Aceline Dide Fırat prensesler gibi büyütülen ama o kadar varlığın içinde sevgisiz kalan bir genç kızdı...
Bir gün o mükemmeliyetçi ailesinin kendi ailesi olmadığını ve bir Fırat yerine İz olduğunu öğreniyor.
***
Freya aşkın, güzelliğin ve tutkunun t...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
*** Hazala özel bölüm geldii ***
"Keşke hislerimi sana açıkça anlatabilseydim, sana deli gibi aşık olduğumu söyleyebilseydim.." Mırıldanarak önümdeki tuvale çizdiğim resme devam ettim.
"Göz göze geldiğimiz o anda sanki dilim tutuldu bir anda, konuşamadım karşında.." Odamın kapısı çaldığında o tarafa döndüm. Bir kaç saniye sonra içeri Çakır abim girmişti.
"Yemek hazır civciv." Tuvale son bir bakış atıp kafa salladım. Yanıma gelip önüme eğildiğinde gülüp boynuna sarıldım o da bacaklarımı tutmuştu. Her ne kadar o gün bacaklarımdaki yanmayı hissetsem de sonrasında pek gelişme olmamıştı.
Çakır abim hızlı hızlı ilerlediğinde kollarımı sıkılaştırıp güldüm. "Lan Çakır, yavaş!" Poyraz abimin bağırışını duyduğumda Çakır abim umursamadan beni oturtmuştu.
Herkes geldiğinde beraber yemeğe başlamıştık. "Bugün Çınarla Hayal gelecek. Sorun olmaz değil mi?" Alkanın bugün babasıyla gitmesi gerektiği için o gelmeyecekti.
"Sorun olmaz tabii ki. Ne zaman gelecekler? Yiyecek bir şeyler hazırlatayım." Bugün pazardı ve tüm ev ahalisi evdeydi. Saat şu an üç buçuk civarlarındaydı. "Bir iki saate gelirler."
"Nerde oturacaksınız?" Poyraz abime baktım. Sorup sormamak arasında kalmış gibiydi. Rüzgar abim öksürerek gülüşünü gizlediğinde gözlerimi kıstım. Poyraz abim de ikizine dirseği ile vurup sinirle bir şeyler söylemişti.
"Bahçede ya da odamda oluruz." Bu ikisinde bir şey vardı ama çıkardı kokusu. Karan abim telefonuyla bir şeyler yapıp kapattı. O da son bir haftadır sürekli Melek ablalardaydı. Milayla vakit geçiriyordu. Açıkçası onu bu kadar mutlu görmek beni de mutlu ediyordu.
Hepimiz yemeğimizi yedikten sonra salona geçmiştik. Karan abim yanımda telefonla uğraşıyordu. Eğilip çekinmeden telefonuna baktığımda Mila'nın resimleri olduğunu gördüm.
"Çok tatlı." Karan abim bana bakıp gülümsedi ve kafa salladı. "Yanında fotoğraf çekemiyorum. Vakit kaybı gibi geliyor. Bunları Melekten istemiştim." Sesinden bile sevgisi anlaşılıyordu.
"Melek ablayla ilgili.." diyip sustuğumda derin bir nefes almıştı. "Tekrar bir şeyler olacağını düşünmüyorum. Ne olursa olsun Miladan bahsetmeliydi. Ona karşı kızgın kalamasam da kırgınım."
Kafa salladım. Haklıydı ama Melek ablanın o zamanki psikolojisini düşününce tamamen haksız da diyemiyordum. Sanırım sadece yaşayan anlardı.
Karan abime yaşlandığımda kolunu belime attı. Bir süre beraber Mila'nın fotoğraflarına bakıp konuştuk. Gerçekten çok tatlıydı ve abime çok benziyordu.
