The Badgirl

hoofdstuk 9

toen ik thuis kwam van school was ik blijer dan ooit. ik had ze laten zien dat ik geen doorsnee meisje was. ze wisten nou dat je geen ruzie moest zoeken met mij.

de poorten gingen weer is automatisch open en ik rijdt met mijn motor naar binnen. en ja hoor de garage ging ook automatisch open. ik rijdt de garage binnen en zet mijn motor uit. ik zet mijn helm af en pakte mijn tassen. ik loop regelrecht naar mijn kamer. ik pak mijn mobiel en check even alles. ik kijk even op insta en Facebook en zie dat ik heel veel vriendschapsverzoeken heb. ik accepteer ze allemaal.

na een tijdje begin ik me te vervelen en loop ik naar beneden. ik loop naar de keuken en pak een appel. ik eet hem op en ga dan op de bank zitten. nu valt het me pas op...

ik zie daar in de hoek van de kamer een vleugel staan. ik loop ernaartoe terwijl ik mijn appel op de salontafel laat. ik streel de glanzende piano, en raak de toetsen zachtjes aan. al de herinneringen komen weer naar boven. van oma, oma mijn vriendin, oma die altijd voor me klaar stond, oma die me leerde piano spelen, oma die me liet veranderen naar haar dood.

dan voel ik iets nats over mijn wang stromen. en voor ik het wist was ik aan het huilen. ik maakte me weer sterk en ging achter de piano zitten. ik tikte de toetsen zachtjes in en voor ik het wist was ik al aan het spelen. om duidelijk te zijn 'with you' van Matt Simons. het begin van het zang gedeelte volgde waardoor ik mee ging zingen.

'so wrong,

and I'm here to make it right for what it's worth

And I'm sorry, yes, I'm sorry if you never felt

the love, the love, the love that you deserve.

I'll be with you, I'll be waiting for you

on the other side, on the other side.

And the winds that blow they'll guide you home,

get you through the night, get you through the night.

It'll all be right.

It'll all be right'

toen was het lied klaar en ik merkte dat ik gestopt was met huilen. ik hield ervan om te spelen terwijl ik zong. de enige die het ooit had gehoord was mijn oma. ik mis haar verschrikkelijk erg. mijn ouders zijn bijna nooit thuis.

toen ging mijn telefoon af. ik zag dat Taylor belde dus ik nam op.

Taylor: Heey

Kiki: hoi

Taylor: heb je iets te doen?

Kiki: nee, ik verveel me dood.

Taylor: wil je met me naar de stad? nieuwe kleertjes kopen enzo.

Kiki: oke is goed, kan je me komen ophalen ik weet nog niet echt iets van deze stad.

Taylor: oke is goed, ik kom zo.

Kiki: bedankt, tot zo dikbil.

en toen hing ze op. ik liep naar mijn kamer en werkte mijn make-up bij zodat de een klein beetje zwarte uitgeloopte mascara niet meer te zien was. ik deed mijn haar nog in een hoge paardenstaart en pakte mijn zwarte leren handtas. ik deed mijn portomonee erin en mijn zonnebril, ook deed ik mijn telefoon en mijn oortjes in mijn tas en liep naar beneden. ik ging buiten op de drempel zitten voor bij onze deur. toen zag ik Taylor staan op haar fiets. ik gebaarde dat ik even mijn fiets ging pakken. ik weet niet of ze het begreep maar ik hoopte dat het duidelijk genoeg was. ik pakte mijn, ja je raad het al, zwarte fiets en ging naar Taylor toe.

"ja, die moet je nemen Tay." zeg ik tegen Taylor die een mooi blauw jurkje aan heeft. "lijk ik hier niet te dik in." "nee echt niet." het jurkje paste heel goed bij haar blauwe ogen. "oké, dan neem ik hem." zei ze met een glimlach. ze kleedde zich weer om, en liep naar de kassa.

na nog een paar winkels te hebben gezocht gingen we opzoek naar een terrasje. we zagen een gezellig terrasje dus besloten daar te gaan zitten. we zetten onze tassen aan de kant en bestelde wat drinken. ik keek naar een tafeltje waar veel gejoel vandaan kwam. tot mijn schrik zag ik daar de popu's zitten. net toen ik wou wegkijken keek ik recht in de prachtige ogen van Blake. Taylor volgde mijn blik en zag waarom ik even geschokt keek.

(Blake's p.o.v)

net toen ik opkeek keek ik in de prachtige blauwgroene ogen van Kiki. ze was een van de knapste meisjes die ik ooit heb gezien, en man wat had ze lef. ik respecteer haar wel. ik zag naast haar Taylor zitten, ze zag er ook niet verkeerd uit. ze is me alleen nog nooit opgevallen.

ik liep naar ze toe. ik zag een angstig gezicht van Taylor, en een geïrriteerde blik van Kiki. ik grijnsde en stond toen bij hun tafel.

"wat?" vraagt Kiki geïrriteerd

"o niks ik wou alleen even bij dit beeldschone meisje zijn." zij ik met een grote scheve grijns. "ja vast en nou oprotten." zegt ze nog geïrriteerder dan ze al was. "maar schat, zo moet je niet tegen me praten want ik ben de enige echte

Blake." "goh meen je dat, ik dacht al dat je je eigen naam was vergeten." zeg ze sarcastisch. ze geeft een seintje aan de ober dat ze de rekening wil. ik kijk haar verbaasd aan, wie is zij en waar haalt ze al die zinnen vandaan? de ober komt er een paar seconden later aan met het bonnetje. ik zat ondertussen al weer aan onze eigen tafel, met een rood gezicht. "man zij durft veel." hoor ik Caine zeggen. "ik heb respect voor haar." zegt Max.. ik blijf met een rode kop voor me uit zitten kijken en zie dat ze weggaan.

(Kiki's p.o.v)

als ik eindelijk thuis ben met tien tassen, gooi ik ze neer op mijn bed. ik pak een tas een pak er een leren jackje uit. ja, ik heb er veel, maar op deze staan allemaal dingen.

--------------

als ik eindelijk klaar ben voor ik naar bed ga, komt mijn moeder thuis. ik zit in mijn slaapkamer en besluit er maar niet op te reageren dus ga ik in bed liggen. na een uurtje ongeveer voor mij uit hebben zitten kijken voel ik mijn ogen moe worden, en ze vallen langzaam dicht. dan val ik een diepe slaap.