ဇယ်ဗာနာနဲ့ အယ်ဒါရာ မြန်မာပြည်ရောက်တာ နှစ်ပတ်ပင်ရှိပြီ ထိုနှစ်ပတ်အတွင်း ဇယ်ဗာနာက ဘယ်မှ မသွားချင်ဘူးဟုပဲ ဆိုသည်။ဇယ်ဗာနာ ရင်းနှီးလာတာက စီးကရက် အနံ့ရယ် အရက်အမျိုးမျိုး အနဲ့ရယ် ၊ သူမရဲ့ အပြုံးလေးတွေရယ်။
အမြဲ တမ်း ခြံထဲ လမ်းလျှောက် လိုက် အိမ်ထဲမှာ လမလျှောက်လို အခန်းထဲမှာ နေလိုက်နဲ့ အမြဲတမ်း နားထဲမှာ နားကြပ်ကို တွေ့တွေယနေရသည်။
တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ အယ်ဒါရာသည် ဇယ်ဗာနာ့ကိုအချစ်တွေပိုနေရပါသည်။ဇယ်ဗာနာလဲ ထပ်တူပင်။
"ဖွင့်ဟပြောမှ ကြားတက်တာမဟုတ်ဘူး စီးဆင်းတဲ့စိမ်စမ်းရေ..."
"နောက်မှ ဖွင့်ဟပြော အခုအပြင်သွားရအောင်"
ပန်းခြံထဲ ၌ ဒန်ပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း သီချင်းညည်းနေသည့် ဇယ်ဗာနာ နားအား လျှောက်လာရင်းအယ်ဒါရာပြောလိုက်သည်။ထို့နောက် ဒန်းပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်တော့ ဇယ်ဗာနာသည် သူ ၇၈ ခေါက် နားထောင်သည့် သီးအား ပိတ်လိုက်ပြီး အယ်ဒါရည့ဘက် လှည့်ကာ
"ဟင့်အင်း ဘယ်မှ မသွားချင်ဘူး ကိုယ်နောက်မှ လဲ ဖွင့်ဟ မပြောဘူး "
အယ်ဒါရာသည် ရယ်လိုက်သည်။
"ကိုယ်မင်းကို ချစ်တယ်"
နောက်ဆက်တွဲေပြာလာသည့် ခပ်ပီပီ မြန်မာစကားကြောင့် အယ်ဒါရာသည် ရယ်နေရာမှ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းေစ့ထားလိုက်သည်။
"အဲ့တာ ဘာစကားကော သိရဲ့လား"
အယ်ဒါရာသည် အရှေ့ကိုပဲတန်းတန်းကြည့်နေမိသည်။သူအခုချိန်မှာ ဇယ်ဗာနာ့ကိုကြည့်ဖို့ အားရှိပါသည်။ သို့သော်မကြည့်ပါ။
"အင်း သိတယ် ကိုယ်မင်းကိုချစ်တယ်"
ဒုတိယ အကြိမ်ေမြာက် ပြင်သစ်လို ထွက်လာသည်။
အယ်ဒါရာသည် ဇယ်ဗာနာ့အားကြည့်လိုက်သည်။
ထို မျက်ဝန်းတွေကို စုံမိတိုက်း ရူးမတက်ဘဲ ဆိုတာ ဇယ်ဗာနာ သိခဲ့လျှင်သိပ်ကောင်းမည်။
ရုတ်တရက်အိမ်မက်ကလန့်နိုးလာသည့် အယ်ဒါရာ။
သက်ပြင်းချရင်း ဘေးနားက ခရားအိုး ထဲကရေကို ဖန်ခွက်ထဲ ငဲ့ပြီးသောက်လိုက်သည်။
