CANŞİKAR (Öldürücü, Sevgili) Mahalle kurgusu

23•Bölüm

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen.

Keyifli okumalar.}⁠:⁠‑⁠)

 ⁠෴⁠ 

ᕗ23. Bölüm:

Karanlık, baktığım camdan bana hiçbir görüntü vermese de, gözlerimi ayırmadan uzun zamandır o camın karşısında oturuyordum.

Endişeliyim. Ne olduğunu bilmediğim bir el boğazımdan tutup beni boğuyordu. İçten içe tedirgin, güvensizim.

Bir ilişkide güven yoksa o ilişki hiç sağlıklı bir hayat yaşatmazdı sana. Ve ben bu ilişkinin sürmesini, bana iyi gelmesini istiyorsam Serdar’a güvenmek zorundaydım. Yoksa bitirmem gerekiyordu. Her gün yaşayacağın bir savaşta kimse sağ kalmazdı. Ben de her gün içimi yiyen bu zehirden sağlam çıkmazdım.

Bu yüzden Serdar’ı aramdım. İşini bitirmesini ve bana geri dönmesini -sabırsızca olsa da- beklemeye koyuldum. Ve anladım ki beklemek çok zordu.

Yirmi dört saat olmuştu gideli. O andan beri elim de gözüm de telefondan ayrılmadan ondan bir arama bekliyordum. İçimde öyle büyük bir özlem, korku var ki, aldığım nefes bedenimde zehire dönüşüyordu.

Serdar’ın beni aldatmasından korkmuyordum. Benim korkum hiçbir zaman bu olmamıştı. Ahu ile dedikodular çıktığında bile onunla olduğunu hiçbir zaman düşünmedim. Çünkü istese Ahu’yla olurdu, benimle değil.

Sırf istemediği bir kadın için bu kadar çaba harcamaz kimse. Ama benim her zaman kızdığım konu, bunun için hiçbir zaman tam olarak bir şey yapmaması. Sanki buna engel bir şey varmış gibi sessizce bu olayların bitmesini bekledi. Ve olaylar hiç bitmek bilmedi.

Hiçbir zaman beni aldattığını düşündüğüm için ayrılmadım ondan. Benim ikinci kadın konumuna düşmem ve annesinin bunu yapabilme cesareti olmasıydı neden. Hiçbir zaman beni ilk sıraya koymamıştı. Zihnimde hep bir ayrılık düşüncesi ev sahipliği yapıyordu, konu o olunca.

Şimdi de buydu benim korkum. Ya yine ayrılırsak, ya yine ayrı düşersek. Annesinin durumu iyi değil, Ceren evde yalnızdı ve Serdar ailesine çok düşkündü.

Beni arasa, ‘ben gelemiyorum’ dese, hiçbir şey söyleyemem. Haklıdır ailesiyle olmak isteme konusunda. Ama o eve geri dönerse aramıza yine o sınır girecek ve ben o sınırı aşmak bir yana yaklaşmak bile istemeyecektim. Konu ailesi olunca benim adımlarım hep geri gidecek bu saatten sonra. Ve her zaman bana gelecek olmasından şüphe duyacağım. Yüreğime, hiç bitmeyecek gibi şüphe yerleşti. Sökülüp gitmesi yerleştiği kadar kolay olmayacaktı.

Ama yine de onun evine geldim. Neden olduğunu bilmediğim bir hisle evde daha fazla kalmadan. Emir abim Bursa’ya dönmüştü. Serdar giniı. Teyzem işine, Emre de dersler yüzünden benimle artık vakit geçiremiyordu. Ben de içimi yiyen endişeyle yerimde durmuyordum. Üstelik ailemi de çok özlemiştim.

Gelmeyecek olsa bile burada olmak iyi geliyordu. En azından biraz.

Telefondan gelen rahatlatıcı melodiyle daha fazla dayanamadan gözlerimi kapattım. Zaten dün gece Serdar’ın Bursa’ya gideceğini öğrendikten sonra kabuslar yüzünden hiç uyumadım. Bu yüzden nasıl olduğunu anlamadığım bir uykuya teslim oldum. Bir süre sonra da zihnimi.

                               ･⁠۝･

Zihnimde bir kapı aralanıyordu; burnuma bir koku, saçlarımda bir el tenimde bir ürpertiye neden oluyordu. Gözlerimi aralamaya çalışıyorum ama başarısız oluyorum.