A badboy with charms.

A badboy with charms *21*

Schaapachtig keek hij me aan. 'Maar ik geraak-.' 'Dat kan me helemaal niks schelen je kan zorgen dat je weg komt.' Boos keek ik hem aan. Mijn ogen spraken vuur uit. Het kon me niks schelen wat hij te zeggen had, hij kon zorgen dat hij weg was en wel nu.

'Komop Vio doe niet zo.' Miandra keek me aan. 'Geef hem een kans.' Ze keek me doordringend aan. Alsof ik een keuze had. Alsof ik nu nog iets kon zeggen of doen. Ik wist ook wel dat hij niet terug geraakte zonder hun en anders waren Miandra en Zack ook gewoon weer weg. 'Nou oke.' Zuchtend gaaf ik toe. Miandra keek me tevreden aan. 'Mogen we nog binnen komen.' Lacht ze. 'Maar natuurlijk.' Ik deed de deur wat meer open en liet ze binnen.

Terwijl ik elke stap en elke beweging volgde van wat Dylan deed, waren we met zijn alle een gezelschapsspel aan het spellen. Je kent dat wel wanneer je niet weet wat te doen met je vrienden en jullie dan uiteindelijk beslissen om gewoon spelletjes te spelen. Als iedereen er tenminste mee akkoord gaat. 'Éh, dat is niet eerlijk.' Zack keek Miandra nep boos aan. Snoezig. 'Wel.' Riep ze. 'Nee, je speelt vals.' Zack stond op en keek haar serieus aan. 'Zo speel ik niet verder.' Hij keek haar aan en dan keek hij ons ook aan. 'Serieus.' Mengde Dylan zich tussen het gekibbel. Soms lijken het echt twee kleine kinderen. 'Hou toch op.' Zucht ik. Ze keken me alle drie aan. 'Maar ze begon.' Zack wees met zijn wijsvinger naar Miandra en keek me serieus aan. 'Laten we gewoon stoppen met dit spelletje.' Ik gooide mijn pionnetje in het doosje dat naast me lag en begon alles op te ruimen.

'Ben je nog steeds boos op me.' Dylan keek me aan. Na het gezelschapspelletje zaten we wat op de bank tv te zien. Ondertussen had ik besloten om wat drinken te pakken. Blijkbaar had Dylan me achtervolgd. Ik gaf hem een boze blik en deed weer verder met wat ik bezig was. 'Waarom eigenlijk.' Hij probeerde mijn aandacht te trekken. 'Laat me gewoon.' Zucht ik. Hij pakte mijn arm vast en automatisch draaide ik mijn eigen om. 'Wat aan laat me gewoon, versta je niet.' Pisnijdig keek ik hem aan. Zijn blauwe ogen staarde in de mijne en zijn mond stond half open, maar nog voor hij iets kon zeggen duwde ik hem al van me weg. 'Vio.' Sprak hij uit terwijl zijn blauwe ogen me doordringend aan keken. 'Ik wil gewoon niet met je praten.' Mompel ik. 'Vertel nou wat er gaande is.' Vervelend keek ik hem aan.

'Je kwam niet opdagen toen ik weg ging en je liet niks van je weten.' 'Geen enkel sms'je.' Met een woedende blik keek ik hem aan. 'Ik snap het niet, waarom.' Ratelde ik maar door. Terwijl ik hem geen enkel kans gaf om een uitleg te geven en door ratelde keek hij me gewoon aan. Hij zei geen woord en dat maakte me nog kwader. 'Nou?' Vragend keek ik hem aan. 'Ik wou je gewoon niet onder ogen komen.' Hij schoof de ene voet heen en weer en dan weer met de ander voet. 'Hoezo niet.' Verbaasd keek ik hem aan. Ik had naar mijn weten niks gedaan, niks ergs toch. Behalve dat ik hem haat. Haat en liefde ligt dicht bij elkaar. Stom brein. 'Omdat ik je gesprek met Miandra heb gehoord.' Nog verbaasder keek ik hem aan. 'Dat je vertelde dat je me leuk vond.' Stilletjes zonder nog iets te zeggen keek ik van hem weg. Hij wist het, hij wist het al die tijd en hij liet me gewoon zitten. 'Dan nog kan je toch een vaarwel komen zeggen.'

'Nee Vionna, dat kan ik niet.' 'Ik kan niet tegen het meisje waarvan ik verliefd ben op een van haar vriendin vaarwel komen zeggen terwijl ze verliefd is op me.' Hij keek me aan en pakte mijn gezicht vast. 'Weet je waarom niet.' Vragend keek hij me aan. Ik schudde nee met mijn hoofd. 'Omdat ik heel misschien dat meisje ook graag zie en heb gekwetst.' En op dat moment drukte hij zijn lippen op de mijn.

~comment&stem xm~