IT WAS still early when she woke up. Hindi agad niya naimulat ang kaniyang mga mata dahil alam niya sa sarili niya na gusto pa niya matulog. Kinusot niya muna ang nga ito bago siya nag-mulat. Malabo ang nasilayan niya pero napansin agad niya ang kaunting liwanag na lumusot sa pagitan ng kurtina.
She sat on her bed and stared at the window for a minute, she always has this 'loading' moment where she will stare at nothing with blank thoughts.
After having her 'loading' moment, she then stretched her arms and let out a soft moan. It's not a good sleep but at least she got some rest. Just enough to make her brain think of a plan. But her brain is not braining anymore, she just can't think of a good plan to steal the man she kidnapped.
"Huff, nakakainis! Bakit ba kasi ang hirap mo angkinin?!" Naiinis na sigaw niya. Saglit naman niyang tinakpan ang bibig niya at hinihiling na sana ay hindi ito narinig ng binata na natutulog sa kabilang kuwarto.
'Gising na ba siya?' Tanong niya sa sarili niya.
Pasimple niyang inabot ang mask na nakapatong sa kaniyang bedside table at saka muli itong sinuot. Hindi niya alam kung hanggang kailan siya magtatago sa binata pero ito lamang ang naiisip niyang paraan para mapalapit dito.
Dahan-dahan siyang tumayo at isnuot ang tsinelas niya, naglakad siya papunta sa bintana at binuksan ito. Saglit niyang ipinikit ang kaniyang mga mata at sinalubong ang malamig na simoy ng hangin, hindi niya agad ito iminulat at inalala ang mga panahon na ayos pa ang lahat. Yung mga panahon na hindi pa niya kailangang gawin ang mga bagay na ito.
Ilang saglit pa ay iminulat niya na ang mga mata niya nang marinig niya ang mga ibon na nakadapo sa sanga ng puno malapit sa bintanag kinaroroonan niya, nginitian niya ang mga ito bago ito tuluyang lumipad. Saka lang niya napansin ang ganda ng kalangitan, naghahalong kulay ng kahel at madigdig na asul ang nagliwanag sa mga mata niya. Ilang minuto muna ang itinagal niya sa kaniyang posisyon at inintay ang tuluyang pag litaw ng araw.
She may not have had a good night's sleep, but she will most likely have a good day. At least, that's what she thought.
She closed the curtains in front of her and walked to the door. When she opened it, the first thing she saw was Axel, who had just come out of his room. It appears that they both just awoke.
What a lovely sight, she thought. It wasn't every day that you woke up with a god in front of you. What she meant was a "godly creature."
Hindi naman siya nagsisinungaling sa parteng yon, talaga namang guwapo ang binata. Magulo man ang buhok nito dahil bagong gising ay hindi yoon naging dahilan para masira ang itsura niya. It even feels like his messy hair was made specially for him. She thinks that he is the only man who could pull off that messy look. 'I bet he can also turn me into a mess', what a dirty thought in the morning.
Her gaze was drawn to the bread—what she meant was the muscles served in front of her. Six toned abs and strong-looking biceps make her mouth water, forcing her to take a big gulp.
"Hungry?"
She snapped back and turned to look at the man in front of her.
"Thirsty, actually." She responded, still looking at his body.
Nang mapansin niya na nakatingin ito sa kaniya nang may nakakalokong ngiti sa mga labi ay agad siyang tumalikod at bumaba nang hagdan. Hindi man lamang niya napansin na ganon na pala siya katagal naka titig sa katawan nito, sinapo niya ang kaniyang mukha at naramdaman ang pag-init nito.
"Bwisit ka talaga, hmp!"
Nang makarating siya sa kusina ay agad niyang binuksan ang ref para kumuha ng malamig na tubig, baka sakaling makatulong ito para mahimasmasan siya. Ngunit laking gulat niya nang makitang walang laman ang ref. Ni tubig ay wala dito, ang kahapong puno na ref ay wala nang laman ngayon. Isinara naman niya ito agad at binuksan ang mga cabinets para i-check kung mayroon itong laman, pero gaya ng ref ay wala rin siyang nakita dito. Saka lang niya napansin na pati ang mga kape at asukal ay nawawala na rin. Pati ang mga prutas na nakalagay sa counter ay wala riin.
Pansamantala siyang naupo sa upuan at sinapo ang kaniyang ulo. Una, iniwan sila ditong dalawa ni Axel. Pangalawa nawala lahat ng-
"DAMN YOU BLACK!!!"
She screamed once she realized what was happening.
Kung iniwan sila ni Black dito, malamang ay ito rin ang may pakana kung bakit nawawala lahat ng pagkain dito.
'Ang demonyo hindi man lang nagtira kahit tubig man lang.'
Muli niyag naalala ang usapan nila nito kagabi, malamang ay ito ang dahilan kung bakit ginawa ito ni Black. Pero gayunpaman, hindi pa rin niya maintindihan kung para saan yon. Paano naman ito makakatulong sa sitwasyon nila ni Axel? Lalo na sa problema niya ngayon?
Minamasahe pa rin niya ang kaniyang sentido nang biglang may humawak sa balikat niya.
"Hey, are you okay?" Tanong ni Axel na nakasuot na ng damit at basa ang buhok, siguro ay bumalik ito sa kaniyang kwarto para maligo.
"I was." Sagot niya na na may halong inis sa boses. Naiinis pa rin siya kay Black dahil sa panggugulo nito sa isipan niya. Dapat nga ay tinutulungan siya nito, pero dahil nature na ni Black ang pagiging kupal ay kumukulo na naman ang dugo niya rito.
"What do you mean? Something happened?" Axel asked in a soft voice and sat across her.
Kahit papaano ay nabawasan ang inis na nararamdaman niya dahil sa maamong boses ni Axel. She then explained to him what happened and why she's having a mini breakdown.
"So...what are we supposed to do now?" Axel asked while looking down, siguro ay nag-iisip din siya kung anong maaari nilang gawin.
Surviving for a day was not challenging, but because they don't have any food or water left, the remaining days will be more difficult. They will almost certainly die. The plan was simply to kidnap Axel; she doesn't have a death wish.
'What to do what to do what to do what to d-'
"AH!"
Tumayo sya at nakangiting hinarap ang binata.
"What?" Axel asked giving her a questioning look.
She looked straight into his eyes and moved her face closer to him.
"Can you fight?"
-DK-
BINABASA MO ANG
Dim Series: He Kidnapped Me (Axel Valeron)
Teen Fiction"Please tama na hindi ko na kaya!" Pilit na sigaw ko kahit na alam ko namang hindi nya ako papakinggan. "No one can stop me! Kahit ikaw pa!" Sigaw nya pabalik saakin at iniwan ako sa silid nang umiiyak.
