(၁၁)
"မင္းက ဒို႔စကားကို ဘယ္တုန္းကနားေထာင္ဖူးလဲ ေျပာပါအံုး
အခုလဲ ဒို႔ကို မင္းအခန္းလာမေနခိုင္းလို႔ ဒို႔အိမ္မွာလာေနဖို႔ေျပာတာကို ဘာေတြဒီေလာက္ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ ျငင္းေနရတာလဲ"
Rikuေက်ာင္းကျပန္လာေတာ့ ေဘးအခန္းက ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ရန္ျဖစ္သံေတြၾကားရတယ္။အရင္က အေဖနဲ႔အေမနဲ႔ရန္ျဖစ္ရင္ အိမ္ျပင္ထြက္ေနတတ္တဲ့ Rikuက အခုတစ္ေခါက္ေတာ့ ေက်ာင္းကဝယ္လာတဲ့အာလူးေၾကာ္ကို လြယ္အိတ္ထဲကထုတ္ၿပီး အိပ္ယာေပၚမွာ ဇိမ္နဲ႔ထိုင္စားလိုက္တယ္။ဒီရန္ပြဲဟာ မျမင္ရေပမယ့္ ၾကၫ့္လို႔လွတယ္။
"ဒို႔ကို ရိွတယ္လို႔ေရာ ထင္ရဲ့လား မင္းရဲ့မထိတထိအျပဳအမူေတြေၾကာင့္ ဒို႔ကို တကယ္ခ်စ္ရဲ့လား သံသယဝင္မိတယ္ အဲ့သီခ်င္းစာရြက္ကို ၾကၫ့္မေနပဲ ေျပာတာကို အဖက္လုပ္အံုး"
Rikuက အာလူးေၾကာ္စားရင္း အာေခါင္ေျခာက္လာတာမို႔ ေရတစ္ဗူးေဖာက္ၿပီးေသာက္လိုက္တယ္။တစ္ဖက္အခန္းမွာေတာ့ စာရြက္စုတ္ၿဖဲသံေတြကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ပစၥည္းလႊင့္ပစ္သံဟာ တစ္ၿပိဳင္နက္ထြက္ေပၚလာတယ္။
"ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က ရွည္ရွည္ေဝးေဝးမေျပာခ်င္တာမို႔ ေက်နပ္ရင္ေန မေက်နပ္ရင္ထြက္သြား ဆြဲထားမွတည္ၿမဲမယ့္ဆက္ဆံေရးကို ကြၽန္ေတာ္မလိုခ်င္ဘူး"
အရင္လိုခ်ိဳၿမိန္လြန္းတဲ့ Daeyoung အသံဟာ ဩဇာအာဏာအျပၫ့္နဲ႔ ေၾကာက္စရာအတိ။ဟိုတစ္ခ်ိန္က Rikuက သူ႔ကို အဆိုးဆံုးစကားေတြေျပာခဲ့တာေတာင္ "ဘာလို႔လဲ" ဆိုၿပီး အသနားခံေမးခဲ့တာဟာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဉ္ကို ငဲ့လို႔လား။
"ေကာင္းၿပီ မင္းအေဖမ်က္ႏွာေၾကာင့္သည္းခံခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ဒို႔ထြက္သြားမယ္ မင္းလို တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တတ္တဲ့သူနဲ႔ကိုက္ညီတဲ့အမ်ိဳးသမီးကို ရွာေတြ့ဖို႔ဆုေတာင္းတယ္"
မွားေနၿပီ ေလဒီ။Daeyoungက တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ မလိုက္ဖက္ဆံုးလူသားပါ။ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ Riku ကို ဂရုစိုက္ေပးလိုက္လဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ Riku အရိပ္အေျခကိုၾကၫ့္ေနလိုက္လဲ။
