmeyi, dudaklarımın izlerini bırakmayı seviyordum.
Ameliyattan beri öpüşmekten ileriye gitmemiştik. Bebeğin düşük tehlikesi ise bizi daha fazla tedbirli davranmaya sevk etmişti. Doktor son kontrolde hiçbir sorun olmadığını, bebeğin gelişiminin normal seyrinde ilerlediğini söylemişti.
Dizleri üzerindeki bacağımı kavrayan elini tenime bastırıp baş parmağıyla şortun açıkta bıraktığı kısımları okşadı. "Ben de özledim bebeğim," fısıltıdan ibaretti sesi. "Çok özledim her zerreni sevip koklamayı."
