Bloed & Betovering

21. Prejudice and Protection

Renesmee zat voor het raam, terwijl grote sneeuwvlokken langzaam neerdaalden op het adembenemende landschap van Mount Greylock. Het uitzicht was betoverend, maar de kerstvakantie naderde en bracht een diep verlangen naar huis met zich mee. Haar gedachten waren vervuld van zorgen over haar familie. Als ze hier veilig was, wat betekende dat dan voor de situatie thuis? Als zelfs hier angst heerste, hoe ernstig moest het dan thuis wel niet zijn?

Suzy stond aan de andere kant van de kamer en begon rustig haar koffer in te pakken. Drie paar sokken pasten nog precies in het laatste hoekje van haar bagage.

"Moet je niet beginnen met inpakken?" vroeg Suzy, terwijl ze met een georganiseerde precisie haar spullen ordende.

Renesmee keek naar haar eigen, nog halflege koffer en zuchtte. "Ik ga niet naar huis deze kerstvakantie," mompelde ze, haar stem zwaar van teleurstelling.

Suzy keek verbaasd op. "Maar je had er zo naar uitgekeken om je familie weer te zien," merkte ze op, haar frons dieper wordend.

"Er is iets tussengekomen," verzuchtte Renesmee, haar blik op de sneeuwvlokken buiten gericht.

"Betekent dit dat je familie niet bang is voor de dreiging van de vampiers?" vroeg Suzy, terwijl ze haar nieuwsgierige blik op Renesmee richtte. "Bijna alle ouders halen hun kinderen weg voor de kerstvakantie. Volgens mij blijven alleen de zwerkballers hier deze kerstvakantie, zodat ze extra kunnen trainen. Maar jij hebt die training niet nodig. Je bent een natuurtalent."

Een dankbare glimlach verscheen op Renesmee's gezicht, maar ze voelde zich onzeker over hoe ze hierop moest reageren. "Ben jij bang?" vroeg ze uiteindelijk, haar nieuwsgierigheid getriggerd.

Suzy haalde nonchalant haar schouders op. "Ik ben niet bang voor vampiers. Maar het is vreemd dat Professor Fontaine zich er nu zo druk om maakt. Ze heeft zich nooit eerder zorgen gemaakt over hun aanwezigheid. Er moet meer aan de hand zijn dan wat ze ons vertellen."

Renesmee knikte begrijpend, zich bewust van de waarheid achter die woorden. Ze wist dat Suzy niet het type was dat haar mond zou houden als ze meer wist dan anderen, dus hield Renesmee haar eigen geheimen veilig verborgen. "Ben jij bang?" vroeg ze nu.

Renesmee schudde haar hoofd en wees met een glimlach naar de knoflookpendel op haar nachtkastje. "Ik heb toch bescherming," zei ze met een vleugje humor.

Suzy rolde lachend met haar ogen. "Doe hem dan om," grapte ze, terwijl ze naar de koffers wees die al keurig naast de bedden van hun kamergenoten stonden opgesteld. "Ik vrees dat je het enige meisje van de Pukwudgies bent dat hier blijft deze kerstvakantie. Als ze dorst krijgen, hebben ze weinig keus."

Renesmee snoof minachtend. Het dragen van de knoflookpendel was iets waar ze niet eens over wilde nadenken, het bezorgde haar al rillingen. Maar ze had het vermoeden dat het dragen ervan binnenkort verplicht zou worden, en daarom was ze van plan om deze vakantie te benutten om een mooie replica te maken. Als ze daarbij het slaapvertrek voor zichzelf had kwam dat goed uit. 

Suzy grinnikte. "Waarom vraag je niet aan Chris of hij bij je komt slapen? Je mag mijn bed wel tegen het jouwe schuiven."

Renesmee fronste haar wenkbrauwen. "Ik denk niet dat Chris erg blij zal zijn als ik hem vertel dat ik ga stoppen met zwerkbal."

"Wat?!" riep Suzy verbaasd uit. "Ik begon zwerkbal net te waarderen."

Renesmee keek met een opgetrokken wenkbrauw naar Suzy. "Als een manier om Professor Thornwood te manipuleren?" plaagde ze.

Suzy grijnsde ondeugend. "Misschien," bekende ze. Ze stapte in bed en trok de dekens over zich heen. "Onthoud in ieder geval wat ik je heb verteld. Ik kan niet wachten om de uitdrukking op Elowen's gezicht te zien als ze erachter komt dat je iets hebt met haar broer! Je weet hoe kerst de romantiek naar boven brengt."

Renesmee smeet lachend haar kussen in de richting van Suzy. "Doe niet zo belachelijk, Suzy. Hij is echt niet mijn type!" gromde ze.

Suzy trok haar ogen tot spleetjes. "Wat is dan wel jouw type?" vroeg ze plagend, haar handen al defensief omhoog.

Renesmee haalde haar schouders op en gaf geen direct antwoord. "Laten we nu maar gaan slapen, je boot vertrekt morgen vroeg."

Terwijl haar hoofd het kussen raakte en ze zich in haar dekens wikkelde, dwaalden haar gedachten af naar Eamon. Zijn betoverende stem, de mysterieuze diepte in zijn ogen, en zijn lokken zo bleek als zijn huid.  Wat ze voor hem voelde was een complex raadsel dat ze nog niet volledig had ontrafeld.

-o-
Ja, die laatste zin is een klassieker van ChatGPT. Maar toch fijn als die er soms even een vlot eindje aan maakt...