Chapter 39

639 15 3
                                    

ILANG ORAS na silang naglalakad ni Axel at marami rami na rin ang mga prutas at gulay na nakuha nila. Mabuti na lamang at medyo may kaalaman siya sa mga ganitong bagay kaya't alam niya kung aling mga halaman at bunga ang pwedeng kainin. Maging ang mga kabute na nakadikit sa mga puno na maaaring kainin ay kinuha niya. Nakatingin lamang sa kaniya si Axel at hinayaan siya na kunin ang lahat, ito naman ang nagbitbit ng mga nakuha niya. 

"Ano, pagod ka na bang magbitbit?" Tanong niya sa binata na may hawak na dalawang plastik, mapupuno na ito pareho at kung dadagdagan pa ay baka mabutas na ito. Kita niya ang pamamawis ng binata pero pinipilit nitong itinatago ang pagod at pangangalay. Napapansin na rin niya ang panginginig ng mga braso nito. 

"Nope, I can handle this." Halos pabuga na ang pagkakasabi ni Axel, siguro ay ayaw nitong mahalata ng dalaga sa boses niya ang pagod. Kanina pa kasi sila pauli-uli sa gubat para mangolekta ng makakain, uhaw at iniinitan na rin siya kaya gusto na rin niyang magpahinga. 

Nang tumingala siya ay napansin niya ang kulay kahel na kalangitan. Hapon na pala, hindi niya napansin dahil abala siya sa paghahanap ng makakain. Kaunting oras na lamang ay pagabi na kaya naman bumaling siya sa binata at kinausap ito.

"That's enough, ibaba mo na yan." 

She commanded, sumunod naman si Axel at ipinatong ang dalawang plastik sa pagitan ng dalawang bato sa likod ng puno para mabigyan ito ng suporta. 

"Thanks, it was actually heavy." Axel said in a shy voice while scratching the back of his head. 

She just nodded and walked towards a big stone to sit on it. She then stretched her legs out and massaged them for a minute before straightening her back. Ramdam niya ang ngalay sa mga paa at likod niya kaya minabuti na lamang niyang umupo saglit. 

"Well that was tiring." She sighed and rest her back to the tree behind her. 

Naglakad naman patungo sa kaniya si Axel at umupo sa isa pang bato sa tabi niya. He took a stick and starts scribbling on the ground. 

"It was, but it's fun. Parang ngayon nga lang ata nangyari sa buhay ko yung wala akong ibang iniisip na problema, maliban na lang sa kung paano tayo makakahanap ng pagkain." 

Axel said while drawing circles on the ground, natawa naman siya sa sinabi nito. It was a tiring day, pero ang makasama si Axel nang walang bangayan na nagaganap ay malaking achievement na para sa kaniya. Medyo nagtataka rin siya kung bakit hindi siya tinatanong ng binata tungkol sa sitwasyon nila ngayon. Siguro ay dahil maging siya ay hindi alam kung ano ang tunay na dahilan kung bakit niya ito ginagawa. It was a selfish act, kidnapping someone dahil sa pansarili mong kagustuhan. She just hopes that karma doesn't catch up with her. 

The entire forest fell silent after that. Only the sounds of insects and birds can be heard; none of them speak. Nakaramdam siya ng pagkailang dahil hindi niya alam kung ano ang mga susunod niyang sasabihin. She can't think of anything to say to him or even come up with words. She just sat there silently waiting for him to say something. As she was about to open her mouth, Axel broke the silence between them. 

"You reminded me of someone." Axel said suddenly turning his head to her. 

She remained motionless, not moving an inch. What Axel said is not something she wants to hear. Mabuti na lamang at suot niya ang mask niya kung hindi ay nakita ng binata ang ekspresyon na meron siya ngayon. Nararamdaman niya ang pagtitig sa kaniya ni Axel na para bang hinihintay siyang magsalita. But she didn't know what to say, and she wasn't expecting those words to come out of his mouth.

"Who?" She managed to say without her voice shaking. 

Axel then avoided her gaze and stared down to his feet, he tried to laugh it off before changing his expression. Bakas sa mukha nito ang pag-iisip, he's trying to remember the girl that she reminded him off.

'Say it. Sabihin mo lang ang mga salitang gusto kong marinig, susugal ako.' She thought to herself. Wala siyang lakas nang loob para sabihin yon dahil baka lalo lamang siyang pagdudahan ng binata.

Pero kung lalabas man ito sa mga labi niya, hindi niya yon itatanggi. Dahil handa siyang ibigay kay Axel ang lahat, malaman lang nito ang totoo.

"Naisip ko lang na may mga pagkakataon na magkapareho kayo. Then I remember na hindi niya pala kayang kidnap-in ako." Axel said while giving her an insulting smile. Kahit talaga anong oras, hindi niya mapigilang asarin ang dalaga.

She just rolled her eyes and stood up, naramdaman niya na handa na ulit siyang mag lakad dahil nakapahinga na rin siya kahit pa paano.

"FYI, any girl could do that. Hindi lang ako." Sabi niya na may halong inis sa boses.

Axel also stood up and released a deep sigh. "What do you mean? Why would they do that to someone like me?" He said while looking up in the sky, trying to tell the time because darkness is slowly approaching.

"For your looks? I don't know." She said while stretching her arms up in the air.

She was about to put her arms down when she felt a strong fist holding her hands and pinning her to the nearest tree.

A thud was heard when her back hit the wood.

How did she ended up in this situation? Arms up and pinned on the tree by this holly molly gorgeous guy. That seems like an exaggeration but it was actually true.

Although she was trying to avoid his eyes, something in those small round objects is trying to pull her attention. She felt like drowning, she can't breathe, trying to stay alive.

"So you went this far just because I'm gorgeous?"

Axel is not even smiling, he's not grinning either. He just stood there, staring at her soul and waiting for her response.

"Bitiwan mo ako." She said, not looking into his eyes. Natatakot siya na baka sa oras na magtagpo ang mga mata nila ay malulunod siya sa mga ito. She needs to complete her plan, hindi dapat siya magpa dalos-dalos.

"Look at me, and answer my question." Axel tightened his grip, his hands now reaching for her neck, caressing it up to her jaw. Slowly turning her head to him.

Still shutting her eyes closed, she heard him whispered to her ear.

"Don't you want to look at me?"

She felt a tingle in her ears after his breath blows to the side of her cheeks.

"One look from your eyes, and I would lose it all."

She tried to say it normally, ignoring her almost hitching voice.

"It won't hurt to try."

Axel assured her, touching her cheeks to calm her down.

Slowly opening her eyes, she tried her best to calm down. She raised her head, looking straight to his eyes. And just like that, she got lost in them.

But that didn't last long, only seconds have passed and she's now closing her eyes again as he touched lips with her.

As they share warmth in each other's company, the darkness finally enveloped the entire forest, leaving them with the light coming from the moon.

-DK-






Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: Oct 31, 2023 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

Dim Series: He Kidnapped Me (Axel Valeron)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon