UFAKLIK | Daddy Issues ✓

36. KAYIP GİDEN ÖZGÜRLÜK

Güzel, anlamlı bir bölümdü.

Oy ve yorumlarınızı unutmayın.

Şarkı; Tuna Velibaşoğlu - Sen Kal Ölene Kadar

💙

Yıllarca peşinden koştuğun hayalinin yakaladığın an elinden kayıp gitmesi ne kadar da can yakıcıydı...

Annem yıllar boyunca yalnızca özgürlüğümüz için susmuş, yalnızca özgürlüğümüz için çabalamıştı. Şimdiyse özgürlüğü, bir kuş misali kanat çırparak uzaklaşıyordu kendinden.

"İyi misin?" Omzuma dokunan elle birlikte transtan çıkıp elin sahibine baktım. Demir endişeyle yüzüme bakıyordu. "Doktor anneni görebileceğini söyledi ufaklık, uyanmış, seni istiyormuş."

Başımı yavaşça sallayıp "Tamam," dedim. Bir an önce anneme sarılmak istiyordum fakat o odaya girecek cesaretim yoktu.

"Cesaret edeceksin," dedi sanki içimi okuyormuş gibi. "Bu durumun tüm suçlusu benim ama hala burada yanında durabiliyorum çünkü sensiz kalamayacak kadar sikik bir haldeyim artık. Buna rağmen kendini suçlama, lütfen yapma bunu."

"Yine de bunu anneme nasıl söyleyebileceğimi bilmiyorum Demir, bu nasıl söylenir ki?"

Yanaklarımı avuçladı. "Yanında olmak isterdim ama bunu yapamıyorum..."

"Lütfen," dedim hızla. "Lütfen benimle birlikte gel."

Başını iki yana salladı. "Ben onun suratına nasıl bakayım sen söyle, benim yüzümden hayallerini kaybetmiş kadının karşısında nasıl durayım ufaklık?"

"Senin suçun yok, suçlama kendini yeter artık Demir, abin olacak itin günahını sırtlama daha fazla!"

Dişlerini sıktı, öfkesi gözlerinden okunuyordu. "Bunu ödeteceğim," dedi acımasızca.

"Ödet," elini tuttum sıkıca. "Ama kendini suçlama." Yutkundu, gözlerini kaçırdığında "Yüzümü yıkayıp gidiyorum," dedim geriye çekilerek. "Annemle konuşacağım ve sonrasında onu görmeye beraber gideceğiz."

Başını salladı, elinin üzerini öpüp bıraktığımda buruk bir tebessümle yanağını okşadı.

Onu ardımda bıraktım, lavabo bulmak için uzun koridora doğru adımladım. Ayaklarım ağrıyordu, kendimi ayakta tutmakta zorlanıyordum. Diğer koridora girdiğimde vücudum sedelenirken ellerimi duvara koyup destek alarak düşmemiştim.

"İyi misiniz?"

Başımı çevirip sesin sahibine baktığımda bayıldığımda başımda bekleyen o hemşire olduğunu fark ettim. Ellerimi duvardan çekip kendime gelmeye çalışırken "İyiyim," dedim.

"Pek öyle görünmüyorsunuz?" dedi, yüzü pek de yabancı gelmiyordu, ben bu kızı nereden tanıyordum?

Gözlerimi kıstım. "Sizi bir yerlerden tanıyor gibiyim?"

Elleri siyah uzun saçlarına giderken gülümsedi. "Cengiz'in kardeşiyim ben, daha önce karşılaşmıştık."

Aydınlanma yaşar gibi ağzım bir parça açılmıştı. "Evet, sen o'sun..."

"O'yum," derken yüzündeki gülümseme büyümüştü. "Ya siz? Abim her ne kadar tanışmamıza mâni olsa da, sizi tanımak isterim."