Bloed & Betovering

27. No resistance

Die avond, terwijl de kerstvakantie de slaapzaal van de Pukwudgies leeg had achtergelaten, verscheen Eamon weer in het raamkozijn van Renesmee's kamer. Zonder aarzeling stapte hij dit keer naar binnen, zijn ogen sprankelend in het zwakke licht van de kamer.

"Zo, Renesmee," begon Eamon, zijn stem gevuld met ondeugende nieuwsgierigheid, "het woord gaat dat je een vriendje hebt. En tot mijn verbazing ben ik dat niet."

Renesmee opende haar mond om te antwoorden, maar hij legde zachtjes zijn vinger op haar lippen, waardoor ze verstomde.

"Geen zorgen, Renesmee," fluisterde hij, "ik hoor al je gedachten, voel het verlangen in je hart. Ik zie geen reden om jaloers te zijn." Een uitdagende grijns speelde om zijn lippen terwijl hij haar ogen ving.

Blozend liet Renesmee haar blik zakken, haar gedachten in een draaikolk van verlangen.

"En zo wel," vervolgde Eamon plagend, "dan zuig ik hem leeg tot de laatste druppel," hij likte zijm lippen met een suggestieve blik. "Die jongen smaakte goed. Het beste dat ik die avond geproefd heb."

Renesmee keek hem beledigd aan, maar  Eamon boog zich naar haar toe en drukte zijn lippen op de hare. Ze beantwoordde zijn kus hartstochtelijk, haar handen omhelzend om zijn lichaam dichter naar het hare te trekken.

"Het een na beste dan," grijnsde Eamon.

Even leek ze alle zorgen vergeten, maar hoe hij met een gepijnigd kreet terugdeinsde toen ze zijn middel raakte drong de realiteit weer tot haar door.

"Eamon," vroeg ze bezorgd, "hoe is het met je wond?"

Renesmee begon de knoopjes van zijn blouse los te maken, en terwijl de stof van zijn gespierde torso gleed, werden diepe zwarte sneden zichtbaar, omgeven door huid die blauw en grijs was verkleurd.

"Je moet iemand laten kijken, Eamon," drong ze aan, bezorgd over zijn welzijn.

Eamon grijnsde ondeugend. "Kijk zo lang je wilt."

Maar Renesmee liet zich niet afleiden. "Nee, serieus," smeekte ze. "Mijn grootvader, Carlisle, hij kan je helpen."

Eamon streelde liefdevol door Renesmee's haar. "Eerst trek je de kleren van mijn lijf, nu wil je mij aan je familie voorstellen. Denk niet dat je wat te hard van stapel loopt?"

Renesmee glimlachte kortstondig. "Ik meen het, Eamon. Ik wil niet dat je iets overkomt."

"Maak je geen zorgen, ik ben een vampier, misschien heb ik gewoon wat meer... bloed nodig," zei hij met een vleugje zelfspot.

Renesmee staarde naar de wond op zijn buik, haar ogen vol bezorgdheid.

"Chris maakt het goed, toch?" vroeg Eamon oprecht bezorgd, zijn stem zacht.

Renesmee knikte voorzichtig. "Ja, hij herstelt. Maar het laat sporen achter, Eamon. Sporen die onrust op Ilvermorny alleen maar zouden vergroten."

Eamon knikte begrijpend en knoopte zijn blouse weer dicht. Hij kuste haar voorhoofd teder. "Ik begrijp het, Renesmee, maak je geen zorgen."

Renesmee aarzelde, haar ogen vol twijfel. "Eamon, wacht," zei ze zachtjes, haar stem trilde van de verlangen. "Misschien... als de paniek er toch al is... en het geen kwaad kan..."

Eamon grijnsde ondeugend en stak zijn hand naar haar uit. "Ik weet wel een plekje, waar iemand graag alleen is."

Renesmee beet op haar lip en greep zijn hand beet. Ze had haar eigen reputatie op het spel gezet om hun daden te verbergen. Maar het was zinloos als zijn lichaam naar bloed zou blijven snakken. Als Eamon het echter nodig had, dan kon had ze geen keus

Zijn aantrekking op haar was zo sterk, dat ze hem onmogelijk nog kon weerstaan.

-o-
Ooooh, wie zou het volgende slachtoffer zijn?