(An: အလႉတစ္ခုမွာ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ shortေလးကို ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။)
"သစ္ျမစ္"
အခန္းသည္ အပ္က်သံပင္ မၾကားရေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
ထိုတိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္သည့္အသံက မာန္ပါ သည္။
က႐ုဏာသံလည္း ေရာေႏွာေနသလို၊ ဩဇာသက္ေရာက္ႏိုင္သည့္ အသံကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူ။
အေခၚခံရသူမွာသာ ေခါင္းမေဖာ္ရဲ။
သို႔ေသာ္ လ်စ္လ်ဴရႉ၍ျဖင့္ မရဲပါ။
"ဗ်ာ ဦးငယ္."
"ေခါင္းကို ေမာ့စမ္း! "
နားထဲသို႔ ဟိန္းကာ ဝင္လာသည့္ အသံက အေၾကာေလးေတြအထိ စိမ့္သြားကာ ခႏၶာကိုယ္သည္ တုန္ခနဲ။
ငုံ႔က်ေနသည့္ ဦးေခါင္းသည္ လည္း ဆတ္ခနဲ ေမာ့လိုက္ရသည္မွာ အလိုအေလ်ာက္။
မ်က္လုံးကို တည့္တည့္ၾကည့္မိေတာ့ အလ်င္အျမန္ ထိုသူ႔ ေမးဖ်ားကိုသာ အၾကည့္လႊဲရသည္။
ေတြ႕စက ထိုမ်က္ဆန္နက္တို႔ကို သေဘာက်ခဲ့ရသေလာက္ အခုေတာ့ အျပစ္လုပ္မိလာတိုင္း ထိုမ်က္ဆန္နက္တို႔ကို ရင္မဆိုင္ရဲပါ။
"မင္း အသက္ ဘယ္ႏွႏွစ္လဲ"
"တစ္ဆယ့္ကိုးျပည့္ၿပီး သုံးလ"
"စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းရွိသင့္ၿပီ မထင္ဘူးလား သစ္ျမစ္ "
အေမးသည္ ႏွစ္ခြ။ မင္းမွာ ဒီအ႐ြယ္ထိ ဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္း မရွိဘူး။ ဒါသည္ ဆိုလိုရင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။
ဦးငယ္က စကားကို သူတစ္ဖက္သားထိခိုက္ေအာင္ တဲ့တိုး မေျပာတတ္။ ယဥ္ေက်းစြာျဖင့္သာ စကားသုံးႏႈန္းျပတတ္သည္။
သစ္ျမစ္ႏွင့္ေတာ့ ဆန္က်င္ဘက္ပင္။
"မွားခဲ့ပါတယ္ ဦးငယ္"
ေမးဖ်ားကို အၾကည့္ပို႔ေနရာကေန တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မ်က္လႊာကို ခ်လိုက္မိေတာ့သည္။
ဝန္ခံသည့္စကားပင္ ထြက္ႏိုင္သည္။
သူ႔အက်င့္ဆိုးေတြအတြက္ ဆင္ေျခဆင္လက္ တတ္လို႔ရသည့္အထဲ ဦးငယ္ မပါဝင္ပါ။
"မွားခဲ့တယ္? လြယ္လိုက္တာ"
ခနဲ႔သည့္စကားေပမယ့္ ဦးငယ္က မ်က္ႏွာတည္ျဖင့္သာ။ ရယ္သံ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ပါလာလွ်င္ေတာ့ အေျခအေနမေကာင္းပါ။ မုန္တိုင္းသည္ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ထန္ေနေလၿပီ။
ေလွေမွာက္ဖို႔က ေသခ်ာေနၿပီ။
