62 dni

Dzień 43

Dziś w szkole odbyłem najdziwniejszą rozmowę z nauczycielem w całym moim męcząco długim szkolnym życiu.

Kiedy wezwał mnie po lekcji, nawet się nie zdziwiłem, bo stało się to już niemal normą. Co mnie zaskoczyło, to to, że nie przeszedł od razu do sedna sprawy, tak jak to miał w zwyczaju. Zamiast tego zaczął od zapytania mnie o to, jak mi idzie nauka do sprawdzianu i czy uważam, że jeszcze coś powinniśmy powtórzyć. Odpowiadałem coraz bardziej skonsternowany, a on to zauważył, bo zrobił dziwną minę i przysiadł na biurku, tak jak ostatnim razem.

– Słuchaj... – zaczął i westchnął. – To niezbyt miłe, ale muszę to powiedzieć. Otóż ponieważ jedna osoba z grona pedagogicznego doniosła, że widziała, jak, cytuję, „nawiązuję z tobą intencjonalny kontakt fizyczny", dostałem przypomnienie od dyrektorki, że nie powinienem tego robić bez twojego wyraźnego pozwolenia.

– Wredna stara raszpla – mruknąłem.

– Jako nauczyciel kategorycznie potępiam taki język, natomiast jako osoba prywatna muszę się z tobą zgodzić. A teraz nadszedł ten dziwny moment w naszej rozmowie, w którym muszę spytać, czy mam twoje pozwolenie na „nawiązywanie z tobą intencjonalnego kontaktu fizycznego".

– Tak – powiedziałem, nagle czując, że w klasie zrobiło się strasznie gorąco.

– Znakomicie. Cieszę się, że mamy to za sobą. Na studiach historycznych nie przygotowują do tego typu rozmów.

Jeśli na jego twarzy kiedykolwiek miałby pojawić się uśmiech, to był ten moment. I nic. Coś w jego rysach się zmieniło, gdy patrzyliśmy na siebie w przedłużającej się ciszy, ale nie potrafiłbym określić, co. Pod wpływem chwili zdecydowałem się zadać to jedno, kluczowe pytanie, które dręczyło mnie, od kiedy pierwszy raz go zobaczyłem.

– Przepraszam... Ale dlaczego pan nigdy się nie uśmiecha?

W tym momencie zabrzmiał dzwonek na kolejną lekcję.

– Lepiej chodźmy – powiedział.

Zagadka nie została rozwiązana.

A w mojej głowie przez cały wieczór krążą trzy słowa: intencjonalny kontakt fizyczny.