The Badgirl

hoofdstuk 23

Ik zit verdomme bij Jasmin en Blake in het groepje, kan het nog erger worden.
"Met dit groepje moet je vaker vandaag mee optrekken dus verlies elkaar niet uit het oog." Zegt mevr. Garcia.
Ughh...
Blake die intussen een grote grijns op zijn gezichtje heeft getoverd kijkt mij aan. "Nou kan je heel de dag lief tegen me doen." Zegt hij grijnzend. Jasmin die er ondertussen ook bij is komen staan kijkt ons jaloers aan. Nou ja mij kijkt ze jaloers aan.
Dan komt ze dichterbij en gaat tegen Blake aanstaan. "Hee schatje, lang niet gezien." Zegt ze flirterig. "Gelukkig maar." Antwoord Blake. Ik begin te lachen en Jasmin kijkt me dodelijk aan. Ik haal mijn schouders op en glimlach.

De mevrouw had uitgelegd wat we moesten doen en alles. We moesten eerst een speurtocht doen in de kathedraal. Volgensmij denkt zij echt dat wij kleine kinderen zijn, ik bedoel dat bijvoorbeeld Blake een klein kind is wil niet zeggen dat we dat dan allemaal zijn. Ik kijk naast me en Jasmin staat tussen mij en Blake in om ons volgens mij uit elkaar te houden. Ik kijk naar wat ze aan het doen is, want het ziet er namelijk belachelijk uit. Ze heeft een soort van schatkaart gekregen, die echt best wel makkelijk is af te lezen. Ze beweegt haar hoofd heen en weer om de kaart goed te bekijken. Na een tijdje naar Jasmin gestaard te hebben kijk ik Blake hulpeloos aan, maar hij heeft geen aandacht voor ons. Hij staat te flirten met een medewerker van de kathedraal. Ik zucht diep, gris de kaart uit Jasmins handen en begin te lopen. Jasmin schrikt en holt me achterna. Blake staat nog steeds met de receptioniste te praten.

"Eeh Jasmin, wat doet Blake bij haar, ik dacht dat het net goed ging tussen jullie?" Zeg ik gemeen. Jasmin kijkt mij raar aan en draait zich dan om. Ze loopt er met een snelle pas naartoe en gaat dreigent tegenover de receptioniste staan.
"Wat doe je hier met hem, onze relatie verliep net eindelijk niet meer zo stroefjes." Zegt ze kwaad. Ik glimlach, plannetje gelukt.
Jasmijn trekt Blake mee naar mij toe. Ik begin te lopen en ze lopen achter me aan. "Loop eens wat rustiger, mijn benen doen pijn." Zeurt Jasmin. "pech voor jou." zeg ik bot en voor de rest zegt niemand niets meer. Ik volg heel de kaart en zo komen we uit bij de 'schatkist'. We lopen een ruimte binnen waar het dus moet zijn. Ik kijk mijn ogen uit, het is net een droom. De zogenaamde schatkist is een...
Schiderij, ja wie de fuck bedenkt zoiets. Ik zucht vermoeit. Waarom had het niet gewoon eten kunnen zijn. Nee, nou kom je eindelijk na een helse tocht met twee bloedirritante kamelen eindelijk bij je schatkist, en je krijgt een schilderij te zien. Wat voor mensen kunnen dit nou weer hebben bedacht.

Ik heb nog een klein beetje hoop omdat we eerste zijn, misschien krijgen we dan wel een lolly ofzo of misschien een sticker.

Ik kijk aandachtig naar het schilderij aangezien we hier toch moeten wachten. Een ding snap ik niet, het is een museum met heel veel mooie schilderijen en wij krijgen de aller lelijkste te zien.

Een paar minuten later komen er meer groepen aan en ik ben opgelucht als ik eindelijk Jason zie. Ik ren naar hem toe en bots tegen hem aan. Ik geef hem een onschuldig glimlachje. "En hoe verliep jou tochtje?" Vraagt hij aan mij. "Het viel wel mee na dat ze hun mond eenmaal hadden gehouden." Lach ik.

Mevr. Garcia komt binnen net zoals de andere leraren. "Jongen en meisjes, een groot applaus voor de winnaars, Blake, Kiki en Jasmin." De hardste die klapt is mevr. Garcia zelf. "Kom maar naar voren jongens." O nee, niet wat ik in gedachten had. "Kom maar jongens, jullie hoeven niet bang te zijn." Pfff...
Ik loop naar voren en buig voor de groep. Jasmin en Blake volgen mij ook naar voren.  Ze schud onze handen en beveelt ons weer terug te gaan naar de groep. Wauw wat geweldig...

Na onze eerste belevenis in de kathedraal gaan we naar de tweede. Hij is iets groter dan de vorige, maar hier mogen we gewoon vrij rondkijken, zonder groepjes en die shit.

Na 5 minuten heb ik alles wel gezien en de rest van de kinderen ook, iedereen is in de banken gaan zitten totdat we weg kunnen. Alleen het probleem is dat de leraren nog lang niet klaar zijn met het kijken.

"Heey schatje." Nee, Nee, Nee. Laat hem alsjeblieft weg gaan. "Heey, Blake." Zeg ik terug met een fake smile. "Zou je me alsjeblieft met rust willen laten." Glimlach ik. "Maar waarom dan wel, je hebt toch niks te doen?" Vraagt Blake met een grijns. "Omdat..." Zeg ik nadenkend. "Omdat?" Herhaalt Blake me. "Omdat het ongepast is in een kathedraal, je hoort stil te zijn." Zeg ik tevreden met mijn antwoord. Hij zucht "je hebt gelijk." Zegt hij knikkend.

Ik zat daar voor een moment tevreden op de bank terwijl het stil was, tot hij irritant begin te doen. Hij zat me de hele tijd aan te staren, hij deed het expres, ik zag het.

Na nog heel even te hebben gewacht roep ik in eens "Heb ik iets van je aan?" "Doe je nou gemeen tegen me?" Zegt hij plagend. Uhgg... Ik wil zo graag die snoepzak, maar mijn haat aan hem is nog veel erger. "Ja inderdaad ik doe gemeen, je moet gewoon met die stomme kop een andere kant op kijken." Zeg ik harder.

De lerares komt naar ons toe. "Kunnen jullie kinderen nooit eens respect tonen?" Zegt ze streng. "Ja, sorry mevrouw." Zegt Blake met puppy ogen. "Ik wel, maar hij niet." Zeg ik wijzend naar Blake. Ze schud teleurgesteld met haar hoofd. "Niet altijd andere de schuld geven." Zegt ze en loopt weg. Ik volg haar voorbeeld; ik zucht diep, sta op en loop weg. Maar omdat ik er toch een beetje een eigen draai aan wil geven steek ik mijn middelvinger op achter mijn rug.

Ik heb Blake niet meer gezien tot we weer in groepjes verder moesten, in het prachtige paleis. We moet een plattegrond volgen, is er uitgelegd. Jee, daar heb ik veel zin in. We krijgen allemaal een audiogids.
Blake en ik hebben elkaar nog niet aangekeken, terwijl Jasmin ons allebei de hele tijd zit aan te staren. Naar Blake kijkt ze terwijl ze kijkt en naar mij kijkt ze alsof ze me wil vermoorden. Ik verbreek de stilte door te zeggen: "Zullen we?" Iedereen knikt en Blake blijft me wat langer aanstaren. Ik weet niet wat ik moet doen dus ik steek mijn tong uit. Hij glimlacht en begint te lopen.

Blake en ik lopen de hele tijd in stilte naast elkaar, terwijl Jasmin er vrolijk op door kletst. Ik kijk Blake zuchtend aan, hij denkt het zelfde als ik denk. "Jasmin kan je alsjeblieft je bek een keer dichthouden." Zegt Blake zuchtend. Jasmin kijkt geschrokken om. "Wat?" Zegt ze geschrokken. "Stop met praten." Zeg ik. Ze draait zich boos om en loopt verder. Ik glimlach naar Blake en hij glimlacht terug.

Na het einde van de rondreis hebben we allemaal onze radiogids ingeleverd. Blake heeft het voor elkaar gekregen om die van hem te slopen. Hij legt hem snel neer en rent hard weg als hij hem in moet leveren. Ik lach om zijn actie terwijl ik naar Tess en Jason toeloop. "Hoe was je dag?" Vraagt Tess aan mij.
"Er waren veel stemmingswisselingen." Zeg ik lachend.

We gaan terug naar de bus die ons naar het centrum van de stad brengen, ik ga naast Tess zitten en de reis duurt maar 10 minuten.

We mogen nu met ons groepje door de stad gaan lopen en ergens gaan eten. Ik kan niet wachten...