Bloed & Betovering

12. Forest walk

Renesmee stapte de grote zaal binnen en zag Elowen zitten aan een tafel verdiept in boek. Foxy was nergens te bekennen.
Renesmee twijfelde even, ondanks dat ze moeilijk met Elowen kon praten was ze trouw aan haar zijde gebleven tot de sorteer ketel hen scheidden.
Ze kon niet geloven dat ze er nu naar verlangde bij de gehoornde serpent ingedeeld te worden. Alles leek beter dan opgescheept zitten met Suzy.
Elowen had duidelijk meer interesse in mensen dan boeken, bedacht ze zich. Waarschijnlijk zag Elowen nog meer op tegen een gesprekje dan zijzelf, mokkend liep Renesmee de grote zaal weer uit.

Nadat Renesmee de grote zaal had verlaten en door de poort van het kasteel was gelopen, betrad ze een sfeervol plein met een oude waterput. Hier verzamelden studenten zich, lachend en kletsend, maar Renesmee voelde zich een niets dan eenzaam te midden van al die vrolijkheid.

Op dat moment gaf Malfie, die haar nek onder haar haren genesteld een lik. Ze glimlachte en tilde hem terwijl ze verder liep. Het zachte gespin van Malfie bracht haar wat troost.

Renesmee besloot de heuvel af te lopen, weg van het kasteel, en het omliggende bos te verkennen. Ze vond een omgevallen boomstronk en ging erop zitten, terwijl ze Malfie liefkozend over zijn zachte vacht aaide.

Ze wist waarom ze op haar gevoel naar het bos was getrokken. Ze hoopte daar iemand te vinden, niet Foxy. Ze had behoefte aan contact met een soortgenoot, iemand die begreep wat het betekende om anders te zijn.

Renesmee leunde tegen de boomstronk en sloot even haar ogen terwijl ze hoopte dat Eamon ergens in de buurt was.

Renesmee zat op de omgevallen boomstronk in het bos rondom Ilvermorny, terwijl Malfie, de witte fret, nieuwsgierig om haar heen sloop. De geluiden van vrolijke gesprekken en het gelach van haar medestudenten in de verte vulden de lucht. Ze voelde zich eenzaam, een beetje verloren te midden van al die nieuwe gezichten en stemmen.

Precies op dat moment gaf Malfie haar een likje, alsof hij haar wilde troosten. Ze tilde de fret van haar schouder en kroelde met zijn zachte vacht terwijl ze nadacht. Ze had behoefte aan contact, niet met een mens of een tovenaar, maar met een andere vampier. Iemand die begreep wat het betekende om anders te zijn.

Net toen ze begon te hopen dat Eamon ergens in de buurt zou zijn, verscheen Jacob tussen de bomen. Zijn donkere ogen keken haar bezorgd aan.

"Renesmee," zei hij zachtjes, "ik kon het niet laten om je op te zoeken. Ik maakte me zorgen om je."

Ze glimlachte zwakjes naar hem en zei: "Het gaat wel, Jacob. Er is niets waar je je zorgen over hoeft te maken."

Maar Jacob, die haar al zo lang kende, merkte dat er iets aan haar knaagde. Hij kwam naast haar zitten en keek haar diep in de ogen. "Nessie, je hoeft niets voor me achter te houden. Als er iets is, vertel het me."

Renesmee zuchtte en keek naar de grond. "Het is gewoon... ik voel me eenzaam hier. Het is allemaal zo nieuw en anders."

Jacob legde zijn warme hand op haar schouder en zei zachtjes: "Je bent niet alleen, Nessie. Denk gewoon aan mij, en ik zal hier zijn."

Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze stond op en stak haar hand uit naar Jacob. "Laten we een wandeling maken, samen."

Jacob en Renesmee liepen hand in hand door het dichte bos rondom Ilvermorny. De bomen reikten hoog de lucht in, en het gefilterde zonlicht zorgde voor een magische sfeer. Ze hadden geen specifieke bestemming; ze lieten hun voeten hen leiden, en hun gesprekken stroomden net zo vrij.

Ze stopten bij een beekje dat rustig kabbelde over gladde stenen. Het geluid van stromend water vulde de lucht terwijl ze op de oever gingen zitten. Malfie, de witte fret, sprong speels rond en besloot uiteindelijk een dutje te doen in Renesmee's schoot.

Renesmee liet haar vingers door het koele water glijden, terwijl Jacob met een glimlach naar haar keek. "Het is hier prachtig, hè?" merkte hij op.

Ze knikte, haar ogen nog steeds gericht op het stromende water. "Ja, heel anders dan Forks, maar op zijn eigen manier betoverend."

Ze keken samen naar de natuur om hen heen, zich bewust van de bijzondere band tussen hen. Jacob verbrak de stilte door te zeggen: "Nessie, je moet begrijpen dat het normaal is om je een beetje eenzaam te voelen, vooral als alles nieuw en anders is. Maar je staat er nooit alleen voor. Je hebt je familie en vrienden die om je geven."

Renesmee draaide zich naar hem toe en glimlachte dankbaar. "En ik heb jou, Jacob. Dat maakt alles beter."

Ze stonden op en vervolgden hun wandeling, hand in hand. Voor even vergat Renesmee haar eenzaamheid en voelde ze zich geliefd en veilig. Toen de avond viel, keerde ze terug naar Ilvermorny, wetende dat ze altijd op Jacob kon rekenen, waar ze ook was.

-o-
ChatGPT zei mij dat ik Renesmee en Jacob prima een platonische relatie kon geven omdat nergens expliciet genoemd wordt dat hun relatie romantisch is ...

Gister heb ik echter Breaking dawn deel 2 gekeken... En Jacob zei serieus tegen Edward "Should I call you dad?"

Omg, cringe! Ja, ik weet niet goed wat ik hiermee moet hoor!