A badboy with charms.

A badboy with charms *11*

De zon scheen uit mijn raam. Het was een mooie zomerse dag. Maar zo voelde het niet. Gister was een regel rechte ramp geworden. Toen Miandra en ik ons weer tussen de rest hadden geplaatst. Was Lotte er ineens bijgekomen. Vraag mij niet hoe en waarom. Ze was er gewoon ineens. Dat dom wicht heeft me echt de hele tijd liggen irriteren. Nee, ze heeft me niks aan gedaan maar mijn hart. Ze heeft mijn hart verscheurd in kleine stukjes. Duizenden stukjes. Ze zat echt letterlijk een hele tijd al Dylan zijn lijf. Wat moet me dat boeien? Nou veel. Ik werd er pisnijdig van en een tikkeltje jaloers misschien. Dus vandaag was ik niet zo vrolijk.  

Ik zat voor mijn raam. Met een glas cola in mijn had en Blue op mijn schoot. Ik was zo ver in mijn gedachten dat ik Melanie niet eens hoorde binnen komen met Miandra achter haar hielen. 'Ga je mee ontbijten.' Ik schrok op uit mijn gedachten en keek de persoon aan. 'Geen zin.' Melanie keek me raar aan. 'Hoezo geen zin.' 'Ik heb geen honger.' En ik keek terug uit mijn raam. Ik wil gewoon alleen zijn.Is dat veel gevraagd. Iedereen heeft wel zo van die dagen dat ze niks of niemand om hun heen willen. Enkel sip zitten wezen en hun eigen zat drinken. Dat deed ik op dit moment ook. Alleen met Cola. 'Geen honger sinds wanneer heb je geen honger.' Mengde Miandra haar tussen het gesprek. 'Ik heb gewoon nergens zin in.' Zei ik geirriteerd. 'Wat is er met jou toch aan de hand.' Melanie keek me vragend aan. Je moest eens weten. 'Dylan.' Miandra keek me begrijpend aan. Melanie daar in tegen snapte er helemaal niks van. Geloof me, je wilt het niet eens snappen. 

'Kan ik Vionna even spreken.' 

Ja, natuurlijk joh. Dat kan er ook nog wel bij. Want alleen zijn wordt tegenwoordig helemaal anders opgepakt. Ik keek Dylan vervelend aan. 'Wat moet je.' Kwam er nog al bot uit. 'Niet zo vijandig bloempje.' Melanie en Miandra waren ondertussen al mijn kamer uitgewandeld. Nou laat me maar alleen achter met deze idioot. Gezellig hoor. 'Wat moet je.' Herhaalde ik. 'Ik heb jou hulp nodig.' Ik keek Dylan verbaasd aan. Hulp? Ja, right. 'Wat voor hulp.' Ik keek hem vragend aan. 'Nou, je moet mijn nep vriendin spelen.' 'Ik moet wat.' Ik keek Dylan lachend aan. Serieus?  Dacht hij nou echt dat ik dat ging doen. 'Het is belangerijk Vionna.' Dylan keek me serieus aan. Owh, dus hij meende het. 'En waarom zou ik dat moeten doen.' Ik keek hem schaapachtig aan. 'Omdat ik misschien heel misschien mijn ouders heb verteld dat ik een vriendin heb.' En hij keek mij aan. 'En dat is mijn probleem omdat.' Ik keek hem nog steeds schaapachtig aan. Is hij gek geworden. 'Omdat ze nu willen dat ik dit weekend naar huis kom en haar mee neem.' 'Maar je hebt helemaal geen vriendin.' Zei ik lachend. Dus daar zat het probleem. 'Maar even voor de duidelijkheid.' 'Ik.Speel.Jou.Vriendin.Mooi.Niet.' Dylan keek me teleurgesteld aan. 'Komop.' 

'Vertel ze maar gewoon de waarheid.' Dat was  dus het laatste wat ik wou zeggen. Of van plan was. Want Dylan hield maar niet op en er onderuit komen zou blijkbaar niet lukken. 'Het is maar een weekendje.' Dylan keek me smekend aan. 'En ik wil mijn ouders niet weer teleurstellen.' 'Nou goed dan.' Stemde ik toe. 'Dankje.' Hij gaf me een gemeend glimlachje. 'Ik geef je er nog wel wat meer uitleg over maar nu moet ik gaan.' En toen was hij weg. 'Lekker beleefd.' Riep ik hem nog na.

~ Stem&Comment xM~