Bloed & Betovering

30. Christmas morning

Kerstochtend brak aan op Ilvermorny, en in de gezellige leerlingenkamer van de Pukwudgies knetterde een vrolijk haardvuur. De warme gloed vulde de kamer terwijl Chris en Renesmee bij de kerstboom zaten, omringd door cadeautjes die met zorg waren ingepakt. De kerstversieringen gaven de kamer een feestelijke sfeer.

Renesmee glimlachte zwakjes naar Chris terwijl ze een kleurrijk cadeautje opende. Ondanks alle lieve cadeau's die haar familie gestuurd hadden kon ze moeilijk in een feestelijke stemming komen. Slechts zorgen spookte door haar hoofd. "Chris, heb je Foxy iets verteld?" vroeg ze terwijl het cadeau naast zich neerlegde.

Chris fronste zijn wenkbrauwen "Nee, waarom zou ik dat doen?"

Renesmee liet haar ogen afdwalen naar de dansende vlammen in de haard. "Gisteravond vertelde ze mij dat ze wist dat ik je heb gebeten."

Chris staakte zijn uitpakken en keek haar verbaasd aan. "Dat is raar. Ik heb niets gezegd. Maar..." Hij staarde naar het haardvuur, "Ik heb het er tegen Elowen uitgefloept," bekende hij schuldig. "Jullie zijn beste vriendinnen toch, ik dacht..." vervolgde hij met lichte paniek.

Renesmee hief haar hand en maande hem te kalmeren. "'t geeft niet," suste ze. Mijn van binnen was haar eigen rust nergens meer te vinden.

Dat Elowen degene was die het Foxy verteld moest hebben was duidelijk, maar waarom? Ze deelden immers geen kamer, zaten niet bij elkaar in de klas en hadden verschillende interesses. Ze kon zich niet herinneren die twee überhaupt met elkaar te hebben zien praten.

Renesmee propte het inpakpapier tesamen en glimlachte wat weemoedig naar Chris. "Ik denk dat ik Elowen beter even op kan zoeken." Ze mikte het papier in haard en vertrok, haar hart wild bonkend, bang voor hoe ze Elowen zou aantreffen.

"Mevrouw Serpentia," knikt Renesmee plechtig naar het figuur op het schilderij dat de ingang vormde van de afdeling het gehoornde serpent. Een vrouw die wat weg had van Medusa keek haar ijzig aan. "Kunt u vragen of Elowen mij wil spreken?" vroeg ze voorzichtig.

"Elowen lijkt nogal van slag. Zelfs de brieven van haar familie wisten haar vanochtend niet op te vrolijken. Pas op met wat je wens. Ik heb een voorgevoel dat ze niet blij zal zijn je te zien." Siste ze onheilspellend, maar nog voor Renesmee kon reageren liep ze het schilderij uit en staarde Renesmee naar een leeg en donker doek.

Niet veel later stapte Elowen naar buiten, haar ogen schoten vuur en ze had zelfs haar toverstaf geheven.

"Waarom heb je me nooit de waarheid verteld, Renesmee?" snauwde Elowen, terwijl ze de staf tegen Renesmee's borst prikte. "Hoe haalde je het in je hoofd om mijn broer te bijten?"

Renesmee hapte naar adem, geschokt door de uitbarsting van Elowen die nog heviger was dan ze had gedacht.

"Het spijt me Elowen, ik wilde je niet in gevaar brengen. Ik dacht dat het het beste was als zo min mogelijk mensen het wisten." verdedigde Renesmee.

"Zoals Foxy? Zij wist het, en wat is er met haar gebeurd? Heb je haar uit de weg geruimd omdat ze je geheimpje wilde verklikken?"

Ongelovig schudde Elowen haar hoofd, maar verwarring overspoelde Renesmee evengoed. Aan wie wilde Foxy haar geheim verklikken?

"Hoe kom je daar nu bij?" kon Renesmee slechts verward uitbrengen. En ze schrok van een hand die haar stevig in haar schouder kneep.

"Ja, Elowen, hoe kom je daar nou bij?" klonk het spottend. Renesmee schrok, het was Foxy.

"Foxy, ik dacht dat je dood was! Ik heb de hele nacht naar je gezocht!" Snikte Elowen met meer emotie dan Renesmee in een heel jaar bij elkaar gezien had.

Foxy trok een wenkbrauw op. "Ik lag gewoon in bed," ze wreef fronzend over haar voorhoofd, "al voel ik mij wel halfdood." Renesmee kon niet ontkennen dat ze erg bleek zag.

"Maar als ik de Pukwudgies wil verslaan aankomende wedstrijd kan ik maar beter hard trainen." grijnsde Foxy.

"Ik denk dat het beter is als je even uitrust, je ziet er niet goed uit." zei Elowen bezorgd, terwijl ze Foxy's hand vast greep, een roze blos verscheen op haar wangen.

Foxy keek haar fronzend aan en trok haar hand los. "Elowen, ik snap dat je nogal van slag bent nu je weet van Nessie's geheim. Maar je hebt niets om je zorgen over te maken. Nessie vreet echt niemand." ze lachte spottend en knipoogde naar haar voordat ze de andere kant uit liep.

Elowen staarde haar verward na, haar wangen nog rood, haar ogen betraand.

"Er klopt iets niet," piepte ze, "en jij weet hier meer van, vampier."

Met een kille blik in haar ogen draaide ze zich om, dreunde het wachtwoord op en stapte de leerlingen kamer binnen. Ze sloeg de deur zo hard dicht dat Evelyn Serpentia ondersteboven viel.

Beledigd stond ze weer en klopte haar jurk schoon. "Ik zei het toch," siste ze terwijl ze haar neus de lucht in stak en haar armen over elkaar sloeg.

Met een zwaar gevoel in haar maag liep Renesmee weg.

-o-
Even een treurig nieuwtje! Mijn voorraad aan hoofdstukken is op en ik heb besloten dat ik wat minder tijd op mijn telefoon wil doorbrengen >.<

Dat betekent dat de dagelijkse updates nu wekelijks zullen worden.

Excuses!