Bloed & Betovering

20. Impact of the Imprint

Terwijl de zon onderging en de hemel in de prachtige kleuren van de schemering baadde, zaten Renesmee en Jacob op een afgelegen plek aan de rand van het bos. De rustige omgeving werd gedomineerd door de stilte van het bos, maar Renesmee's gedachten daarentegen raasden als een wilde rivier.

Jacob glimlachte naar haar, zijn ogen fonkelden van opwinding, maar diepe wallen onder zijn ogen onthulden de zwaarte van zijn zorgen.

"Vertel me eerst goed nieuws," plaagde Jacob terwijl hij dichterbij schoof. Zijn stem had een speelse ondertoon, maar zijn vermoeide uiterlijk vertelde een ander verhaal.

Renesmee grinnikte. "Oké, professor Black, hier komt het."

Jacob porde haar zachtjes in de zij. "Ah, wie heeft er zijn mond voorbij gepraat?" Hij liet zijn hoofd hangen in een nep-verslagen houding. "Ik kon deze kans niet laten liggen, Renesmee. Dit is de makkelijkste manier om altijd dicht bij je te zijn zonder de tovenaarsgemeenschap bang te maken."

Maar Renesmee's glimlach vervaagde. "Dat zullen ze toch wel. Ze zijn allemaal bang voor ons, hè? Voor het onbekende. Ik dacht dat tovenaars anders zouden zijn."

Jacob sloeg een arm om haar heen, en Renesmee liet haar hoofd op zijn schouder rusten. "Ze zeggen dat er vampiers zijn gezien in een donker bos. Professor Bloom gedraagt zich alsof er een oorlog op komst is," zei Renesmee zachtjes.

Jacob sloot zijn ogen en pakte haar hand steviger vast. "Die oorlog is al begonnen, Nessie. De vorige keer dat we de Volturi tegenkwamen, beseften ze dat ze niet sterk genoeg waren om ons te verslaan. Dus hebben ze hun clan uitgebreid, en nu hebben ze het gemunt op het territorium van onze roedel. Gelukkig helpen de Cullens, en voor nu is alles onder controle."

Renesmee zocht naar geruststelling in Jacobs blik, maar vond enkel ernst. "Je vader maakt zich zorgen dat dit slechts een afleiding is. Wat zouden de Volturi in Forks moeten doen? Hij denkt dat ze Ilvermorny willen veroveren, en dat ze hun kansen hoger inschatten zonder de Cullens."

"Maar als ze bang zijn voor de Cullens, waarom dan nu, nu ik hier ben?" vroeg Renesmee, haar gedachten een warboel.

Jacob haalde diep adem. "Omdat ze denken dat jij de sleutel bent tot hun plan," onthulde hij ten slotte.

"Ik? Dat is belachelijk!" bracht Renesmee geschokt uit. Ze keek Jacob recht in de ogen, haar hart bonzend in haar keel. "En, Alice, heeft ze een visioen gehad? Komt dit idee van haar?"

Jacob's blik daalde naar de modderige aarde, en hij friemelde aan haar hand. "De clan heeft mij nodig, maar jij nog meer. Dat is alles wat ze zei, en dat is alles wat ik hoef te weten."

Renesmee voelde de broeierige spanning in de lucht terwijl ze Jacobs haar hand vasthield. Ze besefte dat ze hem meer moest vertellen. Met een eenvoudige aanraking kon ze al haar herinneringen over Eamon met hem delen. Ze besefte zich dat er een reden was waarom ze dit had verzwegen.

Jacob was altijd als een oom voor haar geweest, maar nu ze volwassen was en het leeftijdsverschil tussen hen niet meer merkbaar was, was hun relatie veranderd. Ze wist dat ze hem kon kwetsen met haar herinneringen.

Jacob leek haar innerlijke strijd op te merken, zonder te beseffen dat die over hem ging. "Maak je geen zorgen, Renesmee. Ik zal je beschermen, zoals ik altijd heb gedaan. Zolang ik er ben, kan niemand je kwaad doen."

Zijn woorden brachten een glimlach op haar gezicht, maar ook een schuldig gevoel dat diep van binnen knaagde.

"Heb je mij zien zwerkballen?" Vroeg ze om van het onderwerp af te dwalen. Bij de gedachte aan zwerkbal voelde ze het zware gevoel al van haar afgeleiden.

Jacob knikte. "Foxy had het mij verteld, ik heb je gezien tegen de Gehoornde Serpent. Je doet het echt fantastisch. Je vader is zo trots op je. Wist je dat hij ook een zoeker was, toen hij op Zweinstein zat?"

"Echt?" Renesmee staarde hem met verwondering aan. Het idee dat ze dezelfde passie voor zwerkbal deelde als haar vader, vervulde haar met trots en overtuigde haar nog dieper dat ze haar roeping had gevonden.

"En dat zonder vampiergaven," plaagde Jacob. "Een beetje vals spelen, vind je niet?" Hij zuchtte weemoedig. "Je bent te goed, Renesmee. Vroeg of laat zal iemand de enige verklaring voor je talent vinden. Je trekt al genoeg aandacht in een klasje vol elfjarige."

Renesmee voelde een loodzware last op haar schouders drukken. "Wil je dat ik stop met zwerkbal? Zwerkbal is het enige moment dat ik kan zijn wie ik ben zonder gevreesd te worden!" het zware gevoel bij die gedachte kon ze al bijna niet meer verdragen.

Jacob keek haar ernstig aan. "Je hebt nu de kans om iemand te zijn die niemand vreest. Als ze weten wie je werkelijk bent, zal alles veranderen, voor altijd."

Renesmee stond op en zuchtte diep. "Ik zal erover nadenken," mompelde ze. "Zie ik je met Kerst bij opa Charlie?" De gedachte aan Kerstmis vulde het gat dat zojuist in haar was ontstaan met warmte. 

Jacob liet zijn hoofd weer zakken, een sombere uitdrukking op zijn gezicht. "Edward en Bella denken dat je hier veiliger bent, maar ik zal er altijd voor je zijn. Dat beloof ik."

Renesmee rolde met haar ogen, geërgerd door Jacob's vastberadenheid. "Natuurlijk ben jij er altijd," mopperde ze. "Begrijp je dan niet dat ik meer nodig heb dan alleen jij?" Met die woorden draaide ze zich om en liep weg.

Terwijl de torens van Ilvermorny in de verte opdoemden door de mist, drong tot Renesmee door hoezeer ze Jacob had gekwetst. Wat hij voor haar voelde, was iets wolfachtigs, iets wat ze nooit volledig zou begrijpen, maar wat haar verzekerde dat hij nooit iemand anders nodig zou hebben, dan zij alleen.

-o-
Ahw, arme Jacob...
Maar een beetje obsessive is die wel he? >.<