Motor yarışlarının gözde ismi olan Demir Atasoy, yıllardır kendisine platonik olan genç kız ile talihsiz bir şekilde ansızın tanışır ve tatlı serüvenimiz başlar.
İnsan yaşadığı yerden koparmış. Kırıldığı kalpten gömülürmüş. Yandığı ateşte kül olup...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Her bitiş bir başlangıç falan değildir."
🖤
Onun kollarında hayatı sorgular mıydım ben? Bunu hiç aklıma bile getirmemişken şimdi onun kollarında bunu gerçekten yaşayıp yaşamadığımı idrak etmeye çalışıyordum. Gerçek miydi? Bunun hala bir halüsinasyon olduğunu iddia edebilir miydim?
Burnuma dolan yanık kokusu bana gerçekliği haykırıyordu...
Çığlık çığlığa bağırışlar, yükselen alevler ve üzerime kapanan Demir'in bedeni... Hepsi birkaç saniye içerisinde olup biterken gözlerimi kapadım. Kulaklarıma dolan uğultu o kadar yüksekti ki, benliğimi kaybetmişcesine kendime gelemiyordum. Annem yanıyordu. Belki de çoktan yanmıştı.
Başımı kaldırdığımda çaresiz gözleriyle karşılaştım. "Demir," sesim fısıldamış kadar azdı. "Benim annemi yaktılar mı?" İdrak edemiyordum. Bu yaşadığımı kendime yediremiyordum. "Demir, annem yandı mı?" Başımı iki yana salladım. "Çiçekleriyle beraber..." Gözlerim durmaksızın yükselen siyah dumanlara kaydığında kalbimin en derinlerine saplanan bıçak darbesi çok canımı yakmıştı. "Anne!" Koca bir çığlık atarken Demir başımı sertçe göğsüne kapatmıştı. "Annem yanıyor Demir!" Göğsüne yumruklar atarak onu itmeye çalıştım. "Annem yanıyor!" Feryat edercesine çığlık çığlığa ağlarken gözlerim kararıyordu. Sıkıca tişörtünü kavrarken başımı göğsüne vurdum. "Annem yürüyemiyordu! Annem yandı! Benim tek ailem yandı! Ben annemsizne yaparım!?" Bana daha sıkı sarılıp kaçmamı engelliyordu. Zorlukla ayağa kalktığımda gözlerimi yanan evimizden alamıyordum. "Anne!" Koşmaya çalıştığımda kolunu belimden sararak bedenlerimizi birleştirmişti. Gözyaşlarım üzerimi sırılsıklam ederken bacaklarım titriyordu. Ayakta durmakta güçlük çektiğimi hissettiğimde kendimi bıraktım. Bedenim kollarına yığılırken ağzımdan hala annemin adı çıkıyordu. Benim annem çiçekleriyle beraber yanıyordu, ve ben, ben hiçbir şey yapmadan yalnızca ağlayabiliyordum.
❥❥
Gözlerimi açtığımda tanıdık hastane kokusu burnuma doluyordu. Cayır cayır yanan bedenime gözyaşlarım süzülürken titrediğimi hissettim. Benliğim gerçekliğe kavuşurken etrafıma bakındım. Melis baş ucumda hıçkırarak ağlıyordu. Atakan duvar dibine çökmüş yaşlı gözlerini sıvazlıyordu. Demir... Demir, kolunu gözlerine sarmış arkası dönük bir şekilde sessizce ağlıyordu. İşte o an canım bir kez daha yandı. Kalbim sızladı, bedenimin titreyişi arttı. Gözlerim açık durmakta güçlük çekerken sesim çıktığı kadar annemin adını haykırdım.
