(၈)
Daeyoung က စကားအတိုင်း ၁၉၉၉ ခုနစ် ဒီဇင်ဘာလ ၃၀ရက်နေ့မှာ ဂျပန်ကို ပြန်လာခဲ့တယ်။ဂျပန်ကို ပြန်ရောက်ရင် Rikuကို ပြောပြစရာအကြောက်းအရာတွေအများကြီးပဲ။Rikuကို ယောလေးအကြောင်းကိုပြောပြရမယ် အဲ့ကလေးမလေူက ဘယ်လောက်တောင်အဆော့သန်လဲဆို Daeyoung တောင်အိပ်ယာမနိုးသေးဘူးက သူက ဆော့ပြီးလို့ ချွေးသံတရဲရဲနဲ့။ပြီးတော့ ဖွား ခြံထဲက နှင်းဆီပန်းတွေလှကြောင်းပြောပြရမယ် Rikuသာ နှင်းဆီပွင့်ဖတ်တွေကို ခြွေလောက်တယ်။အင်းးးး အဖွားတို့အချစ်ဇာတ်လမ်းအကြောင်းလဲ ပြောပြရမယ်။ပြီးတော့ သိပ်ကိုဝမ်းနည်းဖို့ကောင်းတဲ့ ယောလေးအဖိုးတို့ဇာတ်လမ်းကိုပြောပြရင် Riku ငိုလောက်မယ်ထင်တယ်။
Rikuက အပြင်ပန်းမှာသာ ပေါ့တိပေါ့ပျက်ပျော်ပျော်နေတတ်တာလို့ ထင်ရပေမယ့် အဲ့ကလေးဟာ Daeyoung ဖတ်ပြတဲ့ဝတ္ထုတွေကိုနားထောင်ပြီး ငိုတတ်သေးတာ။ရေဒီယိုဇာတ်လမ်းတွေမှာ ဇာတ်ဆောင်တွေရဲ့ငိုသံကြားရင်လဲ မျက်ရည်လေးစမ်းတမ်းစမ်းတမ်းနဲ့။Daeyoung ကိုရီးယားကို ပြန်လာတဲ့နေ့ကလဲ နှာဖျားလေးရဲလို့ မငိုအောင် ထိန်းထားရှာတာ။
ဖူကူအီက ဘူတာကို မရောက်ခင်ထိ Daeyoung အတွေးထဲမှာ Rikuဟာ နေရာယူထားခဲ့တယ်။ယောလေးအဖိုးရဲ့အချစ်ဇာတ်လမ်းကိုပြောပြပြီးရင်တော့ Daeyoung ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့တဲ့အတိုင်း သေချာသွားပြီးမို့ ဝန်ခံချင်တယ်။တစ်ဖက်သူ လက်ခံသည်ဖြစ်စေ လက်မခံသည်ဖြစ်စေ...
ရောက်ရောက်ချင်း Rikuဆီ သွားချင်ပေမယ့် Rikuတို့အိမ်တံခါးက အပြင်ကသော့ခတ်ထားတယ်။အရင်လို ကလေးလေးနဲ့ဆော့နေတတ်တဲ့ Riku ရဲ့အရိပ်အေယာင်မပြောနဲ့အသံလေးတောင်မကြားရဘူး။တိတ်ဆိတ်လို့။
"အမေ ဟိုဘက်အိမ်က လူမရှိဘူးထင်တယ် "
"ညဉ့်နက်လို့ အိပ်သွားကြတာနေမှာပေါ့သားရယ်"
အချိန်က ည၈နာရီပဲရှိသေးတယ်။Rikuက အစောကြီးအိပ်တတ်တဲ့ကလေးမှ မဟုတ်ပဲ။စနိုးစနောင့်ဖြစ်နေတဲ့စိတ်နဲ့ Daeyoung တစ်ညတာ ကုန်ဆုံးသွားတယ်။
မနက်ခင်းမှာလဲ Rikuကို မတွေ့ရဘူး။အထက်တန်းက သူငယ်ချင်းတွေက တက္ကသိုလ်တက်မယ့်အကြောင်းတွေ Daeyoung ဆီ လာပြောကြတယ်။
