The Badgirl

hoofdstuk 16

Na een paar dagen is het tijd om naar Spanje te gaan . "Schat kom je, we moeten gaan." Roept mijn moeder vanaf beneden. "Ja ja, ik kom al." Ik sleep mij super zware koffer de trap af en pak mijn telefoon van de lader. "Klaar om te gaan?" Vraagt mijn moeder. Ik zucht diep.
"Ja mam."Mijn vader kon weer is niet mee naar school. Vanochtend heeft hij me al 'uitgezwaaid'.

Als we op school zijn staat er al een bus. Ik zie Jason al staan tussen de mensenmassa. Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. De afgelopen tijd zijn we hechter geworden. Mijn moeder en vader hebben hem al ontmoet. Ook is hij mijn beste surfmaatje geworden.

"Schat doe je wel voorzichtig." Vraagt mijn moeder. "Ja mam." Zeg ik zuchtend. Ik geef haar een kus op haar wang en beloof haar dat ik nog een keer ga bellen. Dan stappen we de bus in en gaan Jason en ik naast elkaar in de bus zitten.

We zitten nou ongeveer pas 10 minuten in de bus en het is echt super saai.

Oja, jongens. Over dat met Blake toen ik zijn motor had bespoten met roze verf. Eerst was hij boos. Echt heel boos. Dat begrijp ik op een of andere manier wel. Maar daarna deed hij net of hij er heel blij mee was. En daar had ik echt een hekel aan. Uiteindelijk moest ik betalen om de mooie roze motor weer zwart te maken.

Maar weer terug naar dat het saai was. Ik tikte Jason aan en hij keek meteen mijn kant op. "Ik verveel me." zeurde ik. "Ik ook." Deed hij met een exact het zelfde stemmetje na. "Mooi zo, zo kunnen we ons samen vervelen." Zeg ik met een big smile. Ik pak een grote zak snoep uit mijn tas en maak die rustig open. Ik heb besloten dat ik over alles langzaam ga doen vandaag, omdat we toch nog wel lang onderweg zijn. Dus zoals ik al zei, ik deed langzaam de zak open en pakte er een abrikoosje uit. Die ik vervolgens in mijn mond stop. Ik houd de zak voor het gezicht van Jason en beweeg die een paar keer heen en weer. Hij pakt de zak uit mijn handen en pakt een voorraad snoep. Ik denk wel dat jullie het raar vinden dat ik zo vroeg snoep eet, maar ja I don't care. Na een tijdje pak ik mijn oortjes en mijn geliefde telefoon en stop de oortjes in mijn oren. Super logisch maar ja...

Na een tijdje komen we aan bij het vliegveld en iedereen loopt snel de bus uit. Waarschijnlijk omdat ze een stijve kont hebben gekregen van het zitten, tenminste ik wel. Maar in iedergeval gingen we de bus uit en liepen we het vliegveld in. Na lang wachten konden we met zijn alle het grote vliegtuig in. Ik had ergens een plaats achterin en ging aan de kant van het raam zitten en naast mij kwam Jason zitten. Ik haalde dit keer mijn chocola te voorschijn en at het rustig op. Ook pakte ik het water van Jason want ik had dorst. Na een lange tijd werd ik hevig door elkaar geschut. Ik kreunde en deed een oog open. "Wat is er?" Vraag ik vermoeid. "We zijn geland." Zegt hij hyper en blij. Ik doe allebei mijn ogen open en rek me uit. Als we er met zijn alle uit mogen sta ik op en loop achter de rest aan. Ik pak mijn koffer van de band als hij eindelijk voorbij is gekomen. We lopen met de groep naar buiten en de Spaanse zon schijnt fijn op mijn huid ook al is het al aan het schemeren, maar zo kan ik hier echt wel uren lang blijven staan. We lopen met zijn alle weer naar een bus toe die al klaar stond. We stappen allemaal weer de bus in en natuurlijk komt Jason naast me zitten. Helaas komen dit keer Blake en Cane voor ons zitten. Ik richt mijn aandacht weer op Jason en we gaan verder met een willekeurig gesprek.

Na een uurtje komen aan bij een hotel. Het is eigenlijk best ironisch, want hier in deze buurt heb ik gewoond. Het is een mooi hotel, ik ben wel is binnen geweest maar dat was om te verstoppen voor een groep meisjes. Ze waren boos op mij omdat ik er eentje een klap had gegeven. Eigenlijk was dat meisje die ik een klap had gegeven een soort van Jasmin. Ik stoot Jason aan. "Ik heb vroeger in deze buurt gewoond." Zeg ik fluisterend. Hij kijkt me verbaasd aan. "Dat wist ik helemaal niet, jij vertelt mij echt nooit iets hè." Zegt hij dramatisch.
We stappen met zijn alle de bus uit en pakken onze koffers. Een paar medewerkers van het hotel helpen ons mee met alle tassen en koffers in de lobby te zetten.

"Dan nu de kamerindeling zegt Meneer de Zwart. Er zijn twee groepen die met zijn drieën zijn en dat zijn: Cane Hall, Max Thompson, Blake Hill en die gaan in kamer 300. Dan Jasmin Marshall, Katie Jones, Amber Baker en die moeten in kamer 303. Nu de groepen die gewoon twee personen hebben op een kamer. Robert Stevenson en Paul Fraser zitten in kamer 301. Jason Miller en Sid Bruce zitten in kamer 302. Kathrin Rea en Lily Craig gaan in kamer 304. Dan in kamer 305 zitten Kiki Verhoeven en Tess Kennedy. En tenslotte in kamer 306 zitten Mary White en Kate Ross."

We krijgen van de meneer een sleutel voor onze kamer. Ik geef Jason een knuffel en zeg gedag en loop dan naar de net opgenoemde kamer. De hele menigte gaat de lift in. Dus ben ik zo slim om de trap te nemen. Ik sleep mijn koffer steeds een traptreden hoger en uiteindelijk ben ik er. Ik had toch beter de lift kunnen nemen. Ik loop naar kamer 305 en open de deur met de gekregen sleutel. Ik loop naar binnen en drop mijn koffer en tas op de vloer. Op het bed zie ik een meisje zitten die waarschijnlijk Tess Kennedy heet. "Hoi." Zeg ik waardoor ze wakker schrikt uit haar dagdroom. "Ik ben Kiki'." Zeg ik vriendelijk. "Hallo, ik ben Tess." Zegt ze aardig terug.

Na kennis te hebben gemaakt zijn we onze spullen aan het ophangen. Het is een grote kamer met als je de 'voordeur' opendoet een halletje hebt voor je jas enzo. En dan loop je de kamer in waar tegen de muur een tweepersoonsbed staat. Aan de linkerkant heb je een supergrote kast staan en aan de rechterkant een deur voor de badkamer en een klein kastje. We hangen onze kleren in de groten kast en gooien onze koffers en tassen in het kleine kastje aan de rechterkant. Ik krijg steeds meer zin in dit reisje, ik bedoel mijn kamergenoot is ook erg aardig.