*ကံ့ကော်တွေလား ဥဩသံချိုအောက် ဆိတ်ခဲ့ရပေါ့*
တစ်။
မေမေဆုံးသွားတည်းက ဖေဖေ့လက်ဝယ် ကြီးပြင်းခဲ့ရသူမို့ ကံ့ကော်ရဲ့ အပြုအမူတို့က မိန်းကလေးဆန်ဖို့ ကွာဝေးလွန်းသည်။
အလုပ်မအားတဲ့ ဖေဖေကြောင့် အိမ်အကူအန်တီတို့နှင့်သာ နေရတာများသည်။
ထို့ကြောင့် သူ့အပြုအမူ၊ အကျင့်တို့သည် အမျိုးသမီးတို့တွင် ရှိတတ်သည့် သာမန် နူးညံ့ပျော့ပျောင်းမှုတို့ပင် နတ္ထိ။
ဖေဖေက လူတလူတန်းစေ့တာထက် ကျော်လွန်၍ ကြိုးစားရှာဖွေပေးကာ ကံ့ကော်ကို လိုလေသေးမရှိ ထားနိုင်သည်။
ပညာရေးဘက်တွင် ထူးထူးချွန်ချွန် ဖြစ်မနေခဲ့ပေမယ့် ဆိုးဆိုးဝါးဝါးတော့လည်း မဟုတ်ပေ။
ပုံမှန်ကလေး ဟု နာမည်တပ်၍ ရသည်။
အခန်းလေးက သူ့အတွက် နိမ္ဗာန်ငယ်လေး ဖြစ်နေတတ်သလို၊ ဦးတည်ရာမရှိ လျှောက်သွားသည့်အခါလည်း သွားသည်။
စီးကရက်ကလေး လက်ကြားညှပ်၍ ဘီယာလေး တစ်ဘူး ဘေးချကာ တွေးချင်ရာတွေးရသည့်အချိန်တွေသည် အေးဆေးလွန်းခဲ့သည်။
ထိုအေးဆေးလွန်းသည့် တစ်ကိုယ်ရည် ငြိမ်သက်မှုတွေထဲ ခပ်မာမာခဲလေးတစ်လုံးက အကြောင်းမကြားဘဲ ရောက်လာခဲ့တော့သည်။
ဖေဖေ့သူငယ်ချင်း၏ သမီးဆိုကာ ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့် အိမ်သို့ ရောက်လာသည့် အမကြီးသည် ကံ့ကော်ကို တည့်တည့်မှန်ခဲ့သည့် ခဲလှလှလေးပင်ဖြစ်သည်။
အသက်အားဖြင့် ရှစ်နှစ်ခန့်ကွာကာ ကံ့ကော်ကို မြင်လိုက်တိုင်း တွန့်ရှုပ်သွားတတ်သည့် နှာခေါင်းလုံးလုံးလေးကို သိပ်အသည်းယား၏။
ထိုနေ့က စီးကရက်တစ်လိပ်ကို ဖွာရင်း ဧည့်ခန်းက ဆက်တီတွင် လှဲနေရာမှ စသည်။
Rockဂီတကို သဘောကျသူမို့ ဧည့်ခန်းအတွင်း လျှံကျနေသည့် သံစဉ်တို့သည် သာမန်လူအဖို့ နားဆူနိုင်ဖွယ်အတိ။
"ဆေးလိပ်နံ့ တို့ မခံနိုင်လို့ မသောက်နဲ့"
ပိုင်စိုးပိုင်နင်းစကားသံ။
ငြိမ်လွန်းသည့်အသံသည် လေးနက်စွာ ဟန့်တားပြီး ကံ့ကော်နှုတ်ဖျားဆီက စီးကရက်လေးသည် သူ့လက်ဝယ် ထက်ပိုင်းကျိုးရသည်။
