CANŞİKAR (Öldürücü, Sevgili) Mahalle kurgusu

11•Bölüm:İlK KARŞILAŞMA

Oy ve yorum yapmayı unutmayın.

Sınır;70 yorum, 70 oy

Keyifli okumalar 🖤

11•Bölüm;İlk Karşılaşma

*Geçmiş; ilk karşılaşma*

Evin kapısını açıp, “anne” diye bağırdım bütün gücümle. Şimdi bir yerden çıkarak “bağırma” diye o da bağıracaktı. Ve bir döngüye girecektik.

Bunun olacak olması beni deli gibi eğlendirirken tekrar tekrar “anne, neredesin?” Diye bağırdım.

Dudaklarımdan kıkırtılar dökülürken annem yerine Asaf abim bir anda karşıma çıktı. “Ne bağırıyorsun kızım? Ambulans gibi evde yankılanıyor sesin.” Diye kızdığında,

Annemi bulamamamın hayal kırıklığıyla, yüzüm düştü. Ne güzel annem bağıracaktı, sonra ben tekrar bağıracaktım, en sonunda annem daha fazla dayanamadan terliği bana atacak ben de kaçacaktım. Şimdi yılarındır süren rutini abim bozmuştu.

Oflaya oflaya “annem nerde?” Diye sorduğumda “Bak, bak tarla faresine bak. Bizi beğenmiyor bir de.”  Yanıma gelip, saçlarımı karıştırırken. “senin havan kime kızım?”

Kendimi ellerinden kurtarıp anne diye bağırdım tekrar. Yanımda abim “hay ben senin sesinin tellerine, kızım bağırma içerde misafirim var. Bu kız deli mi diye soracak? ki bence delisin ama insanların bunu bilmesine gerek yok, sus!”

Söylediği hiçbir şeyi umursamadan, sanki az önce bağıran ben değilmiş gibi kısık bir sesle kim ki misafirin?” diye sordum merakla.

Abim bu değişimime hayretle bakarken, “ne yapacaksın kim olduğunu?”

“Nikahı bakacağım abicim başka ne yapabilirim ki?” dedim gülerek.

Sinirle “senin bu dilin çok uzamış, kesmek lazım.” Dedi

Parmak uçlarımda yükselip, omuzuna hafifçe vururken “o iş yaş be abicim, benim kapı gibi babam var arkamda. Seni direkt ortadan keser.” göz kırıp, “ona göre ayağını denk al.” Dedim havalı bir çıkış yapmak için saçlarımı geriye atıp arkamı döndüğümde oturma odasının kapısında, omuzunu kapıya yaslamış bir adam görene kadar.

Kocamandı. Ya da benim boyum çok kısaydı. Gözlerimi yukarı kaldırıp onunla göz göze geldiğimde geriye doğru bir adım attım. Abim yanıma gelip kolunu omzuma atarken, “Serdar abinler bizim mahalledeki, Ahmet abinin evini tutular. Kız kardeşi Cemre de bu sene YKS hazırlanıyor, beraber okula gider gelirsiniz değil mi?” diye sorduğunda gözlerim hala gözlerini kırpmadan bana bakan adama çevirdim.

“Hım hım” diye fısıldadım ona bakarken. Kalbimdeki amansız heyecanla “ben,” dedim o bana böyle bakarken söyleyeceklerimi unutmamak için büyük bir gayret gösterirken, “taşınmalarına da yardım ederim,” gözlerimi  abimden alıp, “ isterlerse  tabi?” dedim Serdar’a.  Gereksiz abi ekini atarak,

Gözlerini kırpmadan, tuhaf bir bakışla beni izliyordu. Sanki en ufak bir hareketimi kaçırmak istemiyor gibiydi. Kafamdaki, saçma düşüncelerden dolayı dudağım gülmek için titrerken gözleri dudaklarıma indi.

Gözlerindeki bakış, vücudumda ürpertici hisse sebep oldu. Dizlerimin, titremesi beni korkuturken abime daha da yaslandım. O sırada dudaklarını aralayıp “merhaba Leyla.” Diye sert bir sesle konuştuğunda, konuşmayı unutmuş gibi sadece ona baktım.

Onun yanında adımı bile unutacağımı bilmeden.

*Şimdiki Zaman*

Dudaklarım öpülmekten sızlıyorken, dudaklarına doyamamak nasıl bir ihtiyaçtı  anlayamıyordum.