Bloed & Betovering

14. A Silent Breakfast

De volgende ochtend liep Renesmee met een somber gevoel in haar maag naar het ontbijt. Foxy zwaaide hartelijk naar haar vanaf de Wampus-tafel, maar de drukte van de vrolijke vriendinnen om haar heen deed Renesmee zich bezwaard voelen om bij hen te gaan zitten. Ze wilde niet als een buitenstaander verschijnen. Chris was ook druk in gesprek met zijn vrienden aan de Pukwudgie-tafel, maar hij merkte haar op en zwaaide enthousiast. Dat gaf Renesmee een glimlach.

Toen ze bij de bank van Pukwudgie aankwam, viel haar blik op Suzy, die als een wervelwind naast haar neerplofte.

'Ik ben net bij de keuken geweest en het is afschuwelijk!' Verzuchtte ze.

'Die arme huiselven?' raadde Renesmee met geveinsde interesse uit pure beleefdheid die ze al snel berouwde.

'Ach, breek me de bek niet open over de huiselven! Maar ik had het over het eten. Ze konden mij niet eens vertellen waar het vandaan kwam, hoe het gemaakt werd en wat voor toverspreuken ze daarbij gebruikt hebben. Onder de dreuzels pas ik altijd erg op voor pesticiden. De vreselijke bijwerkingen die daar aan verbonden zijn, nou daar wil ik ze op de ziekenzaal niet mee lastig vallen.'

Angstig plukte Suzy een stukje rucola uit een salade kom en rook er wantrouwend aan. 'Ze zeiden dat ze spreuken gebruiken, maar wat voor spreuken dan? Daar zitten uiteraard ook bijwerkingen aan verbonden.'

Renesmee slaakte een inwendige zucht en schepte haar bord vol. 'Vast niets dat jij niet kan helen. Kom stop je mond vol, of zal je ik de bijwerkingen van honger vertellen?'

Elowen die kennelijk met haar rug naar hen toe gezeten had aan de gehoornde serpent-tafel keek op. 'Die zijn voor iedereen anders. Maar ik kan je vertellen dat de bijwerkingen voor mij ook bijwerkingen voor jou zullen hebben, Suzy. Dus verpest mijn eetlust niet.' antwoordde ze monotoon.

Renesmee gniffelde. Dat was bij elkaar meer dan ze Elowen tot nu toe ooit had horen zeggen, en het was het mooiste dat ze tot nu toe gehoord had.

"Hey, Elowen!" Grijnsde Renesmee opgewekt, "Waarom kom je niet bij ons zitten?" Ze klopte naast zich op de bank en glimlachte naar het albino meisje.

Elowen schudde haar hoofd. 'Ik wil niet aan de Pukwudgie-tafel gezien worden. Maar je mag hier wel zitten.' zei ze terwijl ze naar de lege plek naast zich wees.

Dat aanbod sloeg Renesmee niet af en ze maakte een ontsnapping aan de betweterige monologen van Suzy. Daarna genoot ze van haar ontbijt in alle rust zonder nog enig ongemak bij de stilte tussen haar en Elowen te ervaren.

Ook tijdens de lessen sloten Renesmee en Elowen zich bij elkaar aan. Ze werkten samen aan spreuken en brouwen drankjes. Terwijl ze samen oefenden, merkte Renesmee dat Elowen langzaam spraakzamer werd. Ze deelden zelfs een glimlach na een goed uitgevoerde spreuk.

Renesmee voelde zich eindelijk meer op haar gemak op Ilvermorny, dankzij de rustige aanwezigheid van Elowen. Misschien zou ze hier toch vrienden vinden die haar begrepen en accepteerden zoals ze was, maar voor nu zou ze haar geheim nog even bij zich dragen.

-o-
Iedereen heeft een Elowen in z'n leven nodig, toch? Iemand die zegt waar het op staat en verder z'n mond houd. Vind ik persoonlijk heerlijk >.<

Opgedragen aan vleermuis64