Bloed & Betovering

17. Beyond the Buldgers

Renesmee stapte vastberaden op haar bezemsteel en steeg langzaam op in de heldere lucht boven Ilvermorny. Haar bezemsteel voelde licht en responsief aan onder haar, alsof hij een verlengstuk van haar eigen lichaam was. Ze glimlachte en kon niet wachten om te laten zien wat ze kon.

Professor Spurt leidde de training en verdeelde de studenten in twee teams: de Pukwudgies en de Wampus. Renesmee, natuurlijk, was aan de kant van de Pukwudgies. Foxy keek haar met een strakke blik aan, maar Renesmee negeerde de vijandigheid en concentreerde zich op het spel.

Het spel begon en de Beukers werden gelanceerd. Iedere Beuker die Foxy naderde ketste ze in de richting van Renesmee tot frustratie van haar teamgenoten.

'Wat bezielt je, Foxy!' snauwde een jongen met kort donker haar en een lelijk litteken op zijn gezicht. 'De snaai is niet eens in het zicht. Richt je op de jagers!'

Maar ook de volgende Beuker werd om haar oren geslingerd. Renesmee was verbaasd over de snelheid waarmee ze kon reageren. Haar bovennatuurlijke reflexen zorgden ervoor dat ze de Beukers gemakkelijk kon ontwijken, tot frustratie van Foxy. Ik plaats van haar uit te schakelen bood Foxy haar slechts de gelegenheid om professor Fontaine te laten zien hoe getalenteerd ze was, die op de grond stond en met bewondering toekeek.

Terwijl ze de Beukers ontweek hoorde ze zacht geritsel in haar linkeroor. Ze wendde zich naar links en met haar haviksogen spotte ze al snel de snaai op ruim 100m afstand. Met haar snelle reflexen ontweek ze nog een laatste Beuker en nog voor de zoeker van Wampus door had waar ze mee bezig was griste ze de snaai uit de lucht.

Na afloop van de oefenwedstrijd landde Renesmee met een tevreden glimlach op de grond. Professor Fontaine was duidelijk onder de indruk en sprak haar aan. "Renesmee, je bent ongelooflijk getalenteerd. Je hebt het potentieel om een van de beste zwerkbalspelers te worden die Ilvermorny ooit heeft gezien. Het zou een schande zijn je niet tot het team toe te laten treden."

Renesmee was vereerd door zijn woorden en dankbaar voor de kans om deel uit te maken van het team. Ze keek naar Chris, die naast haar stond en glimlachte. "Dit kan ons jaar worden, Renesmee. Met jou als Zoeker gaan we de Zwerkbalcup winnen."

Foxy, hoewel ze Renesmee feliciteerde, kon haar frustratie nauwelijks verbergen. Renesmee voelde zich gemengd over haar overwinning, zich bewust van de spanningen die haar toetreding tot het team met zich meebracht.

Die avond in bed stelde ze zich voor hoe ze over de bossen vloog. Haar leven leek perfect, tot een bekend gezicht in het raamkozijn verscheen, Eamon.

Renesmee draaide zich om en keek met gemengde gevoelens naar de figuur in het raam. "Eamon," fluisterde ze, haar stem kalm maar doordrenkt met emotie. "Ik heb je gezegd dat ik je niet meer wilde zien."

Eamon bleef in het raamkozijn zitten en keek haar met een zachte blik aan. "Ik kon gewoon niet stoppen met naar je te kijken," zei hij oprecht. "Het is alsof ik een hart heb, dat sneller gaat kloppen als ik zie hoe je op je potlood sabbelt terwijl duizend briljante ideeën door je hoofd dwarrelen tijden toverkunsten. Hoe je glimlacht om alles dat Elowen zegt, gewoon omdat je blij bent het verlegen meisje te horen spreken. Hoe je gracieus op je bezemsteel door de lucht schiet, vastberaden het beeld dat men over vampieren heeft te veranderen.'

Renesmee voelde haar hart sneller kloppen door zijn woorden. Na het gebrek aan steun dat ze tot nu toe van Foxy had gekregen, betekende deze bemoediging veel voor haar, meer dan ze wilde toegeven. Maar ze besefte zich dat het niet uitmaakte of ze het zou toegeven of niet. Als Eamon dit allemaal van haar wist, dan was ze overtuigd dat het zijn gave was haar gedachten en gevoelens te kunnen lezen.

Ze wendde haar blik af en verlangde naar haar moeder die haar tegen de gaves van andere vampiers kon beschermen.

Eamon grijnsde, zich duidelijk bewust van alles dat er in haar hoofd om ging. Hij gleed van het van het venster en kroop op haar bed.

'Hoe je iedere avond uit het raam kijkt, en verlangt mij nog eens te zien.' vervolgde hij, zijn lippen dichtbij de hare, ze voelde de koude wind van zijn adem tegen haar huid.

Renesmee slikte. "Ik heb slechts aan je gedacht, in angst. Angst dat jij de reputatie die ik omhoog probeer te halen om zeep helpt."

Eamon streek met zijn hand over haar wang. "Lieg niet tegen jezelf, Renesmee. Een wees gerust. Ik heb mijn best gedaan het mensenbloed te weerstaan, voor jou."

Renesmee duwde zijn hand weg en Eamon glimlachte voorzichtig. "Ik zal gaan, voordat je kamergenoten wakker worden. Maar onthoud dat ik altijd een oogje in het zeil zal houden, omdat ik, in tegenstelling tot wat je denkt, echt om je geef." Met die woorden verdween Eamon in de duisternis.

-o-
Cheesy genoeg?
Voor mij is het al te cringe 🤣