A badboy with charms.

A badboy with charms *1*

Het was zondag en precies vandaag moest ik op internaat. Hoe dichter het in aantocht kwam hoe meer ik er tegen op zag, de auto rit duurde dan ook eeuwen voor mijn part.

Ik had al vaak gezegd dat ik wel voor mezelf kon zorgen en oud genoeg was. Ik zorgde praktisch al voor mezelf. Maar wat ik ook zei of deed het hielp niet. Mijn vader stond er op en niets of niemand ging hem tegenhouden, zelf mijn tante had geprobeerd om hem van gedachtes te laten veranderen.

'Ik weet dat je er tegen op zit, maar het moet.' Mijn vader keek me streng aan. 'Ik kan prima voor mijzelf zorgen pap.' 'Ik ben namelijk zeventien.' Ik was geïrriteerd. Waarom moest hij nu zo koppig zijn. 'Dat kan goed zijn, maar ik sta er op.' 'En je zult het daar zeker naar je zin hebben.' Mijn vader keek snel mijn kant op terwijl hij zich focuste op de weg.

'Ik zal mijn best doen.'

Via de achteruit kijk spiegel zag ik dat mijn hondje Blue er maar bewusteloos bij lag. Met zijn oogjes dicht en zijn oren gespietst luisterde hij naar onze discussie. 'En' begon mijn vader terwijl hij zich verder focuste op de weg. 'Blue is er toch bij.' Hij keek me vrolijk aan. Alsof ik hem dankbaar zou moeten zijn. Begrijp me niet verkeerd dat was ik ook wel maar ik had liever thuis in de tuin gezeten terwijl Blue vrolijk rond sprong.

Mijn vader was ondertussen van alles aan het vertellen, maar luisteren deed ik niet. Mijn muziek stond zo luid dat ik er zelfs niets van verstond. Mijn vader is een schat van een man, maar soms kan hij me zo irriteren.

Het was een sombere dag vandaag regendruppels vielen naar beneden. Eigenlijk voelde ik me net zoals het weer, somber. 'Vionna.' Ik voelde mijn vader aan mijn oortjes trekken. 'Wat is er? Zei je wat?.' Ik keek hem met een vragende blik aan. Ik zag aan hem dat hij geïrriteerd was door het feit dat ik niet aan het luisteren was.

'Dus ik zei dat je vriendelijk moest zijn en niet al te veel problemen moet veroorzaken.' Hij keek me doordringend aan wachtend op het juiste antwoord.

Ik keek zijn kant op en trok een vragende blik. ' Problemen veroorzaken?' 'Ik veroorzaak nooit problemen.' Mijn vader keek me sceptisch aan. Dit is nu wat er altijd gebeurt als we praten met elkaar. Het is nooit op een normale manier. Telkens moet hij iets zeggen waardoor ik me slecht voel. Ik weet dat ik sinds de dood van mama wat onhandelbaar ben maar problemen heb ik nooit veroorzaakt en al helemaal niet zonder reden.

Ik keek ondertussen naar buiten, terwijl mijn vader over het internaat bezig was. Vele auto's reden voorbij. De meeste naar hun werk en anderen naar huis. Was ik ook maar onderweg naar huis, maar nee ik was onderweg naar de hel.

'Wanneer gaan we eigenlijk op vakantie.' Ik keek mijn vader serieus aan. 'Volgend jaar, hangt er vanaf.' Hij gaf me niet eens een blik. Alsof dat echt ging gebeuren. 'Dat zeg je al twee jaar aan een stuk.' Ik keek zijn kant op. 'Je kunt ook gewoon zeggen dat  je geen tijd hebt.' Ik keek naar buiten. 'In plaats van altijd een uitvlucht te zoeken.' Voegde ik er aan toe.

Ik wist dat mijn vader schrok en ook geïrriteerd werd door hoe ik tegen hem bezig was.

'Want telkens als het zover is. Heb je een excuus.'

'Zo is het wel genoeg Somers Vionna.' Dat was het moment dat ik over de streep ging. Elke keer dat ik iets zei dat hem boos maakte, zei hij mijn achternaam altijd als eerste. Dat gebeurde wel vaker de laatste tijd.

Ik stopte mijn oortjes terug in mijn oren en keek de verdere rit gewoon naar buiten.

'We zijn er.' Mijn vader tikte mijn arm aan. Ik had vanaf de auto raam zicht op een groot gebouw. Mijn iPhone gaf aan dat het tien over drie was. Ik had totaal geen zin om uit de auto te stappen dus besloot ik om gewoon te blijven zitten. Ik had hier totaal geen zin in. Zo boos was ik. Boos dat hij me gewoon niet thuis kon laten, boos dat hij geen tijd voor me maakte en vooral boos omdat we nooit meer samen iets deden. Het leek wel of hij van me af wou.

'Kom, stap uit.' Hij keek mijn kant op en knikte nog eens richting de auto deur. Met een zucht deed ik wat hij zei. Terwijl ik Blue uit de auto haalde, kwam mijn vader langs me staan. Ik sloeg de auto deur dicht en draaide me richting hem. 'Je kunt het' Hij gaf me nog een kus op mijn voorhoofd en stapte weer de auto in. 'Ik hou van je' 'vergeet dat niet' en met die woorden rijd hij weg. Me achterlatend.

'Ik hou ook van jouw paps' fluisterende ik.

~ Stem, vote en comment XM ~