Bloed & Betovering

25. Two Broken Hearts

Renesmee tilde het bewusteloze lichaam van Chris uit het donkere bos en strompelde naar de rand van het woud, waar de eerste zonnestralen de horizon begonnen te schilderen met tinten van oranje en roze. Nerveus bekeek ze de vampierbeet in zijn en wederom hoopte ze vurig dat Jacob niet op dit moment zou verschijnen.

Maar het lot had andere plannen. Jacob doemde op uit de schaduwen, zijn ogen wild en bezorgd toen hij Renesmee aantrof met Chris' levenloze lichaam in haar armen.

"Renesmee! Wat is er gebeurd?!" Zijn stem klonk bezorgd en vol vragen. Zijn ogen werden getrokken naar de vampierenbeet op Chris' nek, en hij inspecteerde de wond nauwlettend.

"Ik... ik weet het niet," stamelde Renesmee, overmand door paniek. Ze kon Jacob de waarheid niet vertellen.

"Wie heeft dit gedaan? De Volturi? Hoe kan het dat hij nog leeft?" Jacob's stem trilde van emotie, en zijn ogen schoten vuur.

"Ik heb hem beschermd, met een spreuk," de enige waarheid die ze durfde te onthullen.

"Hoe wist je welke spreuk je moest gebruiken? Hebben de Volturi je dit opgedragen?" Jacob's vragen werden sneller gesteld, zijn argwaan groeide met elke seconde.

Renesmee schudde hevig haar hoofd. "Ik heb het opgezocht, in de bibliotheek. Ik heb hem gebeten, ik wilde weten hoe het is om echt vampier te zijn," verzon ze ter plekke. Haar eigen woorden klonken absurd in haar oren, maar het was de enige manier om Jacob op een afstand te houden.

"Je liegt! Dat zou je nooit doen," brulde Jacob, zijn ogen gloeiden fel van frustratie en verwarring.

Renesmee reikte haar hand naar zijn wang en liet hem de herinneringen zien van hoe ze haar kracht gebruikt had om Chris te verlammen tenmidde van het donkere bos. 

Jacob keek haar verbijsterd aan. "Er is iets dat je voor mij verborgen houdt," zei hij uiteindelijk, zijn stem zachter, maar nog steeds vol onbegrip.

Renesmee keek weg, haar ogen vulden zich met tranen terwijl ze terugdacht aan het moment waarop ze op het punt stond verslonden te worden door een gigantische spin. "Dat was niet nodig geweest als je er voor mij was toen ik je nodig had," fluisterde ze, een blik van pijn en teleurstelling in haar ogen.

"Jij wilde dat ik je met rust liet," snoof Jacob, maar er was spijt in zijn stem.

"Doe dat dan ook!"  Riep Renesmee met nijd en wanhoop uit. Het was alsof haar stem galmde door het donkere woud, maar de woorden herhaalden zich slechts in haar hoofd.

Jacob gromde diep, zijn ogen glinsterden met gemengde emoties. In een oogwenk veranderde hij in zijn wolfvorm en verdween hij in de donkere schaduwen van het bos, waar haar woorden nog steeds leken weerklonken als een echo.

Ilvermorny ontwaakte langzaam en Renesmee wist dat het niet lang zou duren voordat de zwerkbaltraining zou beginnen en zij en Chris gemist zouden worden in de drukte van de ochtend.

Chris begon langzaam bij bewustzijn te komen, en zijn hand ging reflexmatig naar zijn nek, zijn vingers strekten zich uit om de afdrukken van de vampierbeet te verkennen. Een uitdrukking van schok en pijn verscheen op zijn gezicht.

"Chris? Chris, het spijt me zo!" Renesmee's stem trilde van oprechte spijt, en haar ogen vulden zich met tranen.

"Wat... wat is er gebeurd?" stamelde Chris, zijn stem nog zwak en verward door de gebeurtenissen.

"Ik... ik moet je iets bekennen, Chris. Ik... ik ben half vampier," fluisterde Renesmee met aarzeling, terwijl ze haar blik neersloeg. Ze wachtte op zijn reactie, haar hart bonzend van angst voor zijn afwijzing.

Chris fronste zijn wenkbrauwen, zijn vingers nog steeds over de tandafdrukken in zijn nek glijdend. Zijn blik ontmoette de hare, en er was verwarring in zijn ogen.

"Ik kon mezelf niet beheersen, het spijt me! Zeg het alsjeblieft tegen niemand, je weet hoe ze over vampiers denken," smeekte Renesmee, haar woorden bijna een fluistering.

Chris glimlachte zwakjes, zijn ogen ontspannend van hun verwarde blik. "Je hebt mij gebeten?" Hij leek te zoeken naar herinneringen, maar vond waarschijnlijk niets tot aan het moment dat ze hem verlamde.

Ze knikte met tranen in haar ogen, spijt en opluchting vermengd. "Dit blijft tussen ons," glimlachte Chris geruststellend, en hij greep haar hand vast.

"Chris, over gisteravond, ik weet niet wat je je nog herinnert, maar ik denk dat het beter is als we gewoon vrienden blijven, zie je? Ik wil je niet in gevaar brengen," zei Renesmee zachtjes, terwijl ze naar zijn nek knikte, waar de afdrukken van Eamons beten nog duidelijk te zien waren.

Chris kwam voorzichtig overeind, zijn blik grijnzend. "Al ben je half trol, Renesmee, mijn liefde voor jou laat zich niet bedwingen."

Renesmee deed haar sjaal af en wond die zorgzaam om zijn nek, de afdrukken verbergend zodat ze niet langer zichtbaar waren. "Je begrijpt het niet, Chris. Ik wil ook mezelf niet in gevaar brengen," zei ze, haar blik vol spijt en schuld.

Chris knikte begripvol. "Ik begrijp het." Zijn glimlach was geruststellend, maar er was een glans van verdriet in zijn ogen terwijl hij moest beseffen dat hun paden anders zouden lopen dan hij had gehoopt.

-o-
Wat vinden jullie eigenlijk Renesmee? Kunnen jullie je een beetje vinden in de keuzes die ze maakt of staan jullie fel tegen haar aanpak?