Bloed & Betovering

24. A Bloody Kiss

Renesmee tilde met al haar kracht het verstijfde lichaam van Chris op en begon aan haar moeizame tocht door het donkere bos, richting waar Eamon lag. Terwijl ze voortliep, voelde ze de zwaarte van Chris' lichaam en hoopte ze vurig dat Jacob nu niet plotseling zou opduiken om te vragen wat er aan de hand was.

Onderweg passeerde ze de sinistere overblijfselen van de dode spin. Het sneeuwheldere licht van de maan wierp schaduwen over de bomen en het knisperende geluid van haar voetstappen op de gevallen bladeren vulde de nachtelijke stilte. Ze vond Eamon uiteindelijk, hij leek buiten bewustzijn te zijn. Renesmee's hart kromp van angst, maar ze wist dat ze geen tijd had om te treuzelen. Ze reinigde zijn wonden terwijl ze smeekte dat hij zou ontwaken. Gelukkig kwam hij langzaam bij bewustzijn, en greep trillend naar hand vast.

"Ik... ik heb iemand voor je meegenomen," zei ze, haar stem gebroken van schuld, maar opgelucht dat Eamon nog bij haar was.

Renesmee hield Eamon overeind en hij strompelde naar het lichaam van Chris.

Renesmee keek naar Chris' weerloze gestalte. "Confundus Protego!" sprak ze, een spreuk waar ze tot op vandaag nooit van gehoord had. Maar met haar moeders beschermende krachten in gedachten vloeide Renesmee's beschermende krachten als vanzelfsprekend naar buiten en omhulde Chris een zachte gloed.

Renesmee's hart bonkte als een razende terwijl ze toekeek hoe Eamon zijn lippen naar de hals van Chris bracht. Het donkere bos leek nog intenser te worden, en de takken boven hen kraakten zachtjes in de wind. De bomen leken als getuigen van dit ongewone tafereel.

Het leek een eeuwigheid te duren terwijl Eamon bleef drinken, en Chris leek steeds verder weg te glijden. Zijn ademhaling werd oppervlakkig en zijn gezicht werd bleker. Renesmee voelde zich machteloos, verscheurd tussen de drang om Eamon te laten stoppen en de overweldigende noodzaak om hem te redden.

Renesmee merkte echter dat Chris na akelig bleek werd, alsof het leven hem op een haartje na verlaten had.

"Eamon, stop! Straks drink je hem leeg!" riep Renesmee in paniek terwijl ze voorover dook en Eamon van hem af probeerde te trekken.

Eamon trok zich aarzelend terug, zijn lippen bevlekt met het bloed van Chris. Zijn ogen ontmoetten die van Renesmee, en er lag een mengeling van dankbaarheid en spijt in zijn blik. Hij wist dat hij te ver was gegaan, maar hij had geen andere keuze gehad.

Zijn blik gleed weer verlangend naar de hals van Chris. Renesmee voelde haar eigen tranen branden terwijl ze haar armen om Chris heen sloeg, haar blik strak gericht op Eamon. "Eamon, stop alsjeblieft."

Eamon veegde het bloed van zijn lippen en leek even te aarzelen voordat hij haar aankeek. "Je hebt gelijk, Renesmee. Het is genoeg." Zijn stem klonk schor van emotie, en hij leek te beseffen dat hij Chris bijna te veel had ontnomen.

De adrenaline raasde nog steeds door haar lichaam, en haar hart bonkte onstuimig. In die intense momenten besefte ze dat haar gevoelens voor Eamon verwarrend en onweerstaanbaar waren. Ze had het leven van een ander voor hem op het spel gezet.

Renesmee kon de waarheid niet langer ontkennen. Terwijl ze naar Chris keek, die langzaam zijn bewustzijn leek terug te krijgen, fluisterde ze zachtjes tegen Eamon, bijna alsof ze bang was dat de bomen hun geheimen zouden verraden. "Eamon, dit was nooit gebeurd als je mij niet gered had."

Hij glimlachte zwakjes, zijn vingers streelden haar wang, en Renesmee leunde onbewust in zijn aanraking. "Ik zei toch dat ik er altijd voor je zal zijn. En jij, jij hebt bewezen dat je evenveel om mij geeft," fluisterde hij in haar oor.

Renesmee's ogen ontmoetten de zijne, en ze besefte dat er iets onomkeerbaars was gebeurd in het donkere bos. De onbeantwoorde gevoelens die ze voor Eamon had gekoesterd, waren nu naar de oppervlakte geborreld en hadden een plek in haar hart opgeëist.

Ze kon het niet langer negeren. Ze boog zich voorover en kuste Eamon zachtjes, als een stille bekentenis van wat er tussen hen groeide. Haar lippen op de zijne waren een belofte van steun, liefde en verbondenheid in de moeilijke tijden die voor hen lagen.

Want spoedig zou dit gelukzalige moment vervolgen zijn, terwijl de tandafdrukken in Chris nek een blijvende herinnering vormde aan dit moment.

"Komt het nog goed met Chris?" Mompelde Renesmee zachtjes.

Eamon knikte langzaam. "Hij zal tijd nodig hebben om te herstellen. Maar hij komt er wel bovenop."

Renesmee knielde weer naast Chris neer en bekeek de tandafdrukken in zijn nek, haar blik werd somber. "En de tandafdrukken in zijn nek? De situatie is al gespannen. Als ze denken dat hij is aangevallen door een vampier, zal de oorlog losbarsten."

Eamon keek haar ernstig aan. "Misschien is dat het juiste, het is tenslotte de waarheid."

Renesmee schudde verslagen haar hoofd. "Nee, Eamon, dat mag niet gebeuren."

Hij kuste haar opnieuw, een kus vol begrip en troost. "We hebben geen keus," sprak hij zachtjes. Toen verdween hij in de nacht.

-o-
Deze avond ging waarschijnlijk niet helemaal zoals Chris gehoopt had...
>.<

Zal de oorlog tussen vampiers en tovernaars nu echt oplaaien?