CANŞİKAR (Öldürücü, Sevgili) Mahalle kurgusu

21•Bölüm

21.Bölüm

Serdar’ın yanından ayrılıp eve dönmek tam bir işkence gibiydi. O kadar uzun süre sonra korkmadan endişelenmeden onunla vakit geçirmek ise hayal gibiydi. Ve ben ondan uzaklaştığımda bunun hayal olabileceği gerçeğine inanıyordum.

Ama hayal değildi. Şu anda ekranda yazan sözlerin hayal olmadığı gibi.

Gönderen:Serdar

Seni özledim.

Tam ‘ben de seni özledim’ yazacaktım ki Emir abim “Seni dinliyorum” diyerek ona bakmama sebep oldu.

Derin bir nefes alarak, “Biz Serdar’la birlikteyiz,” dedim tek solukta.

Bütün gün nasıl söyleyeceğimi bilmediğim o sözler bir anda dilimden döküldü.

Sabah erkenden uyanarak teyzemle beraber kahvaltı hazırladık. O sırada Emre, Emir abimi havaalanından alıp eve getirmişti. Hep beraber uzun bir kahvaltı faslından sonra Emre ile beraber Emir abimi Ankara’yı gezdirdik. Sonra eve dönerek akşam Serdar’ı yemeğe davet etmek için teyzemle beraber hazırlık yaptık.

Teyzem Serdar hakkında en ufak ayrıntıya bile hakim ve bana bu konuda çok destekçi. Ama Emir abimin tavrının nasıl olacağı konusunda endişeliyim.

 Ve, ‘Serdar’la birlikteyiz’ dediğim andan beri gözlerini dolap aynasına bana dikmişti. İçimde yükselen endişeye engel olamıyordum. Emir abimin bu ciddiyeti tedirgin ediciydi. Sonunda dayanamayarak “Bir şey söylemeyecek misin?” diye sordum.

Yüzünü ağır ağır bana çevirdi ve ben o her saniyede bu odadan çıkmamak için kendimle savaştım. “Ne şöyleyim?” Dedi ruhsuzca. “Anladığım kadarıyla ciddisiniz ama benim haberim şimdi oluyor.”

Ne söyleyeceğimi bilemeden sustum. Emir abim ile aramızda hiçbir zaman sır olmazdı. Ta ki Serdar’a kadar. Ve ben İlk kez abime nasıl söyleyeceğimi bilmediğim bir durumun içine düşmüştüm.

Endişeliydim; bana ‘o sana göre değil’ demesinden korkmuştum. Ve ben abime bir şeyler söylemek için cesaretimi topladığım zaman, artık söyleyecek bir şey kalmamıştı. Ya da öyle olduğunu zannetmiştim. Sonra şehir değiştirdim, her şeyi geride bıraktığımı zannettim. Ama hiçbir şey geride kalmadığını anladığımda ise kendimden bile utandım.

Ve ilk kez korkmadan birine Serdar’la olan ilişkimi söylüyordum. Bu özgürlüğün tadı bağımlılık ediciydi. Bir daha kimseden bir şey saklamak istemeyeceğim kadar.

“Biz de daha yeni birbirimize kavuştuk,” dedim. “Her şey o kadar karışıktı ki ben de şimdi söyleyebiliyorum. O kadar şey oldu ki...Kızdın mı?” Dedim gözlerimi ondan kaçırarak.

“Kızmadım. Ama çektiğin acıda yanında olmak istedim.” Dediğinde gözlerim hızla onu buldu.

“Ne?” dedim şaşkınlıkla.

“Ne zannediyorsun, sen şehir değiştireceksin, odalara kapanacaksın, sesin soluğun kesilecek ve ben anlamayacağım mı? Anladım. Anladım ve o Serdar’ı gebertmemek için tek bir nedenim kalmamıştı.”

“Neyden bahsediyorsun sen? Emir...” diye soludum. Sakın o yüzden tartışınız deme bana.”

Rahatça “Sen istemesen söylemem.”

“Emir...” dedim hüsranla. Sadece söyleyeceklerim tükendiğinde Emir derdim ona ve şu anda söyleyeceğim hiçbir şey yoktu.

“Ne yapayım?” dedi rahat bir şekilde karşıma geçip oturduğunda. “Bir gün ayakların yere basmıyor ama bir anda sabah uyandık ve sen Ankara’ya gitmiştin. Bunun tek suçlusu oydu ben de gittim hesap sordum. Gerçi pek hesaplık bir hâli kalmamıştı ama iyi oldu.”