တိတ္တခိုးေလးမွ တရားဝင္အၾကင္လင္သို႔
Part-1
"ကြၽန္ေတာ္ အစ္ကို႔ကို ခ်စ္တယ္ဗ်"
ၾကယ္ပန္းေလးေတြကို လွလွပပ စည္းေႏွာင္ပုံေဖာ္လာတဲ့ ပန္းစည္းေလးက မ်က္စိေရွ႕တည့္တည့္။
ထိုပန္းစည္းေနာက္ကေန မဝံ့မရဲဟန္ျဖင့္ မ်က္မွန္ကိုင္းအနက္ကို မခို႔တ႐ို႕အကာအကြယ္ယူၿပီး ေျပာလာသည့္ စကားက ဧကေနာင္ကို ေတြခနဲ ျဖစ္ေစသည္။
"ဟို ရွက္ ရွက္ လို႔"
ဧကေနာင္ စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ ေကာင္ေလးက ပန္းစည္းကို လက္ထဲ ဇြတ္ထိုးထည့္လာကာ ထစ္အအ စကားဆိုရင္း ေျပးထြက္သြားေတာ့သည္။
ဆံပင္လုံးလုံးေလးပင္ အေပၚေအာက္ ခပ္လႈပ္လႈပ္ ေ႐ြ႕လ်ားေအာင္ေျပးသြားသည့္ေကာင္ေလးက ဘယ္လိုေလးမွန္းမသိေပ။
ခက္ဆစ္သြန္းတဲ့။ ေတြ႕လိုက္တိုင္း သူ႔ကမာၻနဲ႔ သူလို႔ထင္ရေလာက္ေအာင္ ထူးျခားေနတဲ့ ခ်ာတိတ္။ စသိခဲ့တုန္းက ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ။ ေကာင္ေလးအေဒၚက ဧကေနာင္တို႔၏ ဆရာမ။ မႈန္ကုပ္ကုပ္မ်က္ႏွာေပး စာၾကမ္းပိုး႐ုပ္ထြက္ႏွင့္ေကာင္ေလးက ဆရာမကို လာႀကိဳသည္ေၾကာင့္ ဧကေနာင္သတိထားမိခဲ့သည္။ သတိမထားမိဘဲလည္း ေနမရ။ ထိုေကာင္ေလးသည္ ဧကေနာင္ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းပင္ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ ဝင္တိုက္ခဲ့သည္ မဟုတ္လား။
ဂီယာဘီးႏွင့္ ဆိုင္ကယ္စီးသင္ခဲ့သည့္ေကာင္ေလးက ထိုေန႔မွ ကလစ္ဘီးကို တက္ခြလာကာ ဘရိတ္အုပ္တိုင္း လက္ျဖင့္ မအုပ္ဘဲ ေျခကို ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်သည္တဲ့ေလ။ ဧကေနာင္ဆီ တည့္တည့္ကို ဝင္တိုးေတာ့သည္က အေရွာင္ျမန္၍သာ အထိအခိုက္နည္းခဲ့တာျဖစ္သည္။
အလြဲမ်ားျဖင့္ စတင္ခဲ့ၿပီး ရင္းႏွီးလာသမွ်ကာလပတ္လုံးလည္း ေကာင္ေလးက အၿမဲ အရာရာႏွင့္အေၾကာင္းေၾကာင္း။
အခုတေလာတြင္ေတာ့ ဧကေနာင္ကို မထိတထိေကာ ထိထိမိမိပါ စိတ္ဝင္စားေနေၾကာင္း၊ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ေၾကာင္း ျပသေနေတာ့သည္။
ေပါက္ကရေတြကို ထထလုပ္ လာၿပီးလွ်င္လည္း သူက တစ္ျပန္ ရွက္ကာ ပတ္ေျပးျပန္သည္။
ေျပးလိုက္ ရွက္လိုက္ အရွက္ေျပလွ်င္ ေပါက္ကရေတြ ျပန္လာလုပ္လိုက္ႏွင့္ ဧကေနာင္ မပ်င္းရေပ။
